بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

گاهی ساده‌لوح، بدجنس و بدبین بوده‌ام. اما به خیرخواهیِ خودم و بشریت و مخرجِ مشترکِ ارزش‌هامان اعتقادی راسخ دارم.

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.

ناشناس‌بودنِ یک نوشته، به این معنی نیست که نویسنده‌ای ندارد.

آه ای بانوی امیدهای خوب! آه عشق من، چگونه‌ای؟ خوشحال‌دیدن‌ات، ـ نه خوشحال‌کردن‌ات ـ را بسیار دوست دارم. خواهرم، عشقم، رفیقم، خودِ من، با سر شیرجه می‌زنیم توی این روزها روزهای تنهایی آن‌جا ایستاده‌ایم ـ آن لبه ـ و پایین را نگاه می‌کنیم «نه، اول تو. نه، تو.» خب چرا دست‌های هم را نگیریم و با هم نپریم؟ عجب ارتفاعی! هر دو این‌را می‌دانیم. «چه خوب.» می‌گویی: «چی؟» «دلم می‌خواهد فقط با تو پرواز کنم.»

کلماتْ لحظه‌ای‌اند، مهمْ نیت است.

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای. ـ متیو دیوید مک‌کانهی تبلیغ لینکلن، ۲۰۱۴

و بعد با هم حسابی گریه کردیم، به دلایلِ متفاوت.

چراغ‌سبزها همیشه جواب‌شان مثبت است. می‌گویند بله و چیزی را به ما می‌دهند که می‌خواهیم. چراغ‌سبزها به رنگ‌های زرد و قرمز هم درمی‌آیند. یک اخطار، تغییری در مسیر، مکثی اندیشناک، یک دخالت، مخالفت، سوءهاضمه، بیماری، درد. یک توقفِ کامل، یک چاقوی ضامن‌دار، یک پادرمیانی، شکست، رنج، یک سیلی، مرگ. ما چراغ‌های زرد و قرمز را دوست نداریم. آن‌ها حرکت‌مان را کُند یا جریان‌مان را متوقف می‌کنند. آن‌ها سرسخت‌اند، مثل زمستانی پابرهنه. آن‌ها می‌گویند نه، ولی گاهی چیزی را به ما می‌دهند که به آن نیاز داریم.

حقیقت فقط زمانی ناراحت‌کننده است که دروغ می‌گوییم.

این‌که صندلی‌ها خالی باشند، لزوماً به این معنی نیست که به مهمانِ خاصی اختصاص دارند. گاهی لازم است فقط اسم یک‌نفر در فهرستِ مهمان‌ّها باشد. تو.