بریده‌هایی از کتاب شهر معمولی

«ولی خوشبختی‌های واقعی و بی‌پایان هم وجود دارند. فلیسیتی، نوع خاصی از شادی است...

دوشنبه. هیچ‌وقت نشده روز اول هفته اتفاق خوبی برای من بیفتد؛ چه جادویی، چه غیرجادویی! اما جونا کلمهٔ دوشنبه را خیلی راحت به زبان آورد؛ انگار چون باهم دوست شده‌ایم، می‌توانیم از پسِ هزارتا دوشنبه بربیاییم.

به نظر من اگر خوش‌شانس باشی، خواهر هم مثل دوست است؛ حتی بهتر از آن

از طریق سایه‌ها و آفتاب؛ از طریق قلب‌های تپنده و شاید پُرستاره. از طریق پرپر زدن بی‌صدای بال‌های شکسته‌مان.

کلمه‌ها هم به‌طرفمان سقوط می‌کردند: تبدیل‌شدن افراشتن شکفتن روشن و خوب

راز نفرین وقتی کلمه‌ها را توی دفتر آبی می‌نوشتم، دست‌هایم می‌لرزید.

خواهر مثل بهترین دوستِ دنیا، تا روز قیامت می‌ماند.

به نظر من اگر خوش‌شانس باشی، خواهر هم مثل دوست است؛ حتی بهتر از آن

زندگی پُر از حرکت است؛ آدم‌ها می‌آیند و می‌روند؛ آدم‌ها هر روز از کنار هم می‌گذرند. هیچ‌وقت نمی‌دانی کدامشان قلبت را خواهد دزدید؛ هیچ‌وقت نمی‌دانی روحت کجا آرام خواهد گرفت. فقط می‌توانی بگردی... و امیدوار باشی... و باور کنی.

«اسم من فلیسیتی جونیپِر پیکله. من اهل اینجا و اون‌جا و همه‌جای دنیام.» چیزی که می‌خواستم بگویم، از چیزی که حقیقت داشت، بهتر بود. حقیقت: من فلیسیتی جونیپر پیکل هستم و اهل هیچ‌جای دنیا نیستم!