بریده‌هایی از کتاب قصه ها عوض می شوند؛ سفیدبرفی

«وقتی من به دنیا اومدم، مادرم مُرد. برای همین هیچ‌وقت نتونستم بشناسمش. پدرم دوباره ازدواج کرد و خودش چند سال بعد مرد. ایولینِ خبیث هم هیچ‌وقت دوست نداشت من دور و برش بپلکم.»

پاهایم از کنارهٔ تخت آویزان شده و پاهای جونا قشنگ توی حلق من است. ما روی یک تخت کوچک مخصوص کوتوله‌ها در اتاق سفید خوابیده‌ایم.

با خودم می‌گویم: «امشب...» امشب می‌فهمم که چرا آینهٔ توی زیرزمین، ما را به سرزمین افسانه‌ها برد... صدای هیسسسسس می‌آید. حتماً امشب می‌فهمم.

قاشقم را می‌گذارم روی میز و از آن‌طرف میز نگاهش می‌کنم. آینه به ما گفته بود نباید به بقیه چیزی بگوییم. البته من نمی‌خواهم به مامان و بابا دروغ بگویم. ولی اگر گفتن این حرف‌ها خطری برایشان داشته باشد چی؟

سفید به کاناپه اشاره می‌کند و می‌گوید: «می‌خواین بشینین؟» آره! می‌گویم: «ممنونم.» تمام بدنم درد می‌کند. پاهایم زق زق می‌کنند. راه رفتن با دمپایی اصلاً کار خوبی نبو

یک قدم توی آب راه می‌روم و نزدیک است غرق شوم. اه. گِل. چه‌قدر هم سرد است. می‌گویم: «زود باشین. سریع و بی‌صدا.»