بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

بعد از آن فجایع، دیوید وارن کارشناس حوادث، پیشنهاد داد یک دستگاهِ تقریباً خراب‌نشدنی ثبتِ اطلاعاتِ پرواز (که بعداً جعبهٔ سیاه نامیده شد) در هواپیما تعبیه شود؛ ایده‌ای که بعداً به مرحلهٔ اجرا گذاشته شد. جعبهٔ سیاه در هر ثانیه هزاران داده، شامل مکالمات خلبان در کابین را ضبط می‌کند و بدین ترتیب علت دقیق وقوع حادثه راحت‌تر تشخیص داده می‌شود.

با مکتب انعطاف‌پذیری خداحافظی کنید. انعطاف‌پذیری شما را دلسرد و خسته می‌کند و از اهداف‌تان منحرف خواهد کرد.

پیمان‌های‌تان باید به همین اندازه قوی، باورپذیر و افراطی باشد تا سیگنال‌های ارسالی از آن‌ها مؤثر واقع شود.

دومین دلیلی که انعطاف‌ناپذیری را بسیار ارزشمند می‌کند، به اعتبار افراد مربوط می‌شود. با ثابت‌قدم بودن روی برخی موضوعاتْ موضع‌تان را معیّن و محدوده‌ای را که برای‌تان اصلاً جای مذاکره ندارد، مشخص می‌کنید. از خودتان چهره‌ای خودآگاه به نمایش می‌گذارید و به این ترتیبْ آسیب‌پذیری‌تان در برابر حملات کمتر می‌شود.

مغزی که بر اثر تصمیم‌گیری خسته شده باشد، سرراست‌ترین گزینه را که اغلب هم بدترین آن‌هاست، انتخاب خواهد کرد. به همین دلیل است که میثاق‌ها کاملاً منطقی هستند. وقتی که روی یک مسئله میثاق می‌بندید، دیگر نیازی نیست هربار که وادار به گرفتن یک تصمیم شدید، مزایا و معایب آن را سبک‌سنگین کنید. تصمیم‌تان از قبل گرفته شده و انرژی ذهنی شما به هدر نمی‌رود.

اگر دائماً مجبور باشید که بسته به وضعیت تصمیم‌گیری کنید، ارادهٔ شما سست می‌شود. اصطلاح تخصصی آن خستگی تصمیم است.

این حقیقت که ما انسان‌ایم و پی‌درپی مرتکب لغزش و اشتباه می‌شویم، امری اجتناب‌ناپذیر است. اما با تغییر در نگرش و رویکردمان می‌توانیم ضریب اشتباهات‌مان را کاهش دهیم.

شاید در توان‌مان نباشد که دنیای اطراف‌مان را تغییر دهیم. شاید هرگز قادر نباشیم نابرابری‌ها و بی‌عدالتی‌ها را متوقف کنیم. شاید نتوانیم جلوِ حوادث تلخ طبیعی زندگی را بگیریم. اما بی‌تردید این توان را داریم که دنیای درونی‌مان را سامان دهیم.

«اگر تقریباً همه مدرک دانشگاهی داشته باشند، این‌که شما هم یکی داشته باشید، شما را از بقیه متمایز نمی‌کند. برای رسیدن به شغل موردنظرتان ممکن است مجبور شوید به دانشگاهی سطح‌بالا (پُرهزینه) بروید یا مدرک بالاتری بگیرید. تحصیلات یک مسابقهٔ تسلیحاتی شده است که در درجهٔ اول به تولیدکنندگان این اسلحه‌ها سود می‌رساند که در این مثال کالج‌ها و دانشگاه‌ها هستند.» کسانی که گرفتار مسابقهٔ تسلیحاتی شده‌اند، به‌ندرت متوجه گرفتاری‌شان می‌شوند. ماهیت این پدیدهٔ شوم به شکلی است که وقتی هر قدم یا هر سرمایه‌گذاری در آن به‌تنهایی بررسی می‌شود منطقی به نظر می‌آید. اما تراز نهایی صفر یا منفی می‌شود. پس خوب به اطراف خود نگاه کنید. اگر برخلاف انتظارتان درگیر یک مسابقهٔ تسلیحاتی شده‌اید، از آن خارج شوید. من به شما تضمین می‌دهم که در آن‌جا زندگی خوب را پیدا نمی‌کنید.

تقلید بدون توجه به محتوا بسیار فراگیرتر از آن است که فکر می‌کنیم. تقلید را همان‌طوری که هست ببینید و از زندگی‌تان دورش کنید، وگرنه وقت‌تان را تلف و دیدتان را محدود می‌کنید. فاصلهٔ خود را با افراد و شرکت‌هایی که گرفتار فرقهٔ بارپرستی شده‌اند، حفظ کنید. از شرکت‌هایی که به جای کار و فعالیت و دستاورد، به دنبال تجملات هستند و مهمانی برگزار می‌کنند دوری کنید. تا زمانی که واقعاً علت موفقیت‌شان را درک نکرده‌اید، از رفتار افراد موفق تقلید نکنید.

ما ترجیح می‌دهیم زندگی‌مان را، دست‌کم در برابر عموم، براساس این ظاهرسازی بنا کنیم که در نهایت «اخلاق» برنده می‌شود. اما از ته دل به آن باور نداریم. درون خود می‌دانیم که هیچ‌چیز نمی‌تواند از ما در برابر تقدیر و شانس محافظت کند.» حقیقت این است؛ دنیا اساساً وابسته به مسائل اخلاقی نیست. پذیرش این مسئله برای ما آن‌قدر سخت است که علم برای این پدیده یک عبارت ابداع کرده: سفسطهٔ «دنیای عادل». این هرگز به این معنی نیست که برای کاهش بی‌عدالتی‌ها، به طور مثال از طریق بیمه یا رفاه عمومی، تلاشی نکنیم. مسئله این است که خیلی چیزها را نمی‌تواند بیمه یا بازتوزیع کرد.

اما اگر این «مردان بزرگ» نبودند که داستان جهان را رقم زده‌اند، پس چه کسی آن را نوشته؟ جواب: هیچ‌کس. رویدادها محصول فرعی و تصادفی تعداد بی‌شماری الگو و اثر هستند. سازوکارشان مثل ترافیک است نه ماشین. هیچ‌کس آن را هدایت نمی‌کند. تاریخ جهان اساساً نامنظم، تصادفی و غیرقابل‌پیش‌بینی است. اگر اسناد تاریخی را به اندازهٔ کافی خوانده باشید، به این نتیجه رسیده‌اید که همهٔ تحولات مهم تا حدی تصادفی بوده‌اند و حتا برجسته‌ترین شخصیت‌های تاریخ جهان هم در دوران خود صرفاً عروسک خیمه‌شب‌بازی بوده‌اند.

. ۹۹ درصد از جنبه‌های مثبت زندگی ما همین امروز سروکله‌شان پیدا نشده و به مدت‌ها قبل برمی‌گردند. اما به خاطر قدرتِ عادت، خوشحالی اولیهٔ ما از داشتن آن‌ها به‌مرور از بین رفته است. قدردانی، یک تلاشِ آشکار برای مقابله با این فرآیند است، آن هم از طریق نام بردن و تأکید عمدی روی پیشامدهای مثبتی که برای‌مان اتفاق می‌افتد.

ما گمان می‌کنیم که از همه‌چیز تا حد معقولی آگاهی داریم، مگر این‌که مجبور شویم آن‌ها را توضیح دهیم. تنها آن موقع است که متوجه می‌شویم چه‌قدر شناخت ما ناقص است. شما هم احتمالاً همین‌طور هستید. شما هم باور داشتید که بیش از میزان شناخت واقعی‌تان سرتان می‌شود. به این پدیده توهم آگاهی گفته می‌شود.

امروزه در مقایسه با چند سال قبل به شکل متفاوتی مطالعه می‌کنم. همان اندازه، ولی تعداد کمتری کتاب می‌خوانم، فقط آن‌ها را بهتر می‌خوانم و دوبار می‌خوانم؛ به‌شدت مشکل‌پسند شده‌ام. حداکثر ده دقیقه برای هر کتاب زمان می‌گذارم و بعد تصمیم می‌گیرم که آن را بخوانم یا نه.

دلیلی ندارد که چون در قیاس با یک قربانی بمباران حلب وضعیت بهتری دارید، احساس گناه کنید، وضعیت شما می‌توانست کاملاً برعکس باشد. زندگی شرافتمندانه و پُرباری را در پیش بگیرید و فقط شیطان‌صفت نباشید. اگر به این نصیحت گوش بدهید، شما هم در بهتر شدن دنیا سهیم هستید

«یک انسان باهوش مشکل را حل می‌کند. یک انسان عاقل از آن اجتناب می‌کند.» مشکل آن‌جاست که اجتناب کردن از دردسرها جذابیت ندارد.

یک، سرزنش کردن بقیه، به‌خصوص والدین، تاریخ انقضا دارد. اگر در چهل‌سالگی همچنان پدرومادر خود را مسئول مشکلات‌تان می‌دانید، می‌شود این‌طور گفت که هنوز نابالغ‌اید و شایستهٔ چنین مشکلاتی هستید. دو، تحقیقات نشان می‌دهد که حتا اتفاقات دوران کودکی که تلخی آن انکارنشدنی است (مرگ پدر یا مادر، طلاق، بی‌توجهی، سوءاستفادهٔ جنسی) ارتباط حداقلی با موفقیت و رضایت در دوران بزرگ‌سالی دارد.

یک زندگی که در کل خوب بوده و چند روز آخرش با درد سپری شده بهتر از یک زندگی مزخرف اما همراه با یک مرگ بدون رنج است. پیری و مرگ بهایی هستند که برای داشتن یک زندگی خوب می‌پردازیم. درست مثل پرداخت یک صورت‌حساب گران‌قیمت پس از صرف یک وعده غذا در رستوران

خودتان را با دیگران مقایسه نکنید و از زندگی‌تان بدون حسادت لذت ببرید. خودتان را از همهٔ مقایسه‌ها رها کنید. این یک قانون طلایی است. البته گفتنش راحت‌تر از انجام دادنش است