بریده‌هایی از کتاب چرا می خوابیم؟

امروزه می‌دانیم که بازیابی آهسته و هرروزه کارکردهای حرکتی در بیمارانی که دچار سکته مغزی شده‌اند، تا حدی به سبب کار سخت شبانه خواب روی می‌دهد. به دنبال سکته مغزی، مغز پیکربندی مجدد اتصالاتی را که باقی‌مانده‌اند آغاز می‌کند، و اتصالاتی تازه در نواحی آسیب‌دیده جوانه می‌زنند. این سازمان‌دهی مجدد و پیدایش اتصالات جدید، زیربنای بازگشت میزانی از کارکردهای حرکتی را شکل می‌دهند. اکنون شواهدی ابتدایی در دست داریم که نشان می‌دهند، خواب یکی از عناصر بسیار حیاتی است که به این فرایند بازیابی عصبی یاری می‌رساند.

تراکم دوک‌های خواب NREM، به‌ویژه در ساعات پایانی صبح و بین دوره‌های طولانی خواب REM بیشتر است. چنانچه تنها شش ساعت یا کمتر بخوابید، مغزتان را از مزیت احیای ظرفیت یادگیری که در حالت معمول به‌وسیله دوک‌های خواب فراهم می‌آید، محروم ساخته‌اید.

این گزاره که مسن‌ترها نیازمند خوابی کمترند، باوری نادرست است. به‌نظر می‌رسد بزرگ‌سالان مسن‌تر به همان اندازه میان‌سالی‌شان نیازمند خواب باشند اما مشکل اینجاست که قادر نیستند همان میزان خواب را (که هنوز برایشان ضروری است) ایجاد کنند

الگوی خواب دو-دوره‌ای (که برای آن شواهد انسان‌شناختی، زیست‌شناختی و ژنتیکی وجود دارد و تا امروز به‌گونه‌ای محسوس در همه انسان‌ها باقی‌مانده است) و عبارت است از یک دوره خواب طولانی‌تر شبانه و به دنبال آن دوره‌ای کوتاه از چرت میانه بعدازظهر، الگوی واقعی خواب است.

صرف‌نظر از میزان فرصت بازیابی از محرومیت خواب، مغز هرگز به جبران کامل همه خواب‌هایی که از دست داده است، نزدیک نمی‌شود.

دانشمندان ناسا عنکبوت‌هایی را در معرض مواد مختلف قرار دادند و سپس به مشاهده تارهای تنیده‌شده آنان پرداختند [۱۰]. مواد مورداستفاده عبارت بودند از: LSD، اسپید (آمفتامین)، ماری‌جوآنا و کافئین. نتایج بسیار گویا بودند؛ در شکل ۳ می‌توانید تأثیر این مواد بر عنکبوت‌ها را ببینید. پژوهشگران خاطرنشان ساختند زمانی که عنکبوت‌ها تحت تأثیر کافئین قرار گرفتند، آشکارا در تنیدن تارهایی با ساختار بهنجار یا منطقی که کارایی داشته باشد، ناتوان بودند و میزان این ناتوانی حتی نسبت به سایر مواد سنگین، بسیار شدیدتر بوده است.

۱. سازمان بهداشت جهانی و بنیاد ملی خواب، هر دو متوسط خواب شبانه هشت‌ساعته را برای بزرگ‌سالان توصیه می‌کنند.

یافته‌های غنی و نوین علمی موجب شده‌اند دیگر نپرسیم مزایای خواب کدام‌اند؛ به‌جای آن، می‌خواهیم بدانیم که آیا اساساً می‌توانیم کارکردی زیستی بیابیم که از مواهب خواب خوب شبانه بهره‌مند نشوند؟ تاکنون هزاران پژوهش در این زمینه انجام شده است و پاسخ همگی آن‌ها به این سؤال «نه» بوده است. این پژوهش‌ها پیامی صریح دارند: خواب به‌تنهایی مؤثرترین کاری است که می‌توانیم هرروزه برای تثبیت مجدد سلامتی مغز و جسم‌مان انجام دهیم - کارآمدترین کوشش مام طبیعت جهت مقابله با مرگ

شکی نیست که رژیم غذایی و ورزش متعادل برای سلامتی اهمیتی حیاتی دارند اما امروزه می‌دانیم خواب در میان این سه‌گانه سلامت، نقشی برجسته‌تر ایفا می‌کند. نقایص جسمانی و روانی ناشی از یک‌شب خواب بد، بسیار فراتر از نقایص ناشی از فقدان یک وعده غذایی یا از دست دادن یک نوبت ورزش است. هیچ حالت - طبیعی یا پزشکی - دیگری نیست که بتواند همپای خواب، سلامت جسمانی و روانی را تداوم بخشد

خواب بسیاری از کارکردهای مغز را غنا می‌بخشد، کارکردهایی نظیر توانایی یادگیری، به‌خاطرسپاری و اتخاذ تصمیمات و انتخاب‌های منطقی. خواب با تنظیم مجدد مدارهای هیجانی مغز، خیرخواهانه در خدمت سلامت روانی ما گام برمی‌دارد و اجازه می‌دهد با خونسردی با مشکلات اجتماعی و روانی روز بعد مواجه شویم.

کارایی همه اعضای اصلی بدن یا فرایندهای مغزی با خوابیدن به شکلی بهینه بهبود می‌یابد (و کارایی همه آن‌ها در صورت نداشتن خواب کافی، آسیب می‌بیند)

دوام خواب در سرتاسر دوران تکامل بدین معناست که باید مزایایی عظیم بر آن مترتب باشد، مزایایی که بر همه خطرات و زیان‌های آشکار ناشی از آن می‌چربد.

فنر محرومیت از خواب تااندازه‌ای می‌تواند کش بیاید اما درنهایت رها می‌شود و آسیب ایجاد می‌کند.

باور به ضرب‌المثل «وقتی می‌خوابم که مرده باشم»، فرجام خوشی نخواهد داشت، چراکه با این طرز فکر زودتر خواهید مرد و کیفیت زندگی (کوتاهتان) بدتر خواهد بود

روش‌های خلاقانه - و حتی رنج‌آوری - که برای بیداری خودمان هنگام صبح ابداع کرده‌ایم همه‌چیز را در مورد مغزهای محروم از خواب مدرن‌مان می‌گویند. پس از چلانده شدن در چنگال خبیث نورهای مصنوعی شبانه، بیدار شدن زودهنگام در صبح، محروم شدن از چرخه دمایی بیست‌وچهارساعته، و باوجود امواج خروشان کافئین و الکل در خون‌مان، بسیاری از ما به‌راستی فرسوده شده‌ایم و در تمنای موهبتی هستیم که به‌نظر می‌رسد همواره از ما گریزان است: یک شب خواب کامل طبیعی، عمیق و نیروبخش شبانه.

کافئین پس از نفت دومین کالایی است بیش از هر کالای دیگری در کره زمین مورد دادوستد قرار می‌گیرد. کافئین ماده‌ای است که بدون اجرای هرگونه نظارتی از دورترین زمان‌ها و به گسترده‌ترین شکل توسط گونه بشر مورد مصرف قرار گرفته است، مصرفی که هنوز هم ادامه دارد، از این منظر شاید تنها رقیب آن الکل باشد.