بریده‌هایی از کتاب باد در میان پرده‌ های اتاق می‌ وزید

انسان‌ها می‌توانند دوبار متولد شوند. تولد اول جسمی و تولد دوم روانی است. تولد دوم زمانی اتفاق می‌افتد که فرد از درون احساس آزادی کند. درست مثل پروانهٔ آزادی که از پیله در می‌آید تا به کرم بودن خود پایان دهد. منتها پیلهٔ آدم فکری است. آدمی که پیلهٔ فکری‌اش را پاره می‌کند انسان می‌شود. بیشتر مردم دو بار متولد نمی‌شوند و فقط یک بار به دنیا می‌آیند. خیلی از آدم‌ها در همان پیله می‌میرند. احساس خوشبختی به احساس آزادی گره خورده است. انسان آزاد، خوشبخت هم هست.

شما احساس دوگانه‌ای نسبت به تنهایی دارید. از یک طرف، از دست افکار، چیزها یا کسانی که شما را آزار می‌دهند به تنهایی و انزوا پناه برده‌اید و تنهایی را نجات‌بخش می‌بینید و از طرف دیگر احساس می‌کنید که تنهایی شما را به اسارت خود درآورده است. تنهایی زمانی غیرقابل تحمل است که یک انتخاب نباشد، بلکه نتیجهٔ یک فرار باشد. لطفاً ادامه دهید.

اعتقاد داشتم و دارم که اگر کسی دوستت داشته باشد، هرجور که شده خودش را به تو می‌رساند. اصلاً فرقی هم نمی‌کند زنده باشد یا مرده. اگر هم مرده باشد، به خوابت می‌آید.

آن چیزی که حقیقت یک انسان است، همان‌قدر به حرف‌هایش شباهت دارد که یک کرم ابریشم به پروانه.

هنر اول، زندگی کردن است و مثل هر هنر دیگری باید آن را آموخت و در نهایت در آن استاد شد

اگر راه فراری از ترس وجود ندارد، چمدانت را برای یک سفر طولانی و شاید بی‌بازگشت به درونت ببند

اگر راه فراری از ترس وجود ندارد، چمدانت را برای یک سفر طولانی و شاید بی‌بازگشت به درونت ببند.

عمر هر انسانی سه قسمت خواهد داشت. قسمت اول در اشتباهات می‌گذرد. قسمت دوم هم در تلاش برای جبران اشتباهات قسمت اول خواهد گذشت و از قسمت سوم، زندگی شروع می‌شود.

بزرگ‌ترین خیانتی که پدر و مادر می‌توانند در حق فرزند بکنند این است که او را برای مشکلات زندگی آماده نکنند. ما برای زندگی کردن اصلاً آمادگی نداریم. ما از قبل آمادهٔ حوادث نیستیم و همین مسئله کار دست‌مان می‌دهد. ما زمانی می‌خواهیم شنا کردن را یاد بگیریم که در آب افتاده‌ایم. انسان همیشه تاوان کارهای بد انجام داده‌اش را نمی‌دهد، گاهی هم تاوان کارهایی را می‌دهد که می‌بایست انجامش می‌داد. به نظرم پی بردن به حقایق لازم است، ولی کافی نیست. پی بردن چیزی را حل نمی‌کند.

زندگی برای انسان زمانی تمام می‌شود که دیگر نتواند آینده‌ای را برای خودش تصور کند.

خوش به حال کسی که فقط یک بار می‌میرد.

پزشک: تا قبل از رسیدن به ثروت، احساس بدبختی می‌کنیم. زمانی هم که به آن برسیم، هم حریص‌تر می‌شویم تا ثروت بیشتری را جمع کنیم، هم ترس از دست دادن آن را داریم. بی‌اختیار، خوشبخت یا بدبخت بودن مردم را هم با دارایی‌شان می‌سنجیم. شرم‌آور است، حتی میزان آدم بودن طرف را هم با دارایی‌اش بی‌ارتباط نمی‌دانیم.

امیالی که درون ما سرکوب می‌شوند، مسیرشان را به یک نحو دیگر به بیرون پیدا می‌کنند. حرف‌های جدی‌ای را که آدم‌ها نمی‌توانند بزنند، راه‌شان را به به‌صورت شوخی به بیرون پیدا می‌کنند.

انسانِ طوفان‌ندیده قادر به کشف ناشناخته‌هایش نیست. اگر انسان از مسیر درست درون، بیش از حد منحرف شود، آن‌وقت از درون احساس می‌کند که گم شده است. آن‌وقت است که باید آن‌قدر بگردد تا راهش را دوباره پیدا کند

زندگی زمانی غیرقابل تحمل می‌شود که ما شنا کردن در مشکلات را بلد نباشیم. مهم‌تر از حل مشکل، نحوهٔ برخورد با مشکل است. چون نحوهٔ برخورد با مشکلات، شخصیت انسان را می‌سازد.

اعتیاد یعنی وابستگی به هر چیزی و طبق قانون دنیا، وابستگی جرم به حساب می‌آید و انسان وابسته باید به اندازهٔ وابستگی‌اش مجازات شود. از نظر من کسی که مثلاً به کارش وابسته است، او هم معتاد است.

باید به چیزهای تعالی‌بخش رنگ ببخشیم. باید مانند چشم‌های‌مان عمل کنیم. چشم‌ها، واقعیات بیرونی و بی‌رنگ بیرون از ما را رنگ می‌بخشند و رنگی می‌کنند. آسمان، آبی نیست. این چشم ماست که آن را آبی و زیبا می‌کند

زمانی که بخواهد آب و هوا تغییر کند، طوفان در می‌گیرد. برای آدمیزاد هم همین‌طور است. تغییر شدید افکار با طوفان درونی همراه است. از طوفان نباید ترسید. فقط باید به این فکر کرد که در پایان آسمان درون آبی می‌شود

انسان مانند طبیعت اطرافش، به‌طور پیوسته و آهسته در حال تغییر است، به‌خاطر همین است که انسان نمی‌تواند دو بار به یک اندازه عاشق شود.

جامعه قرار نیست از شما یک انسان بسازد. قوانین جامعه آن‌قدرها هم سفت و سخت نیست. در مسیر انسانیت، تصمیم اول و آخر را باید خود فرد بگیرد. جامعه در بهترین حالتش فقط می‌تواند فرد موفق تحویل دهد.