بریده‌هایی از کتاب قدرت حال

اگر از همانند پنداری با فکر دست بردارید، غلط یا درست بودن نظرتان به هوشتان ربطی ندارد و لذا نیاز اجباری، قوی و ناهوشیار به حق به جانب بودن که نوعی خشونت را با خود همراه دارد، از بین می‌رود. شما می‌توانید صریح و محکم احساس و فکرتان را بیان نمائید و نیازی به موضع دفاعی یا تهاجمی نیست. در این حالت هویت شما از جایی واقعی‌تر و عمیق‌تر از وجودتان منشاء می‌گیرد و سرچشمه آن فکر شما نیست

زمانی که هوشیارانه با بدن درونی تماس دارید، مثل درختی هستید که ریشه‌هایش در عمق زمین است و همچون ساختمانی هستید که پایه‌های محکمی دارد.

تا هنگامی که فکر، تمام توجه شما را می‌گیرد، از هستی جدا هستید

بدانید که تکه‌ای بی‌معنا در جهانی منحرف نیستید که بین مرگ و زندگی آویزانید و فقط برخی لذتهای زودگذر نصیب شما گشته و بعد درد و نابودی نهایی سراغتان می‌آید

فکر ایگویی مثل کشتی است که در حال غرق شدن است و اگر از آن خارج نشوید، با آن غرق خواهید شد.

اشکال مختلف ترس از جمله نا آرامی، اضطراب، تنش، استرس و نگرانی به‌علت حال ناکافی و آینده زیاد ایجاد می‌شود. اشکال مختلف بخشیدن از جمله احساس گناه، افسوس، سرزنش، سوگ، غم، تند خویی به علت حال ناکافی و گذشته زیاد ایجاد می‌شود.

شما می‌توانید به احساستان اجازه دهید همان‌جا باشد، بدون اینکه بخواهید آن را کنترل کنید. شما دیگر با هیجانتان یکی نیستند بلکه نظاره‌گر آن می‌باشید (حاضر و ناظر)

تنها قدم حیاتی درسفر تان به سوی روشن‌بینی این است که یاد بگیرید که خودتان را با فکرتان یکی ندانید. هر وقت که وقفه‌ای در جریان فکر ایجاد می‌شود، نور هوشیاری قوی تر می‌گردد. روزی می‌رسد که به صداهای درون سرتان می‌خندید همان طور که به عتیقه‌هایی که یک کودک جمع کرده، می‌خندید این به آن معنی است که دیگر شما محتویات فکرتان را جدی نمی‌گیرید چرا که خودتان را وابسته به آن نمی‌بینید.