بریده‌هایی از کتاب افسانه ایکاباگ

فِرِد در روز تاج‌گذاری لقب بی‌باک را برای خود برگزید؛ چراکه اعتقاد داشت لقب بی‌باک به فِرِد می‌آید. این نام‌گذاری دلیل دیگری هم داشت. فِرِد توانسته بود تنهایی یک زنبور را بکُشد؛ البته اگر پنج ملازم و یک پیشخدمت جوان را به حساب نیاوریم.

لرد اسپیتلورث و لرد فلاپون

وقتی شروع به‌دروغ گفتن کنید، باید ادامه دهید. رفته‌رفته شبیه ناخدای یک کشتی زهواردررفته می‌شوید که مدام باید حفره‌های جدید بدنهٔ کشتی را بگیرد تا غرق نشود

غصه خوردن برای چیزی که نمی‌شه درستش کرد، فایده‌ای نداره.

چرا مردم تصمیم می‌گیرند دروغ‌ها را باور کنند وقتی مدرک چندان معتبری وجود ندارد یا حتی اصلاً هیچ مدرکی در دست نیست؟

دروغ روی دروغ! وقتی شروع به‌دروغ گفتن کنید، باید ادامه دهید. رفته‌رفته شبیه ناخدای یک کشتی زهواردررفته می‌شوید که مدام باید حفره‌های جدید بدنهٔ کشتی را بگیرد تا غرق نشود.

یکی از همین روزها از اینجا بیرونش می‌کنم تا بفهمه گدایی و خیابون‌خوابی چه مزه‌ای می‌ده. پناهگاه و غذا داشتن این دختر رو خیلی پررو کرده.» دِیزی با لحن محکمی گفت: «چطور ممکنه دلم واسه سوپ کلم تنگ بشه؟

وقتی شروع به‌دروغ گفتن کنید، باید ادامه دهید. رفته‌رفته شبیه ناخدای یک کشتی زهواردررفته می‌شوید که مدام باید حفره‌های جدید بدنهٔ کشتی را بگیرد تا غرق نشود.

مردم کورناکوپیا روزبه‌روز فقیرتر می‌شدند. تاجران ثروتمند مشکلی برای پرداخت مالیات ایکاباگ نداشتند. آن‌ها ماهیانه دو سکهٔ طلا به متصدی‌های جمع‌آوری مالیات می‌دادند و عوضش، قیمت شیرینی‌ها، پنیرها، ژامبون‌ها و نوشیدنی‌های خود را بالا می‌بردند و خسران را جبران می‌کردند.

«درس اول آشپزی و قنادی اینه که سوختن رویه یا ریختن پایهٔ کیک برای همه پیش می‌آد. باید آستین‌ها رو بالا زد و یه کار دیگه کرد. غصه خوردن برای چیزی که نمی‌شه درستش کرد، فایده‌ای نداره.»

در نظر او، خنده چیزی مجلل مانند شیرینی‌های شوویلی و ملافه‌های ابریشمی بود. دیدن شادیِ آن مردم ژنده‌پوش برای اسپیتلورث ترسناک‌تر از دیدن آن‌ها با اسلحه بود.

نمی‌دانم چطور، اما بعضی وقت‌ها مردمی که کیلومترها با هم فاصله دارند، گویی متوجه می‌شوند زمان اقدام فرارسیده. شاید تفکرات مانند گَردهٔ گیاهان با نسیم پخش می‌شوند.

: «درس اول آشپزی و قنادی اینه که سوختن رویه یا ریختن پایهٔ کیک برای همه پیش می‌آد. باید آستین‌ها رو بالا زد و یه کار دیگه کرد. غصه خوردن برای چیزی که نمی‌شه درستش کرد، فایده‌ای نداره.»

غرور شاه خدشه‌دار شده بود. شاه گفت: «اسپتلورث! فلاپون! من شمشیر و چکمه‌هام رو می‌خوام.» با دستش جهتی را که با مه احاطه شده بود، نشان داد و گفت: «باید یه جایی اون‌طرف‌ها باشن.» اسپیتلورث با نگرانی پرسید: «به نظرتون بهتر نیست کمی صبر کنیم تا مِه فروکش کنه قربان؟» شاه با لحن عتاب‌آلودی گفت: «گفتم شمشیرم رو می‌خوام. از پدربزرگم به من رسیده و خیلی قیمتیه. برید و پیداش کنین. با هردوتونم! من و سروان روچ اینجا منتظریم. دستِ‌خالی برنگردین!»

نمی‌دانم چطور، اما بعضی وقت‌ها مردمی که کیلومترها با هم فاصله دارند، گویی متوجه می‌شوند زمان اقدام فرارسیده. شاید تفکرات مانند گَردهٔ گیاهان با نسیم پخش می‌شوند.

نمی‌دانم چطور، اما بعضی وقت‌ها مردمی که کیلومترها با هم فاصله دارند، گویی متوجه می‌شوند زمان اقدام فرارسیده. شاید تفکرات مانند گَردهٔ گیاهان با نسیم پخش می‌شوند.

چه باید بر سر شیطان بیاید تا کسی یا کشوری را در چنگ خود بگیرد و چگونه می‌توان آن شیطان را دور کرد؟ چرا مردم تصمیم می‌گیرند دروغ‌ها را باور کنند وقتی مدرک چندان معتبری وجود ندارد یا حتی اصلاً هیچ مدرکی در دست نیست؟

وقتی شروع به‌دروغ گفتن کنید، باید ادامه دهید. رفته‌رفته شبیه ناخدای یک کشتی زهواردررفته می‌شوید که مدام باید حفره‌های جدید بدنهٔ کشتی را بگیرد تا غرق نشود.

در زمان پادشاهی به نام فِرِد بی‌باک رخ داده. فِرِد در روز تاج‌گذاری لقب بی‌باک را برای خود برگزید؛ چراکه اعتقاد داشت لقب بی‌باک به فِرِد می‌آید. این نام‌گذاری دلیل دیگری هم داشت. فِرِد توانسته بود تنهایی یک زنبور را بکُشد؛ البته اگر پنج ملازم و یک پیشخدمت جوان را به حساب نیاوریم.

«اصلاً نگران نیستی که به‌زودی خودت و پسرت کشته می‌شین؟» خانم بیمیش شانه بالا انداخت و گفت: «درس اول آشپزی و قنادی اینه که سوختن رویه یا ریختن پایهٔ کیک برای همه پیش می‌آد. باید آستین‌ها رو بالا زد و یه کار دیگه کرد. غصه خوردن برای چیزی که نمی‌شه درستش کرد، فایده‌ای نداره.»