بریده‌هایی از کتاب زنان نامرئی

یک اسکلت وایکینگ قرن‌دهمی که با نام «جنگجوی بیرکا» شناخته می‌شد -به‌رغم داشتن لگن ظاهراً زنانه- بیش از صد سال مرد فرض شده بود، چون در کنار مجموعهٔ کاملی از سلاح‌ها و دو اسب قربانی دفن شده بود. محتویات گور نشان می‌داد که متوفی جنگجو بوده- و جنگجو یعنی مرد (باستان‌شناسان ارجاعات متعدد به جنگجویان مؤنث در افسانه‌های وایکینگ را به «شاخ‌وبرگ‌های قصه‌های اساطیری» فرو می‌کاستند).

(تحقیقی در سال ۲۰۱۲ در آمریکا دریافت که زنان تنها در مباحثاتی با نرخ برابر مشارکت می‌کردند که در آن جمع، «اکثریت بزرگی» را تشکیل می‌دادند؛ جالب این‌جاست که وقتی یک زن در اقلیت باشد کمتر حرف می‌زند، اما یک مرد فارغ از ترکیب جنسیتی گروه به یک اندازه صحبت می‌کند).

پژوهشی در استرالیا نشان داد که مدت کار خانگی برای زنان و مردان مجرد تقریباً برابر است؛ وقتی زنان هم‌خانهٔ مردان می‌شوند «فارغ از وضعیت اشتغالشان، زمان کار خانگی آنان بالا می‌رود و زمان کار مردان پایین می‌آید.»

در انگلستان ۴۲ درصد از زنان در مقایسه با ۱۱ درصد از مردان پاره‌وقت کار می‌کنند و زنان ۷۵ درصد از شاغلان پاره‌وقت را تشکیل می‌دهند. و شغل پاره‌وقت دستمزد ساعتی کمتری از شغل تمام‌وقت دارد؛ تا حدی به این خاطر که بعید است یک موقعیت شغلی رده‌بالا به‌طور پاره‌وقت یا با ساعات کاری انعطاف‌پذیر پیشنهاد شود. زنان عاقبت به انجام کارهایی پایین‌تر از سطح مهارتی‌شان رو می‌آورند چون این کارها انعطافی را که نیاز دارند در اختیارشان می‌گذارد؛ اما نه دستمزدی را که سزاوارش هستند.

وقتی برنامه‌ریزان، جنسیت را در نظر نمی‌گیرند فضاهای عمومی به‌طور پیش‌فرض به فضاهای مذکر تبدیل می‌شوند.

«زبانی با بیشترین رشد» که بیش از نود درصد جمعیت آنلاین جهان از آن استفاده می‌کنند ایموجی است. این زبان در دههٔ ۱۹۸۰ در ژاپن پا گرفت و زنان بیشترین کاربران آن هستند: ۷۸ درصد از زنان در مقابل ۶۰ درصد از مردان مرتب از ایموجی استفاده می‌کنند. و بااین‌حال تا سال ۲۰۱۶ دنیای ایموجی‌ها به‌شکل جالبی مردانه بود.

وقتی مجلات تجاری مانند اینک یادداشت‌هایی منتشر می‌کنند و به ما می‌گویند «علم» می‌گوید «شما» نباید بیشتر از چهل ساعت در هفته کار کنید، یا وقتی گاردین به ما اطلاع می‌دهد که اگر بیش از سی‌ونه ساعت در هفته کار کنید «شغلتان ممکن است شما را بکشد»، روی صحبتشان با زنان نیست چون برای زنان هیچ «اگری» وجود ندارد. زنان خیلی بیشتر از این میزان کار می‌کنند. مرتباً. و واقعاً هم دارد آن‌ها را می‌کشد.

چیزی از زنان سیاستمدار، زنان کنشگر، زنان نویسنده، هنرمند، وکیل و مدیرعامل به من نمی‌آموختند. تمام کسانی که یاد گرفته بودم تحسینشان کنم مرد بودند و بنابراین در ذهنم قدرت، نفوذ و جاه‌طلبی معادل مردبودن بود.

به‌گفتهٔ او «پسرها پنجاه سال الگو داشتند.» و خردمندانه اضافه کرده بود که درهرصورت آیا لازم است با کسی که برایش الگو هستید هم‌جنس باشید؟

اگر یک بازی طوری به آن‌ها معرفی شود که گویا برای «بچه‌های خیلی خیلی باهوش» ساخته شده، دختران پنج‌ساله به همان اندازهٔ پسران مایل به شرکت در آن هستند؛ اما دختران شش‌ساله ناگهان دیگر علاقه‌ای ندارند. مدارس به دختربچه‌ها می‌آموزند که استعداد مال آن‌ها نیست. تعجبی ندارد که وقتی دانشجویان فرم‌های ارزیابی دانشگاه را پر می‌کنند به‌صورت ضمنی آماده‌اند که استادان مؤنث خود را کمتر توانمند بدانند.

فرمول تعیین دمای معیار اداری در دههٔ ۱۹۶۰ و برحسب میزان سوخت‌وساز حین استراحت یک مرد متوسط چهل‌سالهٔ ۷۰ کیلوگرمی شکل گرفت. اما تحقیق جدیدی دریافت که «میزان سوخت‌وساز بدن زنان جوان بزرگ‌سال که کار اداری سبک می‌کنند به میزان چشمگیری پایین‌تر» از مقادیر معیار مردان برای انجام همان نوع فعالیت است. درحقیقت این فرمول شاید بیشتر از ۳۵ درصد میزان سوخت‌وساز مؤنث است، یعنی دفاتر کاری کنونی برای زنان به‌طور میانگین پنج درجه سردتر از آن چیزی است که باید باشد. درنتیجه به تصویر غریب کارمندان دفتری مؤنث پوشیده در پتوها در تابستان نیویورک برمی‌خوریم، درحالی‌که همکاران مذکرشان با لباس‌های تابستانی این‌طرف و آن‌طرف می‌روند. این شکاف‌های داده‌ای همه ناعادلانه‌اند

برای‌اینکه مورد تبعیض قرار بگیرید، لازم نیست که بدانید دارید مورد تبعیض قرار می‌گیرید.

تاریخ بشریت. تاریخ هنر، ادبیات و موسیقی. خود تاریخ فرگشت انسان. این‌ها همگی به‌عنوان حقایق عینی به ما ارائه شده‌اند. اما در واقع این حقایق به ما دروغ گفته‌اند. بازماندن از شرح حال نیمی از بشریت، همهٔ حقایق را تحریف کرده است؛

بااین‌حال وقتی پای جنس در میان باشد ظاهراً سلاح به لگن خاصره می‌چربد، اما نمی‌تواند به دی‌ان‌ای غلبه کند و آزمایش‌های سال ۲۰۱۷ نشان داد که این استخوان‌ها در اصل متعلق به یک زن است. اما بحث همین‌جا خاتمه نیافت. فقط تغییر مسیر داد: شاید استخوان‌ها قاتی شده بودند؛ شاید دلایل دیگری برای دفن‌شدن بدنی زنانه با این اشیاء وجود داشت. محققانِ بدبین شاید در هر دو مورد درست بگویند (هرچند نویسندگان اصلی بر اساس چیدمان محتویات گور این انتقادات را رد می‌کنند). اما به‌هرحال این مقاومت در برابر پذیرفتن واقعیت، چیزهای زیادی را افشا می‌کند

زنان کتاب‌های نوشتهٔ مردان و دربارهٔ آنان را می‌خرند، اما مردان (دست‌کم اغلبشان) کتاب‌های نوشتهٔ زنان و دربارهٔ آنان را نمی‌خرند.

شاید مشهورترین نمونهٔ این نوع بی‌عدالتی رزالیند فرانکلین باشد که کارش (او از طریق آزمایش‌های اشعهٔ ایکس و اندازه‌گیری‌های سلول واحد نتیجه گرفته بود که دی‌ان‌ای از دو زنجیره و یک ستون فسفات تشکیل شده است) باعث شد جیمز واتسون و فرانسیس کریک (حالا نام‌های برندهٔ جایزهٔ نوبل) دی‌ان‌ای را «کشف» کنند.

مسئله فقط سلامت روانی نیست. مطالعاتی در سوئد نشان داده که اضافه‌کاری در حد متوسط میزان بستری‌شدن و مرگ زنان را افزایش می‌دهد، اما تأثیر محافظت‌کننده‌ای بر مردان دارد.

«تمام مقالات این ویژه‌نامه متفق‌القول یک پیام دارند: قربانی‌شدن زنان و امنیت در محیط‌های رفت‌وآمد»، «جرم جنسی علیه زنان طی رفت‌وآمد (مواردی شامل خیره‌شدن، لمس‌کردن، دست‌مالی، خودارضایی، عورت‌نمایی و تجاوز کامل) جرمی است که گزارش آن بسیار کم اتفاق می‌افتد.» زنان به دلایل گوناگونی گزارش نمی‌دهند.

«صرف دیدن یک زن» کافی است تا بیننده «فوراً مجموعهٔ معینی از ویژگی‌ها و صفات همراهش را استنباط کند.» تا بعد فوراً او را در زمرهٔ کسانی بنشاند که می‌شود حرفشان را قطع کرد. می‌شود به آن‌ها متلک انداخت. می‌شود دنبالشان کرد. می‌شود به آن‌ها تجاوز کرد.

نخستینِ این مضمون‌ها بدن زنانه -یا دقیق‌تر بگوییم- نامرئی‌بودنش است. مرتب فراموش‌کردن گنجاندن بدن زنانه در طراحی -چه پزشکی، و چه فناورانه و چه معمارانه- به دنیایی منتهی شده که برای زنان غیرمسکونی‌تر و درنوردیدنش خطرناک‌تر است. باعث شده در مشاغل و خودروهایی که برای بدن ما طراحی نشده آسیب ببینیم. باعث شده از داروهایی بمیریم که اثر ندارند. به خلق دنیایی منتهی شده که زنان درست در آن جا نمی‌افتند.