بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

هر وقت که تصمیم بزرگی می‌گیرید، آن‌چه را که در فکرتان می‌گذرد یادداشت کنید؛ فرضیات، سلسله‌افکار و نتیجه‌گیری‌های‌تان را. اگر تصمیم‌تان در نهایت به‌دردنخور از آب درآمد به اطلاعات ثبت‌شدهٔ پروازتان نگاه کنید

تمرکز روی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده زندگی خوب خود را خراب می‌کنید.

برای این‌که روی یک عامل خاص زیادازحد تأکید نکنید، با کلی‌نگری بیشتری آن‌ها را باهم مقایسه کنید.

‫هر روز به خودتان یادآوری کنید هر چه که هستید، هر چه که دارید و هر کاری که انجامش در توان شماست، تنها حاصل تصادف محض است. برای کسانی از بین ما که خوش‌شانس بوده‌اند؛ یعنی برای من و شما، قدردانی تنها واکنش درخور است. یک اثر جانبی لذت‌بخشش هم این است که افراد قدردانْ به‌وضوح انسان‌های شادتری هستند. ‫نکتهٔ دوم: با کمال میل و بدون اکراه بخشی از موفقیت را (بخشی که خودتان ‫به دست نیاورده‌اید) به افرادی ببخشید که از ژن‌های اشتباهی در خانواده‌های اشتباهی و در مناطقی با کدپستی‌های اشتباهی متولد شده‌اند. این عمل نه‌تنها سخاوتمندانه نیست، بلکه عقل سلیم نیز این‌چنین حکم می‌کند. کمک‌های مالی و مالیات‌ها صرفاً مسائلی مالی نیستند. بیش از هر چه آن‌ها مسائلی اخلاقی‌اند.

وقتی که روی یک مسئله میثاق می‌بندید، دیگر نیازی نیست هربار که وادار به گرفتن یک تصمیم شدید، مزایا و معایب آن را سبک‌سنگین کنید. تصمیم‌تان از قبل گرفته شده و انرژی ذهنی شما به هدر نمی‌رود.

اصطلاح تخصصی آن خستگی تصمیم است. مغزی که بر اثر تصمیم‌گیری خسته شده باشد، سرراست‌ترین گزینه را که اغلب هم بدترین آن‌هاست، انتخاب خواهد کرد.

آیا در موضوعات انتزاعی همانند اصول اخلاقی، فکر کردن به چیزی منجر به عمل کردن به آن می‌شود؟ اریک شوویتس‌گبل و جاشوآ راستاین سؤال را با دقت بسیار بررسی کردند. آیا اساتید اخلاق که هرروزه با سؤالات اخلاقی مواجه می‌شوند، آدم‌های بهتری هستند؟ فرضیه منطقی به نظر می‌رسد. این محققان اساتید اخلاق را با سایر اساتید در هفده بخش اخلاقی مقایسه کردند؛ مواردی از قبیل این‌که هر چند وقت یک‌بار خون می‌دهند، آیا عادت دارند در را به‌هم بکوبند، و این‌که بعد از کنفرانس‌ها وسایل‌شان را جمع‌وجور می‌کنند یا نه. نتیجه؟ اساتید اخلاق، اخلاقی‌تر از بقیه رفتار نمی‌کنند.

بیشترین سوءبرداشتی که با آن مواجه می‌شویم این است که زندگی خوب یک حالت یا وضعیت پایدار است، درحالی‌که زندگی خوب فقط با تطبیق مداوم حاصل می‌شود. پس چرا ما این‌قدر نسبت به تصحیح و بازبینی بی‌میلی نشان می‌دهیم؟

این‌که یک نوشیدنی دو دلار گران‌تر یا ارزان‌تر از معمول باشد، هیچ واکنش احساسی‌ای در من ایجاد نمی‌کند. ترجیح می‌دهم انرژی‌ام را پس‌انداز کنم تا پولم را.

آن‌چه در مورد کشورها صادق است، دربارهٔ شما هم به همان اندازه مصداق دارد. اگر زندگی‌تان همراستا با میثاق‌های‌تان باشد، هر چه که باشد، مردم به‌تدریج دست از سرتان برخواهند داشت. برای مثال سرمایه‌گذار افسانه‌ای وارن بافِت، اساساً از مذاکره کردن سر بازمی‌زند. اگر بخواهید شرکت‌تان را به او بفروشید، دقیقاً یک فرصت دارید. به‌ناچار تنها می‌توانید یک پیشنهاد بدهید. یا بافِت شرکت را با مبلغی که پیشنهاد کرده‌اید خریداری می‌کند یا دیگر به‌هیچ‌وجه آن را نخواهد خرید. اگر مبلغ خیلی بالا باشد، دیگر فرصتی نیست که آن را پایین بیاورید. نه یعنی نه و همه این را می‌دانند. بافِت چنان اعتباری بابت انعطاف‌ناپذیری‌اش به دست آورده که از همان ابتدای کار بهترین پیشنهاد به او داده خواهد شد، بدون آن‌که وقتش با چانه‌زنی تلف شود.

زندگی ما هم مثل هواپیما یا ماشین است. ترجیح می‌دادیم این‌طور نمی‌بود و همه‌چیز طبق برنامه، قابل‌پیش‌بینی و بدون دردسر جلو می‌رفت. در این صورت فقط کافی بود روی تنظیمات اولیه یا به عبارتی نقطهٔ بهینهٔ شروع تمرکز کنیم و در تمام مراحل زندگی مثل تحصیل، کار، عشق و خانواده یک نقطهٔ شروعِ عالی را انتخاب کنیم و مطابق برنامه به اهداف‌مان برسیم. البته مطمئنم همان‌طور که خودتان هم می‌دانید، زندگی این‌چنین نیست. زندگی ما در معرض تلاطم‌های پی‌درپی قرار دارد و بیشتر وقت ما صرف مبارزه با بادهای مخالف و تغییرات غیرمنتظرهٔ جوّی می‌شود. با وجود این، ما همچنان مثل خلبان‌های ساده‌لوح و ناشی رفتار می‌کنیم؛ نقش تنظیمات ابتدایی را دست‌بالا گرفته و به طور منظم نقش اصلاح را دست‌کم می‌گیریم.

من ترجیح می‌دهم که هزینهٔ هتل‌ها را از قبل پرداخت کنم. به این ترتیب روبه‌رو شدن با صورت‌حساب در روز پایانی سفر، آخر هفتهٔ عاشقانه‌ام را در پاریس خراب نخواهد کرد. برندهٔ جایزهٔ نوبل، دنیل کانمن، این اثر را قاعدهٔ اوج ـ پایان می‌نامد: شما نقطهٔ اوج و نقطهٔ پایان تعطیلات خود را به خاطر خواهید سپرد، اما باقی را فراموش خواهید کرد. در فصل ۲۰ نگاه دقیق‌تری به آن خواهیم داشت.

از آن‌جا که زندگی من تقریباً از هر نظر بهتر شده است (ریختن مویم و به وجود آمدن چین‌وچروک روی صورتم چیزی از احساس خوشبختی من کم نمی‌کند)، می‌توانم آن‌ها را با وجدانی آسوده به شما توصیه کنم: این پنجاه و دو ابزار ذهنی شاید رسیدن به زندگی خوب را تضمین نکند، اما این فرصت را به شما می‌دهد تا برای رسیدن به آن مبارزه کنید.

به عنوان کسی که سال‌ها در کنار شما ایستاده و از موهبت اعتماد و مهرتان بهره‌مند شده، از شما می‌خواهم اجازه ندهید هیچ نیرویی، هیچ سدی و هیچ قدرتی امید شما را ویران کند

یک زندگی خوب یعنی چه. چه‌طور باید زندگی کرد؟ یک زندگی خوب چه مؤلفه‌هایی دارد؟ نقش سرنوشت در آن چیست؟ پول چه نقشی در آن دارد؟ آیا در پیش گرفتن یک زندگی خوب به ذهنیت انسان بستگی دارد؟ به داشتن یک رویکرد بخصوص وابسته است؟ یا این دست‌یابی به اهدافِ مشخص است که نقش پُررنگ‌تری دارد؟ بهتر است که مدام به دنبال رسیدن به شادی باشیم یا دوری از ناخوشی‌ها؟

هر چه کمتر خودبزرگ‌بین باشید، زندگی‌تان بهتر خواهد بود

مردم معمولاً ادعا می‌کنند که چاره‌ای جز انجام دادن فلان کار نداشته‌اند. لفاظی شاعرانهٔ جالبی است اما در حقیقت مزخرف است. این اجداد شکارچی و خوشه‌چین ما بودند که چاره‌ای نداشتند. یک برده در مصر چاره‌ای نداشت. زن یک کشاورز در قرون وسطا چاره‌ای نداشت. اما اگر در عصر حاضر یک نفر به شما بگوید ندای درونی‌اش هیچ راه دیگری برای او باقی نگذاشته به‌جز وقف زندگی‌اش به گیتار، می‌توانید بااطمینان بگویید که شیرین‌عقل است.

مشکلات مالی بدبختی مطلق هستند.

آن‌طور که تصور می‌کنیم برنامه‌ریزی کردن برای زندگی راحت نیست. نقشی که شانس در زندگی ما ایفا می‌کند، بسیار بیشتر از چیزی است که دوست داریم باور کنیم.

او پی برد که ما نقطهٔ اوج یک ماجرا، یعنی لحظه‌ای که تنش به حداکثر می‌رسد و همچنین پایان آن را با بیشترین وضوح به خاطر می‌سپریم. چیزهای دیگر به‌ندرت از این صافی عبور می‌کنند و در حافظهٔ ما جای می‌گیرند.