بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

رهبری می‌گفت که شش ماه است در شرکتی مشغول کار شده ولی هرگز در جلسه‌ای اظهارنظر نکرده است. او را به دلیل بیست سال و اندی تجربه‌اش استخدام کرده بودند، اما هنوز از او انتظار می‌رفت که در جلسه‌ها ساکت بنشیند و حرفی نزند، زیرا هنجارهای فرهنگی فقط برای نظریات رهبران پیشکسوت ارزش قائل بود.

شب که به رختخواب می‌رویم، در دل بگوییم: آره بابا، من بی‌عیب‌ونقص نیستم، کامل نیستم، آسیب‌پذیرم، و گاهی می‌ترسم، اما اینها هیچ‌کدام این واقعیت را تغییر نمی‌دهد که من شجاعم و لایق عشق و تعلق.

و وقتی شروع کردند به حرف زدن (که معمولا چنین است)، گوش دهید. به‌راستی گوش دهید. زمانی که حرف می‌زنند، در این فکر نباشید که چگونه پاسخ دهید

بیشتر ما از شفافیت پرهیز داریم چون به خودمان می‌گوییم دل فلانی را نمی‌شکنیم، درحالی‌که عملا کاری که می‌کنیم کم‌لطفی و ظلم نسبت به آن شخص است.

خیلی سخت است که آدم خودش را ابراز کند.

«دیگر هیچ‌وقت در زندگی‌ام به کسی اعتماد نخواهم کرد.»

شهامت‌سازی همانا توانایی و علاقه به درگیر شدن با آسیب‌پذیری است.

ما ناگزیر بیشتر به رهبرانی نیازمندیم که به رهبری شجاعانه و صمیمانه متعهد باشند و با برخورداری از خودآگاهی کافی با دل و جان رهبری کنند، نه رهبران رشدنیافته‌ای که با توسل به آزار، ترس، شکنجه و ارعاب رهبری می‌کنند.

شرمندگی در پشت دیوارهای سازمان‌ها پنهان باشد. به‌حالت خفته و غیرفعال هم نیست، بلکه ذره ذره نوآوری، اعتماد، ارتباط و فرهنگ را در خود می‌بلعد ــ اما تشخیص دادن آن سخت‌تر است.

«منظورش من نیستم.» و با این کار به احتمال کمتری وامی‌دهیم و خاموش می‌شویم، الم‌شنگه به‌پا می‌کنیم و رفتارهای اجتماع‌ستیز از خود نشان می‌دهیم، یا به مقابله‌به‌مثل دست می‌زنیم. ما درضمنِ تلاش برای حل مشکل، به ارزش‌هایمان پایبند می‌مانیم.

در این آشفته‌بازار سیاسی، وقتی مردم می‌بینند که یکی به‌جای خدمت به مردم به خودش خدمت می‌کند یا تصمیماتی غیراخلاقی می‌گیرد، از واژهٔ «بی‌شرم» استفاده می‌کنند و رفتار غیرقابل اعتماد را به نبود شرم نسبت می‌دهند. این اشتباه و خطرناک است. شرم علاج درد نیست؛ علت است.

تفاوت بین شرمندگی و گناه را از روی تفاوت بین «من بد هستم» و «کار بدی انجام داده‌ام» بهتر می‌توان فهمید. گناه = کار بدی انجام داده‌ام. شرمندگی = من بد هستم.

به زبان آوردن واژهٔ شرمندگی سخت است.

ترس از عقب ماندن از غافله و از مرحله پرت بودن عامل مهمی در ایجاد احساس شرمندگی است که در محیط کار به آن توجهی نمی‌شود.

سیم‌پیچی مغز ما از لحاظ جسمانی، عاطفی، شناختی و روحی، برای ارتباط و عشق و تعلق برنامه‌ریزی شده است. ارتباط همراه با عشق و تعلق، دلیلِ بودن ما در اینجاست. این چیزی است که به زندگی ما هدف و معنا می‌بخشد.

هرقدر کمتر دربارهٔ شرمندگی صحبت کنیم، کنترل بیشتری بر زندگی ما خواهد داشت.

'یا اعتراف کنید که دچار احساس شرمندگی می‌شوید یا قبول کنید که جامعه‌ستیز هستید

برقراری ارتباط با جامعه در حکم مرهمی شفابخش برای من بود.

احساس امیدواری می‌کردم. من از پسش برمی‌آیم.

هرقدر بیشتر سعی می‌کردم به حالت عادی برگردم، وضع بدتر می‌شد.