بریده‌هایی از کتاب محوِ

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

در شب اندوهی‌ست که مرا به خلأ خیره می‌کند

نمی‌گویم آسمانت می‌شوم تا آسمان برایت قفس نشود. من قفس ِتو هستم، از من به سوی آسمان بگریز

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

گذشت کارِ من نبود، کارِ من گذشتن بود

تو سکوتِ لابه‌لایِ حرف هایِ منی، از حرف‌هایم آنچه نمی‌گویم؛ تویی

خواب دیدم تنها هستم، بلند شدم تعبیر شد

او باد است؛ می‌آید من برگم؛ می‌روم

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

در زدن را از کلید داشتن خوش‌تر می‌دارم

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

من نیامده‌ام با تو باشم، من آمده‌ام تو باشم. هیزم آتش نمی‌گیرد؛ آتش می‌شود

در زدن را از کلید داشتن خوش‌تر می‌دارم

هزار گل سنگ‌ها را شکستند یکی نگفت، یک سنگ گلی را شکست همه گفتند

آخْ یارم، روز را هزارساعت کردی و رفتی

من نشانه‌یِ غیابِ تو، من دلیلِ تنهایی‌ام. تنها نه، من تنهایی‌ام

زیبایی‌ات کوهستانی‌ست که فقط از دور دیده می‌شود، برای دیدن تمامِ تو باید از تو فاصله گرفت

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

من نیامده‌ام با تو باشم، من آمده‌ام تو باشم. هیزم آتش نمی‌گیرد؛ آتش می‌شود