بریده‌هایی از کتاب عرصه عرضه عرضه

انقلاب اسلامی روی دوش انسان‌های تشکیلاتی شکل گرفت و تداوم پیدا کرد و از این به بعد نیز ادامه خواهد داشت.

تشکیلات عرصه‌ای است برای عَرضه عُرضه آدم‌ها.

ما برای جامعه‌سازی نیاز به ایجاد کلونی‌های انسانی پایدار داریم که بتوانند افراد متشتت را در خود جای داده و به کمک آن‌ها، آرایش‌های اجتماعی را ایجاد کنند.

ساختار هر تشکیلات، معجونی از آرمان و آدم‌های تشکیلات است.

بدیهی است بسیجِ ظرفیت‌های گوناگون در راستای رسیدن به هدفی واحد، نیازمند عمل و رویه‌ای تشکیلاتی است.

رهبری در تشکیلات، تعینی است، نه تعیینی. رهبر را باید وفق شاخص‌های هدف و آرمان در تشکیلات یافت و در رأس مجموعه قرار داد. هرچند آرمان دم‌دستی و کوتاه‌برد باشد، اما در وجود هر شخصی بیشتر جاری و ساری باشد، او به رهبری تشکیلات نزدیک‌تر است؛ بالعکس اگر آرمان تشکیلات خیلی بلند باشد، تعین پیداکردن آن در وجود آدمی سخت‌تر می‌شود. در نتیجه باید تلازمی بین آدم‌ها، آرمان و رهبر ایجاد شود.

تشکیلات، مهدویت و آخرالزمان (نبرد تشکیلاتی)؛ این‌که تشکیلات اسلامی و کار تشکیلاتی در آخرالزمان چه جایگاهی دارد و چه ظرفیت‌هایی را برای ظهور می‌توان از این طریق فعال کرد، مسئله اصلی این کتاب است.

انگیزه، شوق درونی انسان است برای حرکت‌کردن به‌سمت هدف که ریشه در گرایشات انسان دارد. هرچه گرایشات انسان رشدیافته‌تر باشند، هدفمندی او دقیق‌تر و جدی‌تر خواهد بود.

به‌فعلیت‌رسیدن استعدادهای آدم‌ها، در مسیر هدف‌گذاری تشکیلات قرار می‌گیرد و هر قدر هم‌گرایی این اهداف فردی و جمعی بیشتر شود، مسیر تحقق آرمان هموارتر می‌شود.

آیت‌الله جوادی آملی در تعریف انسان می‌فرمایند، انسان «حی متألِّه» است.