بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

در خانوادهٔ ما بیماری یعنی یلّلی‌تلّلی؛ یعنی تنبلی، و اگر به‌اندازهٔ کافی محکم و سرسخت باشی، می‌توانی به هر چیزی پشت پا بزنی و راه خودت را بروی

من عاشق اینم که در سفر باشم

یکی از مهم‌ترین و چالش‌برانگیزترین بخش‌های کارم به‌عنوان رهبر این است که دقیقآ معلوم کنم چه موانعی سد راه ارتباط و کارآیی تیم ماست.

وقتی بلاهایی را که سرمان آمده انکار کنیم، این گرفتاری‌ها ما را صاحب می‌شوند. آنها بر ما مسلط می‌شوند و رفتار، هیجانات، تفکر و شیوهٔ رهبری کردن ما را هدایت می‌کنند.

وقتی قبول کنیم که تجربه‌های سختی داشته‌ایم و باید با به اشتراک گذاشتن آنها درگیر آسیب‌پذیری شویم، می‌توانیم پایان جدیدی بنویسم؛ پایانی که می‌گوید چگونه می‌خواهیم از آنچه از دستش نجات پیدا کردیم استفاده کنیم تا دلسوزی و همدلی بیشتری نصیب‌مان بشود.

واژهٔ Sarcasm(طعنه) از واژهٔ یونانی «Sarkazein» (به‌معنای پاره کردن گوشت) می‌آید. پاره کردن. گوشت.

از پرسش‌های عالی و موارد «نمی‌دانم ولی می‌خواهم بدانم» به‌عنوان رفتارهای رهبری شجاعانه تقدیر کنید و به آنها پاداش دهید.

اکثریت ما تا اندازه‌ای خود را علامهٔ دهر می‌دانیم.

علامت قلب سرکش این است که با تناقضات موجود در زندگی‌مان کنار می‌آید و به چرندیات «یا این یا آن» که شأن ما را پایین می‌آورد، تسلیم نمی‌شود.

همگی به عشق نیازمندیم،

شما یا یک پپهٔ بازنده‌اید که همیشه سرش کلاه می‌رود، یا جنگجوی برنده‌ای که زیربار قربانی شدن نمی‌رود.

چه رهبر گروه باشیم چه عضوی از آن، چه تحت برنامهٔ قدردانی رسمی کار کنیم چه غیررسمی، مسئولیت داریم به کسانی که دوشادوش ما کار می‌کنند بگوییم: «باید دست نگه داریم و هرقدر جزئی، از یکدیگر تجلیل کنیم و پیروزی‌ها را جشن بگیریم. درست است که ظرف آن یک ساعت کارهای بیشتری روی هم تلنبار می‌شود و ممکن است خیلی چیزها از دست برود، ولی هرگز ما را از این واقعیت دور نخواهد کرد که احتیاج داریم دستاورد خود را همین حالا با هم جشن بگیریم.»

وجه مشترک افرادی که می‌توانند شادی را به‌طور کامل در آغوش بگیرند چیست؟ سپاسگزاری.

چرا در عمق لحظات شادی بر تمرین نهایی تراژدی، که بسیار نزدیک به نمایش اصلی روی صحنه است، اصرار می‌ورزیم؟

کمال‌گرایی یک باور خودویرانگری و اعتیادآور است که این تفکر ابتدایی را تغذیه می‌کند: اگر کامل به‌نظر بیایم و هرکاری را به‌طور کامل به انجام برسانم، می‌توانم از احساسات دردناکی چون سرزنش، قضاوت و شرمساری به دور باشم، یا آنها را به حداقل برسانم.

قلب. این عضو عضلانی علاوه بر وظیفهٔ زندگی‌بخش تلمبه کردن خون به سراسر بدن، استعاره‌ای همگانی برای ظرفیت دوست داشتن و دوست داشته شدن و دروازهٔ نمادین ورود به زندگی عاطفی ما انسان‌ها است.

رهبران یا باید مقدار معقولی از وقت خود را صرف رسیدگی به ترس‌ها و احساسات افرادشان کنند یا مقدار نامعقولی از زمان را در تلاش برای اداره کردن رفتار ناکارآمد و بی‌حاصل هدر دهند.

به‌عقیدهٔ من، ما با سانسور کردن زبانمان باعث شده‌ایم که بیان این احساسات کمتر برای‌مان راحت باشد و جای آنها را به احساسات دیگری داده‌ایم.

جدیدترین کتاب راهنمای رهبری ما، این قبیل عبارات به‌وفور به‌چشم می‌خورد: رهبری تاکتیکی، رهبری عملیاتی، رهبری راهبردی.

اینجا یک سند نظامی داریم که از رهبری کردن با رحم، مهربانی، احساس تعلق‌خاطر و عشق صحبت می‌کند. بله، درست شنیدید. واژهٔ عشق در کتاب راهنمای رهبری ارتش.