بریده‌هایی از کتاب لیلی شناسنامه نمی خواهد

هنر نه گفتن از همهٔ هنرها سخت‌تر است ... نه گفتن ... نقاشی نیست که یک سال عمرت را بگذاری پای رنگ‌ها و یاد بگیری ... نه گفتن ... قلم نی ندارد که یاد بگیری قلم‌هایت را چطور بتراشی ... نه گفتن راحت نیست ... باید خودت را پیدا کرده باشی ... باید به خودت مطمئن باشی ... که بتوانی به هرکس و هرچیزی که به "خودت نمی‌آید ... بلند بگویی نه ... اگر راهت را پیدا کرده باشی ... اگر مقصدت را بشناسی ... با هر مرکبی که شده خودت را می‌رسانی ... مرکب بهتر مسیرت را عوض نمی‌کند ... تو می‌توانی بگویی نه ... چون خوب می‌دانی قرار است کجا بروی ... می‌توانی هم رنگ جماعت نشوی چون رنگ خودت را پیدا کرده‌ای ... چه لذتی دارد دیدن کسی که از نه گفتن نمی‌ترسد ... کسی که اگر به درست بودن کارش مطمئن باشد به بعدش فکر نمی‌کند ... چه لذتی دارد دود کردن مصلحت اندیشی‌های دست و پاگیر ... دیدن تو ...

زندگی برای آدم‌هایی که یک نفر را جای همه چیز  و همه کس می‌نشانند ... آسان نیست ... انگار یک بمب ساعتی گذاشته‌اند در دلشان و زمان انفجار ... زمان نامهربانی آن یک نفر است ...

زندگی برای آدم‌هایی که یک نفر را جای همه چیز  و همه کس می‌نشانند ... آسان نیست ... انگار یک بمب ساعتی گذاشته‌اند در دلشان و زمان انفجار ... زمان نامهربانی آن یک نفر است ...

زندگی شاید همین لبخندهای از ته دل باشند ... خنده‌هایی که اتفاق می‌افتند وقتی منتظرشان نیستی ... و به هیچ چیز فکر نمی‌کنند ... نه به خشکسالی زمین ... و نه به ناخن خشکی آسمان ... خنده‌هایی مستقل از گذشته و آینده ... نه حسرت دیروز را روی دوش دارند ... نه اندوه آینده را ..

برای کدام روز مبادا کنار گذاشته‌ای دوستت دارم‌های مهربانت را ... دست‌هایت را برای کدام قحطی بزرگ احتکار کرده‌ای ... شاید دنیا در همین لحظه تمام شود ... بی‌آنکه فرصتی برای خداحافظی بماند ... شاید در یک چشم به هم زدن ... چشمی برای دیدن نماند ...

چه خوب است این همه سبک بار بودن ... این بی‌بار و بنه آمدن ... اینکه فکر هیچ چیزی را نکنی و فقط راه بیفتی ... تمام فکرت لحظهٔ دیدار باشد ... و تمام بساطت اشتیاق ...