بریده‌هایی از کتاب یگانگی با کل زندگی

حرکت بازگشتی در زندگی آدمی که به معنای ناتوان شدن یا از میان رفتن شکل است، چه با سالمندی ایجاد شود، چه از طریق بیماری، ناتوانی، شکست یا هر فاجعهٔ انسانی، از توان بیداری معنوی، یعنی جداسازی آگاهی از شکل برخوردار است.

یکی از بی‌شمار فرض‌های نادرست منیت و افکار توهم‌آمیزش این است که «من نباید رنج ببرم». همین فکر، سرچشمهٔ رنج است. رنج، مقصودی والا دارد: تکامل آگاهی (یعنی بیداری) و سوختن منیت.

شما از طریق لحظهٔ حال به نیروی زندگی، یعنی آنچه به طور متعارف «خدا» نام دارد، دست می‌یابید.

منیت برای این که باقی بماند، زمان، یعنی گذشته و آینده را مهم‌تر از لحظهٔ حال می‌نمایاند.

وقتی ببینید شِکوه و شکایت، مقصودی جز تقویت احساس منِ کاذب و پا بر جا نگه داشتن منیت ندارد، بخشایش به طور طبیعی پیش می‌آید. این مشاهده، رهایی‌بخش است. آموزهٔ حضرت عیسی (ع) مبنی بر این که «دشمنانت را ببخش!» در اصل به فروپاشی یکی از ساختارهای اصلی منیت در ذهن بشر اشاره دارد.

هر چه شما، افکار خود را بیش‌تر به هویتتان تبدیل کنید، از بعد معنوی درونی بیش‌تر دور می‌شوید.

وقتی مرگ نزدیک است، سرانجام کل مفهوم مالکیت، بی‌معنی می‌شود.

یگانگی با وضعیت موجود یا لحظهٔ حال، به این معنا نیست که دیگر اقدام به تغییر نمی‌کنید یا از عمل کردن ناتوان می‌شوید، بلکه به این معناست که انگیزهٔ حرکت و اقدام شما، از لایه‌ای ژرف‌تر می‌آید، نه از احساس کمبود یا ترس خودمحورانه.

هر گاه شما شکست یا از دست دادنی را به طور کامل بپذیرید، به ورای منیت می‌روید