بریده‌هایی از کتاب تو ابر شو ببار

تو خلوت عصر جمعه‌ای من شلوغی صبح شنبه ما به هم نمی‌رسیم

خسته‌ام؛ بار هزار سال کوچ اجدادم به دوش من است

خستگی‌اش را در می‌کند بر شانه‌ام قاصدک و می‌رود

بختمان سیاه است ما ریشه در چشم‌های تو داریم

چشمانت که باز می‌شود صبح با شدت تمام در من آغاز می‌شود

با شعرهای من کسی تو را نخواهد شناخت از این حرف‌ها بزرگ‌تری

دوستت دارم سوگند به موهای ریخته بر شانه

اسیرم به تو چون موسی صدر به زندان قذافی

برای دست‌یافتن به ستاره‌ها دعا نکن چیزی که دور است دور است

بیا و برای این دوست داشتن‌ات فکری بکن جا نمی‌شود در من