بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید.

فرادی مثل ما مزایای درازمدت چشم‌گیری نصیب‌شان شده است، صرفاً به این خاطر که به جای آن‌که تلاش کنند زرنگ باشند، سعی کرده‌اند احمق نباشند.

«اگر مادامی که یک مشکل قابل‌حل است به آن حمله نکنید و معطل کنید تا دیگر غیرقابل‌حل شود، در واقع این‌قدر ابله هستید که حق‌تان است با چنین مشکلی مواجه شوید.»

با مکتب انعطاف‌پذیری خداحافظی کنید. انعطاف‌پذیری شما را دلسرد و خسته می‌کند و از اهداف‌تان منحرف خواهد کرد. خودتان را به میثاق‌های‌تان زنجیر کنید. بدون تردید، پای‌بند ماندن به میثاق‌های‌تان در صد درصد مواقع راحت‌تر از پای‌بندی به آن‌ها در ۹۹ درصد اوقات است.

با مکتب انعطاف‌پذیری خداحافظی کنید. انعطاف‌پذیری شما را دلسرد و خسته می‌کند و از اهداف‌تان منحرف خواهد کرد. خودتان را به میثاق‌های‌تان زنجیر کنید. بدون تردید، پای‌بند ماندن به میثاق‌های‌تان در صد درصد مواقع راحت‌تر از پای‌بندی به آن‌ها در ۹۹ درصد اوقات است.

خوشبختی را تنها در قلعهٔ ذهنی‌تان می‌توانید پیدا کنید.

شاید در توان‌مان نباشد که دنیای اطراف‌مان را تغییر دهیم. شاید هرگز قادر نباشیم نابرابری‌ها و بی‌عدالتی‌ها را متوقف کنیم. شاید نتوانیم جلوِ حوادث تلخ طبیعی زندگی را بگیریم. اما بی‌تردید این توان را داریم که دنیای درونی‌مان را سامان دهیم.

به همین خاطر یکی از قانون‌های طلایی من برای رسیدن به زندگی خوب به این شرح است: «از قرار گرفتن در موقعیت‌هایی که در آن مجبور به ایجاد تغییر در سایرین هستید، بپرهیزید.»

«تنها چیزی که می‌خواهم بدانم این است که کجا قرار است بمیرم، در این صورت هرگز پایم را آن‌جا نمی‌گذارم.»

به‌محض برآورده شدن نیازهای اولیه، افزایش تدریجی درآمد هیچ تأثیری بر میزان رضایت نمی‌گذارد.

روراست بودن را به پای‌بند ماندن به قول‌ها و رفتار کردن مطابق با اصول اخلاقی‌تان محدود کنید. مابقی آن به کسی ربطی ندارد.

زندگی آسان نیست. حتا اگر یک زندگی خوب داشته باشید، ناچار خواهید بود که با اشتباهات گاه‌وبی‌گاه‌تان رودررو شوید و اشکالی ندارد هرازگاهی اشتباه هم بکنید. نکتهٔ کلیدی این است که کشف کنید چرا چنین اتفاقی رخ داده است و به شکل ریشه‌ای با موضوع برخورد کنید.

اگر نتوانید اشتباهات‌تان را شناسایی کنید، یا دنیا را درک نکرده‌اید یا این‌که خودتان را نشناخته‌اید.

برتراند راسل گفته: «یکی از نشانه‌های نزدیکی به فروپاشی عصبی این است که فرد باور داشته باشد که کارش بسیار مهم است.» این دقیقاً خطر ندای درون است. این‌که شما خودتان و کارتان را زیادی جدی بگیرید.

به قول چارلی مانگر: «لازم نیست که حتماً خارق‌العاده باشید. کافی است کمی نسبت به میانگین زیرک‌تر باشید، البته در طول یک مدت خیلی‌خیلی طولانی.»

به عنوان یک خلبان غیرحرفه‌ای یاد گرفته‌ام که بیشتر از شروع، هنر اصلاح بعد از بلند شدن هواپیما است که اهمیت دارد.

یک تصویر منصفانه را تنها می‌شود از کسی جویا شد که سال‌هاست شما را به‌خوبی می‌شناسد و هراسی از روراست بودن ندارد، مثل شریک زندگی‌تان یا یک دوست قدیمی. حتا بهتر است یک دفترچهٔ خاطرات داشته باشید و هرازگاهی به آن سر بزنید. چیزهایی که عادت به نوشتن‌شان داشتید، شما را شگفت‌زده خواهد کرد. بخشی از زندگی خوب این است که خودتان را به واقع‌گرایانه‌ترین شکل ممکن ببینید: تناقضات، ضعف‌ها، نیمه‌های تاریک و همه‌چیز. اگر واقع‌بینانه به خودتان نگاه کنید، شانسِ به‌مراتب بیشتری دارید که به خودی که دوستش دارید تبدیل شوید.

چه یک هفته و چه سه هفته در تعطیلات باشید، خاطرهٔ شما از آن تقریباً یکسان است. به همین ترتیب، چه یک ماه در زندان باشید و چه یک سال، تفاوتی در خاطرهٔ شما ایجاد نمی‌کند و آن مقدار زمان مشخصی که پشت میله‌ها گذراندید از یادتان می‌رود. این سوگیریِ شناختی را غفلت از مدت می‌نامند و در کنار قاعدهٔ اوج ـ پایان جدی‌ترین خطایی است که خودِ یادآورتان می‌تواند مرتکب شود.

همهٔ آن‌چه که به آن افتخار می‌کنید، حاصل اراده‌ای است که به واسطهٔ برایند ژن‌ها و محیط اطراف‌تان به شما رسیده است.

«من و چارلی یاد نگرفته‌ایم که چگونه مسائل دشوار تجاری را حل کنیم. آن‌چه که یاد گرفته‌ایم این است که از آن‌ها اجتناب کنیم.» برای انجام این مهم نیازی نیست نابغه باشید. چارلی مانگر هشدار می‌دهد: «افرادی مثل ما مزایای درازمدت چشم‌گیری نصیب‌شان شده است، صرفاً به این خاطر که به جای آن‌که تلاش کنند زرنگ باشند، سعی کرده‌اند احمق نباشند.»