بریده‌هایی از کتاب تو ابر شو ببار

تو ابر شو ببار من برگ می‌شوم می‌ریزم

رودخانه‌ای شده‌ام بی که دلم دریا بخواهد

رؤیاها به پایان نمی‌رسند رؤیاها حتی در بیداری

لب می‌گذارم بر لب فنجان تنهایی را سر می‌کشم سرد و تلخ

دوستت دارم و این تمامِ من است

همچنان که تو زیباتر می‌شوی بر عمق بیچارگی من افزوده می‌شود

کمی از شبِ پاییز جز باران و کمی دلتنگی چه انتظاری داری؟

خطی شده‌ای که به ابطال آرزوهایم اهتمام داری

این منم چیزی شبیه هیچ در برابر تو

به نیمکت دوخت مرا چشم‌های قشنگش

بیا و برای این دوست داشتن‌ات فکری بکن جا نمی‌شود در من

شب را می‌کشم روی سرم و می‌خوابم

چشمانت که باز می‌شود صبح با شدت تمام در من آغاز می‌شود

دوباره بوی شب‌بوها بلند شده یا تو از این حوالی گذشته‌ای؟

مردّد شده‌ام میان دوست داشتن تو و این جان ناچیز

سیاه‌ترین نقطۀ زندگی‌ام چشم‌های تو

بخت ما پیشانی توست بلند و پُرچین

والشمس و ضحیها والقمر اذا تلیها که دلتنگ توام

تمام می‌شوم در نهایت اذانی به افق چشم‌هایت

شب ادامۀ گیسوان توست بر صبح تنت...