بریده‌هایی از کتاب واقعیت ناپیدا

هرگز با پیمودن مسیرهای ازپیش‌مشخص‌شده به جای تازه‌ای نخواهید رسید

فیزیک در نظر من هوای تازه‌ای است که وارد خانه‌ام می‌شود.

می‌توان بی‌نهایت زمان به‌دلخواه کوچک داشت که حاصل جمع‌شان متناهی باشد.

ما مشغول شمردن دانه‌های فضا هستیم. دانه‌هایی که کیهان از آنها ساخته شده است. کیهانی گسترده اما متناهی. تنها چیز حقیقتاً نامتناهی، جهل ماست.

یک جهان نامتناهی عقلانی به نظر نمی‌رسد: مثلاً اگر جهان نامتناهی باشد، باید در جایی از آن، خواننده‌ای وجود داشته باشد دقیقاً شبیه شما که مشغول خواندن همین کتاب است (نامتناهی واقعاً بزرگ است و تعداد ترکیبات اتم‌ها آنقدر نیست که همهٔ این جهان نامتناهی را با چیزهای جدید و متفاوت با هم پر کند).

برای فهم اینکه نور چطور همزمان هم می‌تواند یک موج الکترومغناطیسی باشد هم گروهی از فوتون‌ها، به ابداع کل نظریهٔ مکانیک کوانتومی نیاز بود

فضازمان در جایی که ماده وجود دارد بیشتر خمیده می‌شود. ا

رنگ چیست؟ به زبان خیلی ساده، رنگ فرکانس یا سرعت نوسان امواج الکترومغناطیسی یعنی همان نور است. هرچه موج سریع‌تر نوسان کند، نور آبی‌تر می‌شود. هرچه آرام‌تر نوسان کند، نور قرمزتر می‌شود. رنگ، آن‌گونه که ما آن را درک می‌کنیم، واکنش روان‌فیزیکی ما به سیگنال‌هایی عصبی است که حسگرهای چشم ما تولید کرده‌اند. حس‌گرهایی که می‌توانند تفاوت فرکانس‌های مختلف امواج الکترومغناطیسی را تشخیص دهند.

الکترون‌ها همیشه وجود ندارند. آنها صرفاً زمانی وجود دارند که در حال برهم‌کنش‌اند و تنها جایی پدیدار می‌شوند که با چیز دیگری برخورد می‌کنند.

اگر در یک سیل جهانی تمام دانش علمی بشر نابود شود و بتوان تنها یک جمله را به دست نسل بعدی موجودات رساند، کدام جمله است که شامل بیشترین اطلاعات در کمترین کلمات ممکن است؟