بریده‌هایی از کتاب ویلا، جنگجوی کوچک بیشه

روز چه‌طور می‌توانست شب را درک کند؟ تاریکی از نور چه می‌فهمید؟ ا

فقط ما وجود دارد، نه من. قبیله بود که اهمیت داشت. فقط ما و آن‌ها وجود داشت. من نداشتند. من به معنای تنهایی بود، من بودن غیرممکن بود. من کسی بود که تنها و بی‌کس از بین می‌رفت و می‌مرد، یک فران فقط با همکاری و هم‌زیستی با بقیهٔ قبیله زنده می‌ماند.

ویلا دزدکی به حرف دو مردِ روزگردی گوش می‌داد که دربارهٔ صاف یا گرد بودن زمین بحث می‌کردند، سرش را به نشانهٔ مخالفت تکان داد. دنیا نه صاف بود و نه گرد؛ دنیا کوهستان بود.

مرد با تعجب به او نگاه کرد. «گوشت دیگه.» وقتی نگاه گیج و سردرگم ویلا را دید، گفت: «گوشت آهو.» ویلا جواب داد: «من پیش آهوها می‌خوابم. گوشتشون رو نمی‌خورم.»

مادربزرگش به او گفته بود چون پلنگ‌ها کمیاب و گریزپا هستند، آن‌ها را جادویی می‌دانند

کوه با دامنه‌ای سنگی و سراشیبی‌اش، همیشه به مردم فهمانده بود که نمی‌خواهد کسی ازش بالا برود.

دوباره سرش را روی خاک تیره، نرم و خیس بین ریشهٔ درختان و نزدیک ساحل رود گذاشت و چشمانش را بست. تاریکی، بی‌حسی را همراه خود می‌آورد که به او آرامش داد؛ نگاه کردن به منظرهٔ دنیای اطرافش آن حس را نداشت. دنیا بیش از حد رنج‌آور، خالی و پر از افکاری بود که باید تحملشان می‌کرد.

فرزندانشان دوقلو متولد می‌شدند، رابطهٔ بین دو قل رابطه‌ای مقدس بود. دوقلوها همیشه از همدیگر مراقبت و محافظت می‌کردند. هیچ عملی شرافتمندانه‌تر از حمایت از خواهر یا برادر دوقلو نبود و جرمی رذیلانه‌تر از رها کردن خواهر و برادر دوقلویت وجود نداشت. این پیوند ناگسستنی بود.

می‌دید که آن‌ها از جنگی زخم برداشته‌اند، اما زخم‌ها، راه رفتنشان را کُند نکرده بود.

بقیهٔ چیزهای دست‌ساز انسان‌ها را دور خودش جمع کرده و تا آخر کار هم به آن‌ها چسبیده بود. ترسِ از دست دادنِ سلطه بر آن‌ها، چنان به جانش افتاده بود که حتی با وجود آتش و دود، آن‌جا را ترک نکرده بود.

«اون ادعا می‌کنه که رهبر بزرگ قبیله‌ست! همیشه می‌گه ما باید کنار هم بمونیم، باید مراقب همدیگه باشیم! اما آیا خودش مراقب کسانی بوده که ما دوستشون داشتیم؟»

می‌دانست که مرگش نزدیک است، اما وقتی مرگ می‌آمد، ویلا راه را به او نشان می‌داد.

مقتدرانه به خودش گفت، ویلا، برو دنبال غنیمتت.

ناتانیل فریاد کشید: «بسه!‌ این‌جا زمین منه! شما حق ندارین این درخت‌ها رو ببُرین!» یکی از مردان، تبری را در دست گرفت و به طرف ناتانیل آمد و توی صورتش فریاد زد: «این‌جا یه کشور آزاده مگه نه!» یک مرد دیگر که داشت شاخه‌های درخت را قطع می‌کرد، گفت: «ما هر کاری دلمون بخواد می‌کنیم. مگه آزادی همین نیست؟»

توی دلش گفت، سنگ‌ها قوی و استوارن، اما این رودخونه‌ست که همیشه مبارزه رو می‌بره. با زیرکی به خودش تاب می‌ده، جاری می‌شه و خودش راهش رو انتخاب می‌کنه.

نمی‌تونی با جریان آب بجنگی. نمی‌تونی خلافش شنا کنی. اما تو باهاش شنا می‌کنی! به داخلش می‌لغزی. می‌چرخی، داخلش شیرجه می‌زنی و از آن بیرون می‌پری! از قدرت آب برای جلو رفتن استفاده کن!

می‌دانست یک رود هیچ‌وقت به عقب برنمی‌گردد و او هم نای جنگیدن با آن را نداشت.

مشخص بود که در نظر پاداران، گرگ مادر موجود بی‌مصرفی بود که فقط به اندازهٔ جایزه‌ای ارزش داشت که تازه‌واردها در ازای پوستش به او می‌دادند. او زبان روزگردها را آموخته بود، اما زبان گرگ‌ها را فراموش کرده بود. این موضوع او را به موجودی برتر تبدیل می‌کرد یا پست‌تر؟

اصلاً ممکن بود ویلا در عمق وجودش فرانی اصیل‌تر از رهبر قبیلهٔ فران‌ها باشد؟

اصلاً ممکن بود ویلا در عمق وجودش فرانی اصیل‌تر از رهبر قبیلهٔ فران‌ها باشد؟