بریده‌هایی از کتاب جهانی نو

هر گاه میزانی از حضور، سکون و توجهی هوشیارانه در ادراک بشر وجود داشته باشد، او می‌تواند جوهر الهی هستی، یعنی آن آگاهی ذاتی یا معنوی را در هر جاندار و هر شکلی از حیات حس کند و آن را به عنوان جوهر خود بشناسد و مانند خودش به آن عشق بورزد.

زندگی همیشه در اکنون است. سراسر زندگی شما در این اکنون همیشگی آشکار می‌شود.

به دنبال شادی نباشید. اگر شادی را بجویید، آن را نخواهید یافت، زیرا جست و جو کردن، نقطهٔ مقابل شادی‌ست. شادی بسیار فرّار است، اما رهایی از ناخشنودی، از طریق رو به رو شدن با آن ـ به جای این که درباره‌اش داستان‌سرایی کنید ـ دست‌یافتنی‌ست. ناخشنودی، آن حالت طبیعی شادی، آرامش درون و سرچشمهٔ شادی راستین شما را می‌پوشاند.

«من آگاهی‌ای هستم که به وابستگی‌ام آگاهی دارم»

نیچه، فیلسوف بزرگ، هنگام یکی از آن لحظات نادر و ژرف سکون، نوشت: «چه شادی‌های اندکی که برای شاد بودن بسنده است! دقیقاً کم‌ترین، آرام‌ترین و سبک‌ترین چیزها مانند صدای خزیدن یک مارمولک، یک نفس، یک جست و خیز و یک نگاه، شادی‌بخش‌ترین لحظات را می‌سازند. در چنین لحظاتی بی‌حرکت بمانید.»

و ملکوت بهشت چیست؟ شادی ساده، اما ژرف از بودنی که هنگام رها کردن هویت‌سازی به دست می‌آید و انسان‌ها این گونه «فقیر معنوی» می‌شوند.

هر گاه میزانی از حضور، سکون و توجهی هوشیارانه در ادراک بشر وجود داشته باشد، او می‌تواند جوهر الهی هستی، یعنی آن آگاهی ذاتی یا معنوی را در هر جاندار و هر شکلی از حیات حس کند و آن را به عنوان جوهر خود بشناسد و مانند خودش به آن عشق بورزد.

بیدارنشدهٔ شماست ـ «من درون»، آن گونه که می‌اندیشد، صحبت و رفتار می‌کند ـ و نیز شناخت فرایند ذهن شرطی‌شدهٔ جمعی‌ست که موجب تداوم حالت نابیداری می‌شود.

هر گاه به کلی پذیرای از دست دادن چیزی شوید، به ورای «من درون» می‌روید و آن کسی که هستید، آن «من هستمی» که خودآگاه است، پدیدار می‌گردد

به دنبال شادی نباشید. اگر شادی را بجویید، آن را نخواهید یافت، زیرا جست و جو کردن، نقطهٔ مقابل شادی‌ست.

یکی از دردسرهای شهرت در این دنیا این است که تصور ذهنی جمعی، آن کسی را که هستید کاملاً پنهان می‌کند. بیش‌تر مردمی که می‌بینید، می‌خواهند هویت خود، یعنی تصویر ذهنی از کسی را که هستند، از طریق ارتباط با شما به دست بیاورند. آن‌ها شاید ندانند که شما به هیچ رو برایشان جالب نیستید، بلکه صرفاً تقویت یک حس ساختگی یا خیالی از خودشان است که برایشان جذابیت دارد. آن‌ها بر این باور هستند که از طریق شما می‌توانند بیش‌تر باشند. این اشخاص می‌خواهند خود را از طریق شما یا با تصویر ذهنی که از شما به عنوان آدمی مشهور دارند، یعنی آن هویت باشکوه خیالی و جمعی کامل کنند.

خودداری از گله و شکایت الزاماً به معنای تحمل رفتار و کنش نادرست دیگران نیست. برای نمونه، اگر به پیشخدمت رستوران بگویید که سوپتان سرد است و باید گرم شود، یعنی چنان چه به خود موضوع بپردازید که همیشه نه مثبت است و نه منفی، هیچ «من درونی» در این رفتار وجود ندارد. ولی اگر بگویید: «چه طور جرأت می‌کنی برای من سوپ سرد بیاوری؟» این رفتار، نوعی گله و شکایت به شمار می‌آید. در اینجا یک «من» قرار گرفته است که دوست دارد سوپ سرد را به عنوان بی‌احترامی به شخص خود برداشت نماید و از این دستاویز بهره‌گیری کند؛ «منی» که از خرده‌گیری از دیگری لذت می‌برد. آن گله و شکایتی که ما از آن حرف می‌زنیم، در خدمت «من درون» است، نه در خدمت بهبود وضعیت.

این خودِ فریبنده اساس همهٔ تعابیر یا بهتر بگوییم، تعبیرهای نادرست از حقیقت، فرایند تفکر، ارتباط و برخورد با دیگران می‌شود. حقیقت شما بازتابی از توهّم نخستین می‌گردد. مژده آن که چنان چه بتوانید توهّم را به عنوان توهّم تشخیص دهید، محو خواهد شد.

خودِ توهمی واژهٔ «من»، بزرگ‌ترین اشتباه و ژرف‌ترین حقیقت را ـ بسته به این که چگونه به کار رود ـ در خود دارد. واژهٔ «من» همراه با کلمه‌های وابسته مانند «مرا»، «خودم» و «مال من»، در کاربرد قراردادی آن، نه تنها بیش‌ترین کلمهٔ به کار رفته در زبان، بلکه یکی از گمراه‌کننده‌ترین واژه‌هاست. در کاربرد معمول و همه‌روزه، واژهٔ «من» به خطای نخستین که تعبیری نادرست از آن کسی که شما هستید و حسی واهی از هویت است، صورت بیرونی می‌دهد. «من درون»، این است. آلبرت اینشتین، کسی که بینشی ژرف نه تنها از حقیقت، فضا و زمان، بلکه از طبیعت بشر داشت، این حس فریبنده از خود را «توهمی عینی از آگاهی» نامیده است.

تنها نکته‌ای که می‌دانیم این است که هستی، سودمندترین تجربه‌ای را که برای تکامل آگاهی‌تان لازم دارید، به شما می‌دهد. از کجا می‌فهمید این تجربه‌ای‌ست که به آن نیاز دارید؟ از آنجا که این تجربه همانی‌ست که این لحظه تجربه می‌کنید.

بخش قابل ملاحظه‌ای از جمعیت سیارهٔ زمین اگر تا امروز متوجه نشده باشد، به زودی خواهد فهمید که اکنون بشر گزینهٔ سختی پیش رو دارد؛ مردن یا تکامل! اینک گروه نسبتاً کوچک، اما رو به افزایشی، فروپاشی الگوهای دیرینهٔ ذهن «من‌گرا» و پیدایش بُعد جدیدی از آگاهی را در درون خود تجربه می‌کنند.

دکارت، فیلسوف قرن هفده که به عنوان بانی فلسفهٔ مدرن و مشهور به فلسفهٔ عقلانی شناخته شده است، این خطای بنیادین را که به صورت یک حقیقت بنیادین دیده بود، با گفتهٔ معروف خود: «من فکر می‌کنم، پس هستم»، ادا کرد. این پاسخی‌ست که او برای پرسشِ «آیا چیزی هست که من با اطمینان مطلق آن را بدانم؟» یافته بود. دکارت به این واقعیت که بی‌تردید او همیشه در حال فکر کردن است، پی برده و از این رو فکر کردن را با بودن یکسان انگاشته، یعنی هویت «من هستم» را مساوی با اندیشه پنداشته بود. او به جای حقیقت محض، ریشهٔ «من درون» را یافته بود، اما از این موضوع آگاهی نداشت.

تنها نکته‌ای که می‌دانیم این است که هستی، سودمندترین تجربه‌ای را که برای تکامل آگاهی‌تان لازم دارید، به شما می‌دهد. از کجا می‌فهمید این تجربه‌ای‌ست که به آن نیاز دارید؟ از آنجا که این تجربه همانی‌ست که این لحظه تجربه می‌کنید.

جلوگیری نکردن از تلاش برای بیش‌تر داشتن و رشد بی‌اندازه، نوعی کژکاری و بیماری‌ست. این، همان کژکاری‌ست که در یاخته‌های سرطانی نمود می‌کند و تنها هدفش تکثیر خود می‌باشد؛ ناآگاه از این که با تخریب شکل حیات که خود بخشی از آن است، موجب ویرانی خودش می‌شود.

شما می‌توانید مذهب را به خدمت «من درون» بگیرید یا می‌توانید از آن برای رسیدن به حقیقت استفاده کنید. اگر باورتان این باشد که دین شما حقیقت مطلق است، آن را به خدمت «من درون» درآورده‌اید. استفاده از مذهب به این شیوه موجب می‌شود که دین به صورت یک عقیده درآید و حس موهومی از برتری و نیز تفرقه و درگیری میان مردم ایجاد کند. اگر مذهب در خدمت حقیقت گرفته شود، آموزه‌های دینی، نشانه یا نقشه‌هایی می‌شوند که انسان‌های آگاهی‌یافته از خود به جا گذاشته‌اند تا شما را در بیداری معنوی یا به سخنی دیگر، رهایی از همانندسازی با شکل رهنمون شوند.