بریده‌هایی از کتاب آدمی

ریچارد داکینز در ویرایش‌های بعدی ژن خودخواه ادعاهایش را دربارهٔ خودخواهی ذاتی انسان‌ها حذف کرده و نظریهٔ او اعتبارش را نزد زیست‌شناسان از دست داده است. با اینکه مبارزه و رقابت به‌وضوح در تکامل حیات نقش دارند اما امروزه هر دانشجوی سال اول زیست‌شناسی می‌آموزد که همکاری بسیار کلیدی‌تر است.

اولین مردی که بعد از محصور کردن قطعه‌ای زمین به این فکر افتاد که بگوید «این مال من است» و دید مردمان آنقدر ساده‌اند که حرفش را قبول کنند، بانی راستین جامعهٔ مدنی است. اگر مردی نرده‌ها را بیرون می‌کشید یا خندق را پر می‌کرد و به همنوعانش اعلام می‌کرد به این یاوه‌گو گوش ندهید، گم شده‌اید اگر فراموش کنید که محصولات زمین به‌تساوی به همه تعلق دارد و خودِ زمین از آن کسی نیست، آن مرد ناجی نژاد بشر می‌بود و آن را از بی‌شمار جنایت، بی‌شمار جنگ، بی‌شمار قتل، بی‌شمار بدبختی و وحشت نجات می‌داد!

وقتی ۱۳۰۰ صفحهٔ مصاحبه‌ها را که پر هستند از عقاید و خیالات کج و معوج بخوانید، رسماً مشخص می‌شود که آیشمن یک دیوان‌سالار خشک‌مغز نبوده است. او یک متعصب افراطی بود. عملکرد او از بی‌خیالی نبود، از تعهد بود.

ایده‌ای است که ممکن است آغازگر یک انقلاب باشد. جامعه را زیر و رو کند. چون وقتی واقعاً معنای آن را درک کنید، در کمترین حالت خود دارویی است که تفکر را تغییر می‌دهد و تضمین می‌کند که جهان را از دیدی دیگر نگاه کنید. خب، این ایدهٔ رادیکال چیست؟ اینکه اغلب افراد، در باطن، نسبتاً نیک هستند.

تحقیقات زیادی نشان می‌دهد که اخبار برای سلامت فکری خطرناک است.

تحقیقاتی بین‌المللی در دانشگاه سنگاپور در سال ۲۰۱۸ بر مبنای پنج بررسی جدید مشخص کرد که کسانی که در جوامع متنوع‌تر زندگی می‌کنند بیشتر با کلیت انسان‌ها همذات‌پنداری می‌کنند. در نتیجه، رفتارشان در مواجهه با غریبه‌ها نیز مهربان‌تر است و بیشتر به کمک کردن تمایل دارند

«بخشیدن یعنی آزاد کردن یک زندانی و بعد دیدن این است که زندانی خودت بودی.»

«سفر قاتل تعصب، تحجر و کوته‌فکری است.»

امروزه، روش کار کردن اغلب ما ـ‌بدون آزادی، بدون بازی، بدون انگیزهٔ درونی ــ محرک فراگیر شدن افسردگی است. طبق آمار سازمان جهانی بهداشت، در حال حاضر افسردگی بیماری جهانی شمارهٔ یک است. (۴۲) بزرگ‌ترین کمبود ما در حساب بانکی یا سیاههٔ دخل و خرج ما نیست، بلکه درون ماست. کمبودِ همان چیزی است که به زندگی معنی می‌دهد. کمبود بازی.

پرسش این نیست: آیا کودکان ما توانایی داشتن این آزادی را دارند؟ پرسش این است: آیا ما شجاعت دادن آزادی به آنها را داریم؟