بریده‌هایی از کتاب پادشهر

از بازی روزگار، حیران شده‌ایم در هاله‌ای از دریغ، پنهان شده‌ایم با این همه آرزوی دیرین در دل آسایشگاه سالمندان شده‌ایم

بیهوده ترک نخورده لبهای کویر لبهای حسین بن علی را دیده‌ست

ما وقف غمیم، صحبت از یک‌دم نیست این غم زیباست، هرچه خواهد غم نیست

بی‌مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من

یک نیمه‌‌ی من شعور افلاطون است یک نیمه‌‌ی دیگرم دل مجنون است من بر لب تیغ راه رفتم یک عمر این رنگ حنا نیست به پایم، خون است

یک عمر تماشای جدایی سخت است

از مِهر نبرده‌ای نصیبی، ای شب! داری به گلو بغض عجیبی، ای شب! وقتی که تو می‌رسی، همه می‌خوابند بدجور میان ما غریبی، ای شب!

رفتی و به جایی نرسیدیم ای عمر! یک لحظه‌ی خوش نیافریدیم ای عمر! ما بر لب جوی هم نشستیم ولی هرگز گذر تو را ندیدیم ای عمر!

گفتی به چه دلخوشی؟ سؤالت خوب است گفتی که غریب... احتمالت خوب است از شهر، دلم گرفته... برخواهم گشت ای تنهایی! سلام! حالت خوب است؟

بی‌مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من