بریده‌هایی از کتاب تقصیر باران نیست

آدم‌ها اشتباه می‌کنند که می‌گویند آدم برای کسی که ندیده و نشناخته دلش تنگ نمی‌شود.

بعضی دوست‌ها مثل اکلیل هستند، و بعضی‌ها مثل چسب.

کسی که مثل آب‌وهوا مدام تغییر کند دیگر دوست نیست.

دوستی مثل موج‌سواری است؛ باید یاد بگیری کِی بچسبی به آن و کِی ولش کنی.

وقتی یه نفر می‌گه هیچی، یعنی همه‌چی

ندونستن بدترین احساس دنیاست.

احساس حماقت می‌کنم که باران را مقصر می‌دانستم و همیشه به خاطر زندگی کردن زیر ابرها غر می‌زدم. واقعیت این است که خورشید همیشه توی آسمان است، فقط گاهی وقت‌ها پنهان می‌شود.

خانواده بودن هیچ ربطی به خون و فامیلیِ مشترک ندارد. خانواده یعنی آدم‌هایی هستند که دوستت دارند، کسانی که نگرانت می‌شوند و از تو دفاع می‌کنند، کسانی که یک نگاه به تو می‌اندازند و می‌فهمند که نیاز داری با آن‌ها حرف بزنی و برایت چای فرح‌بخش بیاورند.

«به نظرت آدم‌ها هم مثل شیشه می‌شکنن؟ ممکنه یه آدم اون‌قدر محکم ضربه بخوره که... که بشکنه؟»

«چون می‌تونی یه کار بکنی که نباید انجامش بدی.»