بریده‌هایی از کتاب خجالت نکش زندگی کن...

خودشناسی یعنی این که بدانی خودت در مورد تعداد بسیار زیادی از مسائل مهم و اساسی زندگی‌ات چه احساسی داری.

کسی در زندگی برنده است که همان نوع زندگی را داشته باشد که همیشه دوست داشته است. و البته طبیعی هم هست که تمام دنیا آدم‌های برنده را دوست دارند.

وجود تو آمیزه‌ای از تعداد بی‌شماری ویژگی است و بنابراین انتخاب یکی از آنها فقط باعث می‌شود که بیهوده آن را بزرگ جلوه بدهی.

هدفت را مشخص کن. مطمئن باش علاقه شدید تو به هدفت کمکت می‌کند بدون ترس جلو بروی و آن را به دست آوری

آدم‌های خجالتی این طور نیستند. آنها به طور ناخودآگاه احساس می‌کنند دیگران آنها را از خود می‌رانند. آدم‌های خجالتی وقتی اتفاق ناراحت‌کننده‌ای را به یاد می‌آورند، به طور ذهنی از کالبدشان بیرون می‌آیند و خود را به آن صورتی فرض می‌کنند که ممکن است در چشم دیگران آمده باشند.

آدم‌های با اعتماد به نفس تا حد بسیار زیادی دنیا را این طوری می‌بینند. آنها با آرامش خاطر درون کالبدشان نشسته‌اند و دارند چشم‌انداز بیرون را تماشا می‌کنند. آنها در مورد دیگران نظر می‌دهند و زیاد ذهن خود را درگیر این مسئله نمی‌کنند که دیگران چه فکری درباره آنها می‌کنند. در حقیقت آنها خیلی راحت فرض را بر این می‌گذارند که دیگران آنها را تأیید می‌کنند.

افرادی که از هراس اجتماعی رنج می‌برند، تجربه‌های تلخ را بیشتر از تجربه‌های شیرین به یاد می‌آورند.

افراد مبتلا به اختلال هراس اجتماعی، اغلب تجربه‌های خوشایند را یا فراموش می‌کنند و یا درست نمی‌بینند.

آدم‌های خجالتی حساسیت بیشتری نسبت به طرد شدن، تحقیر شدن یا شرمندگی احتمالی دارند. افرادی که از دیگران کناره‌گیری می‌کنند، دوست ندارند درگیر مسئله‌ای بشوند، مگر این که مطمئن شوند خواسته آنها بی هیچ چون و چرایی پذیرفته می‌شود. البته چنین تضمینی عملاً وجود ندارد.

یک روز شجاعت به خرج دادن مساوی است با یک عمر اعتماد به نفس

شکست زودهنگام به این معنا نیست که تو نمی‌توانی آن کار را انجام دهی. بنابراین دوباره به داخل لاکت فرو نرو و فکر نکن که محکوم به این سرنوشت هستی و تا آخر عمرت باید در لاکت زندگی کنی.

من از نظر جامعه‌شناسی با مدرک و دلیل برایت اثبات کرده‌ام که: ۱. آدم‌های خجالتی فکر می‌کنند دیگران آنها را قبول ندارند یا طرد می‌کنند؛ ولی در واقعیت چنین نیست. ۲. آدم‌های خجالتی فکر می‌کنند کاری را در گذشته خیلی خیلی بد انجام داده‌اند، در حالی که به آن بدی هم که آنها فکر می‌کنند نبوده است. ۳. آدم‌های خجالتی تجربه‌های خوب را فراموش می‌کنند و یا جور دیگری می‌بینند. ۴. در یک موقعیت پرتنش، آدم‌های خجالتی، مثل تماشاچی‌های ناراضی، از بیرون به خودشان « نگاه » می‌کنند.

وجود تو آمیزه‌ای از تعداد بی‌شماری ویژگی است و بنابراین انتخاب یکی از آنها فقط باعث می‌شود که بیهوده آن را بزرگ جلوه بدهی.

موفقیت فقط به سراغ کسانی می‌آید که زود ناامید نمی‌شوند و مقاومت می‌کنند

بیاری؟ » یا « می‌دونم با همه بلاهایی که طبیعت کمرویت سرت آورده باز هم عاشق طبیعتی! »

کنیم. الآن دیگر: ـ تو اول به دیگران « سلام

هیچ هیجانی هم در دست انداختن کسی که نمی‌تواند تلافی کند وجود ندارد.

درونگرایی یک بیماری نیست (دقیقاً برعکس است) ولی در دنیای برونگرایی مسلماً به چشم یک معلولیت به آن نگاه می‌شود.

او گفت: « باید من رو ببخشین. من خیلی خجالتی‌ام ». بعد یکی از آن نگاه‌های کلیشه‌ای را که مخصوص آدم‌های خجالتی است به من انداخت، انگار که می‌خواست بگوید: « ببخشید که یه وجب از سیاره‌تون رو اشغال کردم ».

حتی اگر واقعاً قصد خرید داری و دقیقاً می‌دانی که چه چیزی می‌خواهی، باز هم از فروشنده خواهش کن سایر اجناس را به تو نشان بدهد. بعد از او بخواه که نظرش را به تو بگوید. ببین خرید کدام جنس را به تو توصیه می‌کند.