بریده‌هایی از کتاب یگانگی با کل زندگی

یکی از بی‌شمار فرض‌های نادرست منیت و افکار توهم‌آمیزش این است که «من نباید رنج ببرم». همین فکر، سرچشمهٔ رنج است. رنج، مقصودی والا دارد: تکامل آگاهی (یعنی بیداری) و سوختن منیت.

شما از طریق لحظهٔ حال به نیروی زندگی، یعنی آنچه به طور متعارف «خدا» نام دارد، دست می‌یابید.

منیت برای این که باقی بماند، زمان، یعنی گذشته و آینده را مهم‌تر از لحظهٔ حال می‌نمایاند.

هر چه شما، افکار خود را بیش‌تر به هویتتان تبدیل کنید، از بعد معنوی درونی بیش‌تر دور می‌شوید.

وقتی مرگ نزدیک است، سرانجام کل مفهوم مالکیت، بی‌معنی می‌شود.

یگانگی با وضعیت موجود یا لحظهٔ حال، به این معنا نیست که دیگر اقدام به تغییر نمی‌کنید یا از عمل کردن ناتوان می‌شوید، بلکه به این معناست که انگیزهٔ حرکت و اقدام شما، از لایه‌ای ژرف‌تر می‌آید، نه از احساس کمبود یا ترس خودمحورانه.

هر گاه شما شکست یا از دست دادنی را به طور کامل بپذیرید، به ورای منیت می‌روید