بریده‌هایی از کتاب خجالت نکش زندگی کن...

آن قدر وانمود کن تا به واقعیت تبدیل بشود.

آدم خجالتی نفرین شده است. کمرویی باعث می‌شود احساس کنم در دنیای دیگران همچون مهمان ناخوانده‌ای هستم. بی‌تردید کمرویی بدترین خصوصیتی است که کسی می‌تواند داشته باشد. کاش آدم نفرت‌انگیز و بی‌شعوری بودم تا خجالتی. حداقل آدم‌های نفرت‌انگیز و بی‌شعور، چندان از نفرت‌انگیز بودن و بی‌شعور بودن خود عذاب نمی‌کشند. « دِیو بی. »، تولِدو، اوهایو

« من شروع می‌کنم با آسان‌ترین، تا برسم به سخت‌ترین »

بعضی افراد، آدم‌های خجالتی را آدم‌های خشک یا افاده‌ای می‌بینند. این حقیقت ندارد.

آدم‌های با اعتماد به نفس تا حد بسیار زیادی دنیا را این طوری می‌بینند. آنها با آرامش خاطر درون کالبدشان نشسته‌اند و دارند چشم‌انداز بیرون را تماشا می‌کنند. آنها در مورد دیگران نظر می‌دهند و زیاد ذهن خود را درگیر این مسئله نمی‌کنند که دیگران چه فکری درباره آنها می‌کنند. در حقیقت آنها خیلی راحت فرض را بر این می‌گذارند که دیگران آنها را تأیید می‌کنند.

خودت را خجالتی نخوان؛ بلکه انسانی مطمئن به خود بدان که فعلاً یک کیسه اضافی به اسم « کمرویی » با خودش این طرف و آن طرف می‌برد؛ کیسه‌ای که به‌زودی قرار است آن را دور بیندازد.

من متوجه شدم آن آدم‌هایی که باعث می‌شوند احساس بدی نسبت به خودم داشته باشم، خودشان هم آنچنان افراد فوق‌العاده یا صد در صد موفقی نیستند. پس چرا باید حرف آنها را در مورد خودم باور کنم؟ آنها صلاحیت قضاوت کردن درباره مرا نداشتند.

در طول سال‌هایی که مشغول به کار بودم، هر وقت که با غریبه‌ها حرف می‌زدم، صورتم مثل لبو سرخ می‌شد. یادم می‌آید در مهمانی‌ها گوشه‌ای کز می‌کردم و آرزو می‌کردم کاش رنگ لباسم آن قدر با رنگ کاغذ دیواری اتاق یکی بود که نامرئی می‌شدم و هیچ کس مرا نمی‌دید.

محققان انجمن جامعه‌شناسی آمریکا با تلاش بسیار این سؤال را برای خود مطرح کردند که « آدم‌ها بیشتر به طرف چه نوع شخصیتی جذب می‌شوند »؟ آنها فوراً جواب را پیدا کردند: به فرد پر جنب و جوش و خوش‌بین.

ده‌ها تحقیق ثابت کرده که رویارویی تدریجی مؤثرترین شیوه درمانی است. یکی از آنها این شیوه را چنین تعریف می‌کند: آن دسته از افراد مبتلا به اختلال هراس اجتماعی که با ترکیبی از « رویارویی تدریجی » و « یادگیری مهارت‌های اجتماعی » مورد درمان قرار گرفته‌اند، عملکردهای اجتماعی‌شان به مراتب بهتر از کسانی بوده است که از روش‌های درمانی دیگر استفاده کرده‌اند.

بی‌تردید کمرویی بدترین خصوصیتی است که کسی می‌تواند داشته باشد. کاش آدم نفرت‌انگیز و بی‌شعوری بودم تا خجالتی. حداقل آدم‌های نفرت‌انگیز و بی‌شعور، چندان از نفرت‌انگیز بودن و بی‌شعور بودن خود عذاب نمی‌کشند.

دفعه بعد که شروع کردی به فکر کردن به این موضوع که چه تأثیری بر دیگران می‌گذاری، دوربین ذهنت را بچرخان. عمداً سعی کن به جای این که به این فکر کنی که آنها درباره تو چی فکر می‌کنند خودت درباره دیگران نظر بده. این تمرین خوبی است تا وارد منظر برون بشوی.

وقتی ذهنت فکر می‌کند « من خجالتی‌ام »، جسمت هم با ذهنت هم‌ساز می‌شود و کمرویانه رفتار می‌کند.

من خجالتی بودم. نمی‌توانستم توی صورت آدم‌ها نگاه کنم و فوراً تا بناگوش سرخ می‌شدم. جلوی دیگران دستپاچه می‌شدم و شر و شر عرق می‌ریختم. از آنجایی که اعتماد به نفس پایینی داشتم و تصویر خوشایندی از خودم در ذهنم نداشتم، خودم را از دیگران کم‌ترمی‌دیدم. ولی بعد یک روز در مورد افکارم دچار تردید شدم. فهمیدم که هیچ کس بهتر از من نیست. کی گفته بود من خوب نیستم؟ من متوجه شدم آن آدم‌هایی که باعث می‌شوند احساس بدی نسبت به خودم داشته باشم، خودشان هم آنچنان افراد فوق‌العاده یا صد در صد موفقی نیستند. پس چرا باید حرف آنها را در مورد خودم باور کنم؟ آنها صلاحیت قضاوت کردن درباره مرا نداشتند.

آدم خجالتی نفرین شده است. کمرویی باعث می‌شود احساس کنم در دنیای دیگران همچون مهمان ناخوانده‌ای هستم.

موفقیت فقط به سراغ کسانی می‌آید که زود ناامید نمی‌شوند و مقاومت می‌کنند

به نظر می‌رسد که هر چقدر افراد باهوش‌تر و باسوادتر باشند، از گپ زدن بیشتر بدشان می‌آید. این مسئله قابل درک است. آنها پیش خودشان می‌گویند وقتی این همه مسئله عمیق برای بحث کردن هست، چرا باید نَفَس با ارزش خود را برای اظهار نظر در مورد هوا یا پرسیدن این سؤال حرام کرد که « حالتون چه طوره »؟ (تو که می‌دانی این مسئله واقعاً برای طرف مقابلت مهم نیست).

تحقیقی با عنوان « محبوبیت، دوستی و سازگاری عاطفی در دوران نوجوانی » معلوم کرده است که: تأیید نشدن از جانب هر کسی که تو او را تحسین می‌کنی (حال چه واقعی باشد و چه خیالی)، روی احساساتی که در مورد خودت داری تأثیر می‌گذارد. این جزئی از ذات بشر است.

تو حتماً فکر می‌کنی کمرویی‌ات مثل جوش بزرگی روی دماغت بیرون زده است؟ نه، اصلاً این طور نیست. نود درصد اوقات هیچ کس نمی‌تواند تشخیص دهد که تو آدم کمرویی هستی.

اگر در ذهنت مدام خود را آدمی خجالتی بخوانی، می‌تواند تبدیل به یک پیشگویی درست شود که بسیار هم خطرناک است؛ یعنی ممکن است به مرور چنان به خودت تلقین کنی که در واقعیت هم آدم کمرویی بشوی. وقتی به دیگران می‌گویی آدم کمرویی هستی، فقط به آنها نمی‌گویی؛ به خودت هم می‌گویی و کسی که واقعاً مهم است، خودت هستی!