بریده‌هایی از کتاب فضیلت کناره گرفتن

ارسطو ادعا می‌کرد که یکی از نشانه‌های خِرَد بالغ آن است که برای هر موضوعی به همان اندازه دقت به خرج دهد که لازم است. توضیح هر مفهوم به دقیق‌ترین و ساده‌ترین حالت ممکن ایدئال است، اما آموختن اینکه درست در موقع و سطحِ مناسب دست بکشیم آسان نیست

یک هایکوی هفده هجایی، که ساختاری ساده و معین دارد، ممکن است به اندازهٔ شعری بلند که نحوی پیچیده دارد ما را تحت تأثیر قرار دهد. یک ملودی ساده، که با صدایی زیبا خوانده شده و فقط یک همخوان دارد، می‌تواند به اندازهٔ تصنیفی پیچیده جان ما را به جنب‌وجوش بیندازد

خب، پس راه‌حل چیست؟ اینکه در خانه‌ها، مدارس و محل‌های کار چشم‌انداز فرهنگی‌ای بسازیم که در آن این وسوسه‌های دائمی کمتر باشد؟ مطمئناً خود ما می‌توانیم کارهایی بکنیم (از شارژکردن گوشی‌های هوشمندمان در کنار تختخواب دست برداریم، آخر شب‌ها استفاده از وسایل الکترونیکی‌مان را کنار بگذاریم، اعلان‌های تلفن همراه را خاموش کنیم و کارهایی از این قبیل. (چون شواهد محکمی در دست است که هر کدام از این کارها خواب ما را بر هم می‌زند). خانواده‌ها باید دربارهٔ وسوسه‌هایی که این صفحه‌نمایش‌ها به بار می‌آورند فکر کنند و در صورت لزوم، قواعدی برای استفاده از آن‌ها وضع کنند

حال بهتری خواهیم داشت، اگر به‌جای آنکه دنبال «بهترین» چیز باشیم، در پی رسیدن به چیزهایی باشیم که «به اندازهٔ کافی خوب» هستند. اگر همیشه بهترین چیز را بخواهیم، تقریباً هیچ‌وقت دلیلی برای راضی‌شدن نداریم

از نظر شوارتز، اصلی‌ترین عاملی که به ما احساس خوشبختی می‌دهد روابط اجتماعی نزدیک و جمع‌هایی است که ما را به معنی واقعی به هم پیوند می‌دهد. خوشبختی به معنی این نیست که قیدوبندی با هیچ‌کس نداشته باشیم بلکه، همان‌طورکه در ایستگاه‌ها گفته‌ام، به معنی داشتنِ پیوندهای صحیح است.

راهبرد بدبینیِ تدافعی می‌گویند: تصورکردنِ بدترین حالت ممکن به‌منظور آمادگی برای رویارویی با سختی‌ها و ناامیدی‌ها. معمولاً چنین دیدگاهی باعث کاهش اضطراب و پریشانی می‌شود.

نکته‌ای که رواقی‌گری به ما می‌آموزد آن است که واقعاً چیزهایی وجود دارد که نمی‌توانیم تغییرشان دهیم و از این لحاظ، مهم است که بیاموزیم تا با آن‌ها زندگی کنیم به‌جای اینکه در تمام عمر به دنبال راه‌هایی باشیم که خودمان را بهینه کنیم.

اسکار وایلد در جملهٔ مشهوری گفته است که می‌تواند در برابر همه‌چیز مقاومت کند، جز در برابر وسوسه! شاید بتوانیم در همین سیاق بگوییم که همه‌کار بکن، ولی با میانه‌روی! حتی در میانه‌روی هم باید میانه‌روی کرد

تصورش دشوار نیست که اگر کاری که می‌کنید از نظرتان بی‌معنی باشد، چقدر زود از آن بیگانه می‌شوید. این ماجرا بدتر هم می‌شود اگر فکر کنید که اگر کار شما وجود نداشت، احتمالاً دنیا به جای بهتری هم تبدیل می‌شد.

سیگال، همان‌طورکه شماری از پیشنهاداتِ مشخص را برای درپیش‌گرفتن زندگی‌ای ساده‌تر ارائه می‌دهد، معتقد است یکی از راه‌های فاصله‌گرفتن از جامعهٔ مصرفی این است که ارزشِ ذاتی کار را به نقطهٔ تمرکز اقتصاد تبدیل کنیم. اغلب گفته‌اند که اگر مشغول کاری معنادار شویم خودِ کار پاداشمان خواهد بود. این ایده می‌گوید آنچه که باید رضایت ما را جلب کند درون‌مایهٔ کیفی کارمان است. بااین‌حال، انسان‌های زیادی احساس می‌کنند که به کار معناداری مشغول نیستند.

هوادارانِ بعدی سادگی، مانند فیلسوف قرن نوزدهمی، هنری دیوید ثورو، نیز به این نکته اشاره کرده‌اند که انسان‌ها برای خوب زندگی‌کردن به چیزهای اندکی نیاز دارند، اما باز خودشان را تسلیم مشقت بی‌پایان می‌کنند.

هوادارانِ بعدی سادگی، مانند فیلسوف قرن نوزدهمی، هنری دیوید ثورو، نیز به این نکته اشاره کرده‌اند که انسان‌ها برای خوب زندگی‌کردن به چیزهای اندکی نیاز دارند، اما باز خودشان را تسلیم مشقت بی‌پایان می‌کنند.

اهمیت‌دادن به چیزی و مراقبت‌کردن از آن همیشه ریسکِ ناامیدشدن و رنجِ واقعیِ ازدست‌دادن را در خود دارد. همان‌طورکه خیلی‌ها (به‌درستی) گفته‌اند این بهای عشق است. در مقابل، چیزی رهایی‌بخش در به‌جان‌خریدنِ این ریسک وجود دارد، در پذیرفتن این (حقیقت) که جنبه‌هایی از جهان ورای حد تسلط ماست.

نیکی خود پاداش خود است

اغلب گفته‌اند که اگر مشغول کاری معنادار شویم خودِ کار پاداشمان خواهد بود. این ایده می‌گوید آنچه که باید رضایت ما را جلب کند درون‌مایهٔ کیفی کارمان است.

به نظر می‌رسد روان بشر جنبه‌ای تراژیک دارد که گاهی آن را «انطباق هدونیک» می‌نامند. وقتی یک بار به آن چیزی که شوقش را داشته‌ایم دست پیدا می‌کنیم، برایمان عادی می‌شود و جذابیتش زود از بین می‌رود. سپس شوقِ رسیدن به چیز دیگری پیدا می‌کنیم و این جست‌وجوی بی‌پایان خوشبختی تنها وقتی به پایان می‌رسد که بمیریم. هرچه بیشتر داشته باشیم، بیشتر می‌خواهیم.

گرایشی که یادآور اوضاع تایتانیک است که در همان حال که آب داشت در کشتی بالا می‌آمد، ارکستر همچنان به اجرایش ادامه می‌داد و مردم می‌رقصیدند و می‌نوشیدند تا وقتی که در دریا غرق شدند. بااین‌حال، مأموریت من در این کتاب آب به آسیاب ترس ریختن نیست. من فقط مایلم برداشتی از زندگیِ متعادل و پایدار ارائه کنم که حدومرزهایی دارد و می‌تواند جایگزین جذابی برای نحوهٔ زندگی فعلی ما باشد، چه در مقام فرد و چه در قامت جامعه.

همهٔ ما می‌توانیم بیاموزیم که تمرکز کنیم، کنار بکشیم، در چیزهایی که واقعاً اهمیت کمی دارند به کم راضی شویم و، به‌این‌ترتیب، وقت بیشتری برای چیزهایی که واقعاً مهم‌اند داشته باشیم.

یکی از کانونی‌ترین مسائلی که در فهمِ مدرن ما از انسانیت وجود دارد مفهومِ درون است: اینکه آنچه ما برای آن شور و شوق داریم باید از درونِ وجودمان بجوشد، اینکه باید خودمان را دریابیم و استعدادهایمان را از قوه به فعل درآوریم.

گره اصلی و چالشِ پیشاروی بشریت همین‌جاست: چطور علیه آرمان‌های داشتن، انجام‌دادن، تجربه‌کردن و مصرف‌کردنِ بیشتر استدلال می‌کنید (۱۲) از هر چه بگذریم، همین چیزهاست که، به تعبیر سیاست‌مداران، باعث رشد می‌شود و چرخ‌ها را به حرکت می‌اندازد.