بریده‌هایی از کتاب ریش آبی

ما می‌توانیم حتی بدی را هم دوست داشته باشیم. به همین سادگی.

عاشق بودن چه احساس خوبی به آدم می‌دهد. خودش را زنده احساس می‌کرد و از همه‌چیز لذت می‌برد.

ما آن کس را که دوست می‌داریم امتحان می‌کنیم. ــ نه، برعکس، ما کسی را که دوست می‌داریم تحت حمایت قرار می‌دهیم.

حتماً که نباید دروغگویی قهار باشیم تا دروغ بگوییم. به‌عنوان مثال برای خود من بارها پیش آمده که دروغ گفته‌ام. مثلاً گفته‌ام که شب گذشته خیلی خوب خوابیده‌ام در حالی که یک لحظه هم چشم برهم نگذاشته‌ام. قصدم دروغ گفتن نبوده اما می‌خواسته‌ام که راحتم بگذارند و به‌خاطر همین دروغ گفته‌ام. همه، همین طوری دروغ می‌گویند.

مادرم دائم با یک دوربین پولاروید از من عکس می‌گرفت. به‌محض اینکه نگاتیو از دوربین خارج می‌شد آن را چنگ می‌زدم و با هم خیره به تصویر که پررنگ و پررنگ‌تر می‌شد نگاه می‌کردیم. هیچ‌چیز به اندازهٔ گذر از هیچ به چهره، جالب و هیجان‌انگیز نیست. بین این دو از شوق می‌لرزیدم و ناگهان کسی را می‌دیدیم که روی عکس ظاهر می‌شد. من دقیقاً در این روند عکاسی پولاروید می‌دیدم که چطور نظریه‌های کاتولیک مربوط به دنیای بالا و برزخ شکل مادی پیدا می‌کند. این چهرهٔ کودکانه که شکل می‌گرفت من بودم که در عرش حیات می‌یافتم.

من فقط هشت بار دکمهٔ شاتر دوربین را فشار داده‌ام. ــ منی که از عکاسی هیچ سردرنمی‌آورم بیشتر از شما دکمهٔ شاتر را فشار داده‌ام و عکس گرفته‌ام. ــ شاید برای همین است که از عکاسی هیچ‌چیز نمی‌فهمید. شما هیچ شناختی از تأثیر این حرکت ندارید. فرقی نمی‌کند که چه دیسیپلینی داشته باشید اما باید با ریاضت به نتیجهٔ خوبی برسید. به کسی که می‌خواهد واقعاً بنویسد کاغذ کمی بدهید. یا به یک آشپز فقط کمی مواد اولیه بسپارید. مشکل ما امروز این است که آماتورهای هر رشته‌ای با وفور نعمت و نوعی هرزگی امکانات روبه‌رو هستند. این مسأله خدمتی به آنها نمی‌کند.

وقتی واقعیت خودتان را می‌شناسید و آن را قبول می‌کنید، هیچ پیشنهادی، حتی پادشاهی را رد نمی‌کنید.

ترجیح می‌دهم هم پیالهٔ بدی داشته باشم تا اینکه تنها بنوشم.

زن‌ها هم به اندازهٔ مردها خسته‌کننده هستند اما با برخی از آنها می‌توان به عشق رسید. نکتهٔ مرموز ماجرا این است.