بریده‌هایی از کتاب موهبت کامل نبودن

پرورش خوددوستی و خودپذیری، موضوعی انتخابی نیست. آنها نیازهای فرعی نیستند که در صورت داشتن وقت اضافه به آنها بپردازیم. آنها جزء اولویت‌های اساسی زندگی به شمار می‌آیند.

اگر با افرادی که مدعی هستیم دوستشان داریم، تمرین عشق‌ورزی نکنیم چیزهای زیادی را از دست خواهیم داد.

به همان اندازه که به خود عشق می‌ورزیم به دیگران هم می‌توانیم عشق بورزیم.

بسیاری از ما دانسته یا نادانسته فهرست بلندی در مورد پیش‌شرط‌های خودارزشمندی تهیه کرده‌ایم: آدم ارزشمندی می‌شوم اگر... - ده کیلو وزن کم کنم - باردارشوم - هوشیار بمانم (مست نشوم) - همه فکر کنند من پدر/ مادر خوبی هستم - با فروش آثار هنری‌ام زندگی‌ام را بچرخانم - ازدواج کنم - دوست پیدا کنم - بتوانم موافقت پدر و مادرم را به دست آورم - دوباره زنگ بزند و قرار ملاقات بگذارد - به راحتی این کار را انجام دهم هسته اصلی زندگی جانانه عبارت است از: من همین الان با ارزش هستم بدون اگرها و شرط‌ها. ما همین الان سزاوار عشق و احساس تعلق هستیم. همین الان!

وقتی کمک دیگران را از صمیم قلب بپذیریم، از صمیم قلب نیز به دیگران کمک خواهیم کرد. وقتی کمک گرفتن را مورد قضاوت قرار می‌دهیم، دانسته یا نادانسته کمک کردن نیز توأم با قضاوت می‌شود.

اگر ما از فرزندانمان بخواهیم که لباس هایشان را روی زمین نریزند و آنها بدانند که تنها پیامد انجام ندادن آن چند دقیقه داد و فریاد است، طبیعی است فکر کنند که این موضوع چندان برای ما اهمیت ندارد.

دانش آموزی است که دستش را بالا می‌برد و می‌گوید: «من کاملاً گیج شده‌ام و نمی‌دانم در مورد چه چیزی صحبت می‌کنید». آیا می‌دانید گفتن «نمی‌دانم» در حضور جمع چقدر شجاعت می‌خواهد؟ البته بعد از ۱۲ سال و اندی تدریس می‌دانم اگر کسی شجاعت گفتن «گیج شده‌ام» را پیدا کند، حداقل ۱۰ دانش‌آموز دیگر هم همین احساس را دارند. شاید آنها این شهامت را نداشته باشند، ولی مطمئناً از شجاعت هم‌کلاسی خود سود می‌برند.

زندگی جانانه یعنی پذیرفتن ضعف و افزایش شناخت و ادعای قدرت!

الگوها را به دو دسته بایدها و نبایدها تقسیم کردم. دسته «بایدها» شامل این کلمات است: لیاقت، فراغت، بازی، اعتماد، ایمان، احساس، امید، درستی، عشق، حس تعلق، شادی، قدردانی و خلاقیت. دسته «نبایدها» عبارت است از: کامل بودن، کرختی، یقین، خستگی، استقلال، خویشتن‌داری، شایسته بودن، قضاوت و کمبود.

به هر طریقی خودم را متقاعد می‌کنم که شش ساعت خواب برای من کافی است، اما کمتر از هشت ساعت خواب باعث می‌شود بی‌حوصله و عصبی بشوم و به سراغ شیرینی و شکلات بروم. این یک الگو است.