بریده‌هایی از کتاب صدای مردگان

سث با خودنمایی گفت: «چهرهٔ آدم به چه دردی می‌خوره؟ به درد دروغ گفتن و گمراه کردن.»

خودت باید تصمیم بگیری به چی اعتقاد داری

«چهرهٔ آدم به چه دردی می‌خوره؟ به درد دروغ گفتن و گمراه کردن.

«من به خاطرات اعتقاد دارم. به این اعتقاد دارم که وقتی یکی رو دوست داری، اون رو اون‌قدر خوب به یاد می‌آری که یه‌جورهایی شبیه یه شبح می‌شه. اون‌قدر زیاد یادشون می‌افتی که حس می‌کنی توی اتاق بغلی‌ان، یا همین نزدیکی‌ها و هر لحظه ممکنه بیان تو. ولی نه به اون اشباحی که آقای ولاند داره دنبالشون می‌گرده

نفس بکش. نفس کشیدن کاریه که الان داری انجامش می‌دی. پس نفس بکش. فقط به اون فکر کن، نه به چیز دیگه‌ای.

مادرشوکران خودش را از شعله‌ها عقب کشید. اما خون در رگ‌های کوکو یخ زد، چون دید سث دستش را به‌طرف چراغ دراز کرده است. کاملاً مشخص بود می‌خواهد در آن‌سوی آینه، خاموشش کند. با دیدن کاری که کوکو می‌خواست انجام بدهد، دهانش را از حرص کج‌وکوله کرده بود. مادرشوکران داشت می‌آمد سراغش. کوکو چراغ روشن را به‌سمت صورت او گرفت؛ او هم خودش را جمع کرد. کوکو فریاد زد: «برایان!» دعا می‌کرد برایان بتواند صدایش را بشنود. «آتش رو روشن نگه دار!»

کوکو با صدایی بچگانه گفت: «پس این‌ها ردپای کیه؟» کوکو به راهروی پشت سرش چشم دوخت و او هم چیزی را دید که کوکو دیده بود... ردیفی از ردپاهای خیس تعقیبشان کرده بود.

با خودش می‌گفت ای کاش او هم از همان چیزهایی خوشش می‌آمد که دوستانش دوست داشتند؛ داستان‌های دزدان دریایی و چیزهای زمستانی. آن‌طوری وقتی آن‌ها صحبت می‌کردند، حرف‌های بیشتری برای گفتن داشت.

یه بار با هوشت به اون مرد غلبه کردی. اما الان باید دوباره توی مسابقهٔ هوش ازش جلو بزنی و شاید باز هم مجبور بشی این کار رو بکنی...

کوکو سعی کرد خودش را تشویق کند.

لبخندش را می‌شناخت. حتی اگر صدساله هم می‌شد، هرگز آن لبخند خاص را از یاد نمی‌برد. آخر چطور نفهمیده بود؟ چطوری همان لحظه‌ای که او پا به کلبه گذاشته بود، نشناخته بودش؟

«من رو شکست نمی‌دی.

اُلی پرسید: «اگه من تو رو شکست بدم، چی؟» ای کاش صدایش به‌جای اینکه نازک و شبیه قارقار وحشت‌زدهٔ کلاغ باشد، قوی و خشن می‌بود.

که عمراً این‌طوری بشه. ولی جایزه‌ت همینه. هرچی باشه، من آدم دست‌ودل‌بازی هستم.

اُلی نمی‌توانست صورت دوستانش را خوب ببیند، چون فقط درخشش ضعیف آتش چهره‌شان را روشن می‌کرد. اما نیاز نبود اُلی صورت‌هایشان را خوب ببیند. چون آن‌ها را از بَر بود. آن‌ها از هر خواهر و برادری بهش نزدیک‌تر بودند. آن‌ها صمیمی‌ترین دوستانش بودند.

سعی کرده بود مرد همیشه‌خندان را کلاً فراموش کند. این فکر هرگز به ذهنش خطور هم نکرده بود که ممکن است او آن‌ها را فراموش نکند.

آن شب، اُلی خوابی دید. توی خوابش یک نفر داشت آستین لباسش را می‌کشید. اُلی زمزمه کرد: «برو پی کارت.» حتی توی خواب هم دلش می‌خواست بخوابد.

«من به خاطرات اعتقاد دارم. به این اعتقاد دارم که وقتی یکی رو دوست داری، اون رو اون‌قدر خوب به یاد می‌آری که یه‌جورهایی شبیه یه شبح می‌شه. اون‌قدر زیاد یادشون می‌افتی که حس می‌کنی توی اتاق بغلی‌ان، یا همین نزدیکی‌ها و هر لحظه ممکنه بیان تو. ولی نه به اون اشباحی که آقای ولاند داره دنبالشون می‌گرده؛

وقتی می‌ترسی، معنی‌ش اینه که داری به آینده فکر می‌کنی. به چیزی فکر می‌کنی که ممکنه اتفاق بیفته. اگه داری کار خطرناکی می‌کنی، نباید به آینده فکر کنی. باید فقط به الان فکر کنی. و اگه فقط به الان فکر کنی، دیگه نمی‌ترسی.

سردش شده بود، خسته و تنها بود... و در اوج درماندگی و وحشت.