بریده‌هایی از کتاب صدای مردگان

ناگهان، خاطره‌ای شفاف از صدای خشک و بی‌جان دختری در ذهن کوکو نقش بست که می‌گفت، دنبال استخون‌هام می‌گردم. با وجود گرمای آتشی که توی سالن غذاخوری روشن بود، ناگهان سردش شد. کوکو با خودش گفت، ای کاش آقای ولاند به آنجا نیامده بود. نگاهی به پنجره انداخت. برف از قبل هم تندتر و شدیدتر می‌بارید. سوزیِ سوبارو کاملاً زیر برف مدفون شده بود. آقای ولاند با لحنی اطمینان‌بخش به خانم ویلسون گفت: «اصلاً نگران نباشین، خانم. یه داستان اشباح خوب، حسابی به کاروبار آدم رونق می‌ده؛ چه حقیقت داشته باشه، چه نداشته باشه.» درست در همان لحظه، تمام چراغ‌های سالن غذاخوری سوسو زدند. کوکو سرش را بلند کرد. تکه‌هیزمی توی شومینه در بارشی از جرقه‌های آتش فروریخت و یک نفر دور از دید آن‌ها سوت زد. اُلی پرسید: «اون دیگه چی بود؟ فکر می‌کردم فقط ما اینجاییم.» خانم ویلسون قاطعانه گفت: «اوه! ژنراتورها دوباره قاتی کردن. اون هم صدای زنگ ساعت من بود... رأس هر ساعت صدای پرنده می‌ده، قشنگ نیست؟» به نظر کوکو اصلاً هم قشنگ نبود. زنگ ساعت درست شبیه صدای دختر کوچولویی بود که توی راهروها سوت می‌زد. اُلی، برایان و کوکو همگی نگاهی با هم ردوبدل کردند و کوکو بازتاب همان فکر را توی صورت آن‌ها هم دید.

اگه داری کار خطرناکی می‌کنی، نباید به آینده فکر کنی. باید فقط به الان فکر کنی. و اگه فقط به الان فکر کنی، دیگه نمی‌ترسی.

حتی توی خواب هم دلش می‌خواست بخوابد.

از کتاب خواندن هم به‌اندازهٔ گُل زدن خوشش می‌آمد

وقتی می‌ترسی، معنی‌ش اینه که داری به آینده فکر می‌کنی. به چیزی فکر می‌کنی که ممکنه اتفاق بیفته. اگه داری کار خطرناکی می‌کنی، نباید به آینده فکر کنی. باید فقط به الان فکر کنی. و اگه فقط به الان فکر کنی، دیگه نمی‌ترسی.

«ماوراءالطبیعه خیلی با شیرینی کرهٔ بادام‌زمینی جور درمی‌آد!»

کتاب نوشتن کار یک نفر نیست؛ واقعاً نیست. درست است، فقط یک نفر کلمات را تایپ می‌کند. اما چیزی که شما موقع خواندن یک کتاب نمی‌بینید، تمام آدم‌هایی هستند که مشاوره داده‌اند، حمایت کرده‌اند، باور کرده‌اند و نقد کرده‌اند.

وقتی می‌ترسی، معنی‌ش اینه که داری به آینده فکر می‌کنی. به چیزی فکر می‌کنی که ممکنه اتفاق بیفته. اگه داری کار خطرناکی می‌کنی، نباید به آینده فکر کنی. باید فقط به الان فکر کنی. و اگه فقط به الان فکر کنی، دیگه نمی‌ترسی.

خودت باید تصمیم بگیری به چی اعتقاد داری، اُلی گوگولی. این هم یه قسمتی از بزرگ شدنه.

اگه برنده شدن غیرممکن بود که دیگه اسمش بازی نبود.

«چهرهٔ آدم به چه دردی می‌خوره؟ به درد دروغ گفتن و گمراه کردن.»

، اینکه مسابقهٔ هاکی نیست؛ یه دوئل توی کتاب‌های فانتزی که دوست داری بخونی‌شون هم نیست. نمی‌تونی مثل همیشه از همه فرزتر و قوی‌تر و شجاع‌تر باشی و برنده بشی

کتاب نوشتن کار یک نفر نیست؛ واقعاً نیست. درست است، فقط یک نفر کلمات را تایپ می‌کند. اما چیزی که شما موقع خواندن یک کتاب نمی‌بینید، تمام آدم‌هایی هستند که مشاوره داده‌اند، حمایت کرده‌اند، باور کرده‌اند و نقد کرده‌اند.

وقتی می‌ترسی، معنی‌ش اینه که داری به آینده فکر می‌کنی. به چیزی فکر می‌کنی که ممکنه اتفاق بیفته. اگه داری کار خطرناکی می‌کنی، نباید به آینده فکر کنی. باید فقط به الان فکر کنی. و اگه فقط به الان فکر کنی، دیگه نمی‌ترسی.

من به خاطرات اعتقاد دارم. به این اعتقاد دارم که وقتی یکی رو دوست داری، اون رو اون‌قدر خوب به یاد می‌آری که یه‌جورهایی شبیه یه شبح می‌شه. اون‌قدر زیاد یادشون می‌افتی که حس می‌کنی توی اتاق بغلی‌ان، یا همین نزدیکی‌ها و هر لحظه ممکنه بیان تو.

مثل برق‌گرفته‌ها از جا جهید. «تو قول داده‌ای!»

او قول داده بود اگر کوکو برنده شود ساعت را بهش بدهد. اما قول نداده بود بعد از آن، کار خبیثانه‌ای انجام ندهد.

این هم بدیِ فسقلی بودن بود. مردم فکر می‌کنند هشت سالت است. با لبخندهایی بیش از حد مهربان موهای صورتی‌ات را به‌هم می‌ریزند. اما هرگز این فکر به ذهنشان خطور نمی‌کند که اِ! چه دختر باهوشی!

«باشد که بهترینِ ما برنده شود.»

اگه برنده شدن غیرممکن بود که دیگه اسمش بازی نبود.