بریده‌هایی از کتاب دفترهای واپسین؛ دفتر دوم؛ به رنگ پرتقالی

من دریافته بودم ما آن‌قدر برای وقوع خوشبختی صبر کردیم که چای سرد شد.

این آخرین امید ما برای زنده ماندن بود

پیش از آن‌که بمیرم در ملافه‌های صبح‌گاهی غلتی جانانه می‌زنم گُل‌های بنفشه‌ای را که در این سال‌ها خشک کرده‌ام بر وصیت‌نامه‌ام می‌چسبانم قابلمه‌های مسی را در آفتاب می‌گذارم که پرنده‌های غریب آب قابلمه‌های مسی را نوک بزنند.

شاید آسان‌ترین کار روشن کردن چراغ بود و دلداری برای همسایه

پیش از آن‌که بمیرم در ملافه‌های صبح‌گاهی غلتی جانانه می‌زنم گُل‌های بنفشه‌ای را که در این سال‌ها خشک کرده‌ام بر وصیت‌نامه‌ام می‌چسبانم

ما هر روز مرگ را به روزی دیگر موکول می‌کردیم که مرگ خسته شود.