بریده‌هایی از کتاب تو ابر شو ببار

تو ابر شو ببار من برگ می‌شوم می‌ریزم

رودخانه‌ای شده‌ام بی که دلم دریا بخواهد

رؤیاها به پایان نمی‌رسند رؤیاها حتی در بیداری

لب می‌گذارم بر لب فنجان تنهایی را سر می‌کشم سرد و تلخ

دوستت دارم و این تمامِ من است

همچنان که تو زیباتر می‌شوی بر عمق بیچارگی من افزوده می‌شود

کمی از شبِ پاییز جز باران و کمی دلتنگی چه انتظاری داری؟

خطی شده‌ای که به ابطال آرزوهایم اهتمام داری

این منم چیزی شبیه هیچ در برابر تو

به نیمکت دوخت مرا چشم‌های قشنگش