بریده‌هایی از کتاب جهانی نو

«من درون» هنگامی پدیدار می‌گردد که احساس شما از بودن، از «من هستم» که آگاهی بی‌شکل است، با شکل ترکیب شود. همانندسازی یعنی این، فراموش کردن بودن؛ اشتباه نخستین و توهّم جدایی محض که حقیقت را به کابوس تبدیل می‌کند.

اگر دارای جسمی نیرومند، زیبا یا فعال هستید، می‌توانید از این ویژگی‌ها تا زمانی که دوام دارند، لذت ببرید و سپاس‌گزار باشید. همچنین می‌توانید با ورزش و تغذیهٔ درست به وضعیت جسمانی خود بهبود ببخشید.

گاهی رها کردن چیزها کاری بسیار نیرومندتر از دفاع کردن و چسبیدن به آن‌هاست.»

هویت‌سازی «من درون» با اشیا، وابستگی و علاقهٔ مفرط به آن‌ها را می‌آفریند و به دنبال آن جامعهٔ مصرفی و ساختار اقتصادی ما آفریده می‌شود که در آن همیشه پیشرفت فقط با بیش‌تر داشتن مورد سنجش قرار می‌گیرد. جلوگیری نکردن از تلاش برای بیش‌تر داشتن و رشد بی‌اندازه، نوعی کژکاری و بیماری‌ست. این، همان کژکاری‌ست که در یاخته‌های سرطانی نمود می‌کند و تنها هدفش تکثیر خود می‌باشد؛

ما باید به دنیای اشیا احترام بگذاریم، نه آن که تحقیرشان کنیم. هر چیزی موجودیت خود را دارد و شکلی موقتی‌ست که خاستگاهش درون آن یگانه هستی بی‌شکل، سرچشمهٔ تمامی چیزها، همهٔ کاینات و تمامی اَشکال می‌باشد. در بیش‌تر فرهنگ‌های کهن، انسان‌ها این باور را داشتند که هر چیز، حتی اشیای به اصطلاح بی‌جان، دارای روحی ذاتی هستند و از این روست که مردم آن فرهنگ‌ها از امروز ما به حقیقت نزدیک‌تر بودند. وقتی در دنیایی که با بی‌خبری ذهنی بی‌جان شده است زندگی می‌کنید، دیگر نمی‌توانید سرزندگی عالم را ببینید. بیش‌ترِ مردم در واقعیت موجود زندگی نمی‌کنند، بلکه در یک زندگی خیالی به سر می‌برند.

شما می‌توانید در رقص آفرینش شرکت کنید و در آن فعال باشید؛ بی این که به نتیجه دل ببندید و چنین خواسته‌های نامعقولی از جهان داشته باشید: به من رضایت بده، مرا شاد کن، به من احساس امنیت ببخش و به من بگو که کیستم. جهان نمی‌تواند این خواسته‌ها را برآورده کند و هنگامی که چنین چشمداشتی نداشته باشید، همهٔ رنج‌هایی که خود آفریده‌اید، به پایان می‌رسند.

می‌شوند. تسلیم، یعنی پذیرش درونی آن چه که هست.

می‌شوند. تسلیم، یعنی پذیرش درونی آن چه که هست.

همهٔ آن چه را می‌فهمیم، تجربه می‌کنیم و در باره‌اش می‌اندیشیم، سطح ظاهری حقیقت است که کم‌تر از نوک یک کوه یخی می‌باشد.

بزرگ‌ترین معجزه، تجربهٔ اصل خودتان پیش از کلام، اندیشه، برچسب ذهنی و تصویر است. برای چنین رویکردی باید خود را از بند دریافتِ من، بودن و همهٔ چیزهایی که با آن درآمیخته‌اید یا بهتر بگوییم خود را با آن یکی می‌دانید، رها کنید. آن رهایی، موضوع این کتاب است.

عملِ شناخت، خود یکی از شیوه‌هایی‌ست که بیداری در آن روی می‌دهد. هنگام شناسایی ناآگاهی در خود، آن چه شناخت را ممکن می‌سازد، آگاهی برخاسته است، بیداری‌ست. شما نمی‌توانید با «من درون» بجنگید و پیروز شوید، درست همان گونه که نمی‌توانید با تاریکی بجنگید. تنها نیرویی که لازم است، نور آگاهی‌ست. شما، آن نور هستید.

همهٔ مذاهب، بسته به آن که چگونه به کار برده شوند، به یک اندازه حقیقی و به یک اندازه کاذب هستند. شما می‌توانید مذهب را به خدمت «من درون» بگیرید یا می‌توانید از آن برای رسیدن به حقیقت استفاده کنید. اگر باورتان این باشد که دین شما حقیقت مطلق است، آن را به خدمت «من درون» درآورده‌اید. استفاده از مذهب به این شیوه موجب می‌شود که دین به صورت یک عقیده درآید و حس موهومی از برتری و نیز تفرقه و درگیری میان مردم ایجاد کند. اگر مذهب در خدمت حقیقت گرفته شود، آموزه‌های دینی، نشانه یا نقشه‌هایی می‌شوند که انسان‌های آگاهی‌یافته از خود به جا گذاشته‌اند تا شما را در بیداری معنوی یا به سخنی دیگر، رهایی از همانندسازی با شکل رهنمون شوند.

همهٔ کسانی هم که دچار مصیبتی شده‌اند، الزاماً این بیداری، این رهایی از یکی بودن با شکل را تجربه نمی‌کنند. برخی بی‌درنگ تصویر ذهنی نیرومند یا شکلی از فکر می‌آفرینند که در آن خود را به صورت قربانی ـ خواه قربانی اوضاع، دیگران، سرنوشتی ناعادلانه یا پروردگار ـ می‌بینند و خود را به شدت با این شکل از تفکر و احساساتی که این افکار می‌آفریند مثل خشم، آزردگی، دلسوزی به حال خود و مانند این‌ها، یکی می‌پندارند. چنین حالتی در این آدم‌ها بی‌درنگ جایگزین همهٔ آن چه می‌شود که از آن هویت می‌گرفتند و به دلیل فقدان از دست داده بودند. به سخنی دیگر، «من درون» بی‌درنگ شکل جدیدی می‌یابد. حقیقت آن است که این شکل جدید به گونه‌ای ژرف اندوهگین است. تا وقتی که «من درون» هویتی برای خود داشته باشد ـ چه خوب و چه بد ـ اوضاع، آن را خیلی نگران نمی‌کند. در واقع «من درون» جدید بسیار پیچیده‌تر، خشک‌تر و نفوذناپذیرتر از «من درون» قدیمی خواهد بود.