بریده‌هایی از کتاب رهایی

اگر تمام دردی را که به تو تحمیل کردند پس می‌گرفتند، تو دیگر این آدمی که امروز هستی نبودی.

به تو گفتم روزی از تو خواهم گذشت؛ اما هیچ‌وقت حرفم را باور نکردی. به تو گفتم چقدر آزارم دادی و چطور تکه‌های دور از دسترس قلبم را شکستی. درد داشت و من روزهای بی‌شماری را صرف گریه‌کردن و پیداکردن راهی برای دوباره سرپاکردن خودمان، برای دوباره سرپاکردن «ما» کردم؛ اما درعین‌حال می‌دانستم باید آن‌قدر قوی باشم که رهایت کنم. مهم نیست چقدر سخت بود، اما باید به جلو حرکت می‌کردم و اجازه می‌دادم زمان دردم را التیام ببخشد. این تنها راه پیداکردن عشق حقیقی بود. این تنها راهی بود که می‌شد دوباره لبخند بزنم.

تو اجازه داری که احساس آسیب‌پذیری کنی. سنگ که نیستی. صحبت‌کردن درمورد احساسات جریحه‌دارشده‌ات به رشد و پخته‌ترشدنت کمک خواهد کرد.

وقتی زندگی طبق برنامه پیش نمی‌رود، می‌توانی انتخاب کنی که قربانی باشی یا بر تمام سختی‌هایی که سر راهت سبز می‌شوند غلبه کنی. تو ارباب آینده‌ات هستی و تنها خودت می‌توانی تصمیم بگیری که از تجربیات زندگی‌ات درس بگیری و رشد کنی.

هر بار آماده‌ام که بگذرم و به جلو حرکت کنم، راهی پیدا می‌کنی تا دوباره مرا به عقب بکشی. دهانت پر از دروغ است، هر بار می‌گویی دوستم داری پیروز میدان می‌شوی. من باورت می‌کنم. چند ماهی سعی می‌کنیم رابطه را از نو بسازیم، ولی باز آن را به هم می‌زنیم. این چرخهٔ شوم همین‌طور ادامه پیدا می‌کند چون همان‌قدر که می‌خواهم فراموشت کنم، همان‌قدر بخشی از من مدام دل‌تنگت است... و همین مسئله، ریشهٔ تمام مشکلات من است.

یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگی این است: از تمامت برای کسی که از تمامش برایت مایه نمی‌گذارد، مایه نگذار!

یکی از سخت‌ترین درس‌های زندگی رهاکردن است؛ سخت‌ترین درسی که رهایی‌بخش‌ترین هم هست.

دوست‌داشتن تو هیچ‌وقت کار سختی نبوده است، آن‌هایی که کنارت بودند چنین حسی به تو دادند چون نمی‌دانستند چطور خودشان را دوست داشته باشند.

همیشه قدرتمندبودن برای مقابله با درد و رنج سخت است، اما روزی فرامی‌رسد که می‌فهمی او ارزش اشک‌هایت را نداشته است. آن روز، دیگر غصهٔ ازدست‌دادنش را نخواهی خورد.

یک روز دوباره امروز را به خاطر می‌آورم و از خود می‌پرسم واقعاً چرا این‌قدر نگران ازدست‌دادنت بودم؟!