بریده‌هایی از کتاب خواجه تاجدار

گر نگهدار من آن است که من می‌دانم شیشه را در بغل سنگ نگه می‌دارد

لطفعلی‌خان زند در شعر معروف گفت: یارب ستدی مملکت از همچو منی دادی به مخنثی، نه مردی نه زنی از گردش روزگار معلومم شد پیش تو چه دف زنی، چه شمشیر زنی

نادرشاه پادشاه ایران بعد از اینکه مقدار زیادی زر و سیم و جواهر به دست آورد چون نمی‌دانست با آن پول چه کند و رسم سرمایه‌گذاری در ایران برای کارهای بزرگ انتفاعی متداول نبود درصدد برآمد آن را در مکانی قرار دهد که کسی نتواند به سرقت ببرد. طلا و نقره و جواهر به عنوان مالیات از مردم گرفته می‌شد و به خزانهٔ نادر منتقل می‌گردید و بعد از انتقال به آنجا، به جامعه بازنمی‌گشت مگر برای پرداخت جیره و مستمری سربازان و کارکنان دیوان و آن مقدار پول، به قدری نبود که سبب رواج کسب و تجارت گردد. به همین جهت مردم که موجودی خود را بابت مالیات می‌پرداختند و آن وجوه به دست مردم برنمی‌گشت، سال به سال فقیرتر می‌شدند و در عوض خزانهٔ نادر، معمورتر می‌گردید و در آن خزانه زر و سیم و جواهر، بیشتر انباشته می‌شد بدون اینکه نادرشاه از پول و جواهر مزبور استفاده بکند.

فتحعلی‌شاه آن‌قدر خوش‌گذران بود که از شنیدن خبر مرگ فرزندانش متأثر نمی‌شد.

فرصت پرنده‌ایست که یک بار به دام می‌افتد

آن شعر در موقعی نوشته می‌شد که پادشاهی زندگی را بدرود می‌گفت و می‌خواستند خبر فوت وی را با تهنیت جلوس پادشاه جدید وارث تاج و تخت برسانند و شعر مزبور این است: «نمی‌دانم گریه کنم یا اینکه بخندم، زیرا دریا فرو رفت و ناپدید شد، ولی گوهر بیرون آمد»

چوب درخت بادام وحشی خیلی محکم است و آنقدر استحکام دارد که موریانه قادر به خوردن آن چوب نیست.

چه در شرق، چه در غرب، طبقه‌ای که گرسنه و درمانده می‌باشد خواهان تسلیم شدن به خصم است، بدون اینکه در فکر مصالح سیاسی و اقتصادی باشد

سرباز را باید وادار به تمرین کرد وگرنه دچار تنبلی می‌شود و در موقع جنگ زود از خستگی از پا در می‌آید.

اگر یک نفر از جا برخیزد و علیه عادل‌شاه، عَلَم طغیان برافرازد تمام مردم ایران زیر بیرق او جمع خواهند شد.

به وسیلهٔ همه چیز می‌توان ظاهرسازی کرد به جز به وسیلهٔ چشم‌ها.

بزرگی میسر نمی‌گردد مگر اینکه تمام عوامل آن دریک نفر جمع شود

سرزمینی که امروز موسوم به «کرمان» است و به عقیدهٔ تمام مورخین از مراکز بزرگ نژاد آریایی بوده و آلمانی‌های نازی در نیمهٔ اول این قرن افتخار می‌کردند کرمانی هستند.

اگر انسان بخواهد در هر لحظه فکر خطر را بکند نباید در زندگی یک قدم بردارد و آن کسی که خواهان گنج است، باید آن‌قدر جرأت داشته باشد تا با ماری که روی گنج خوابیده مبارزه کند و او را به قتل برساند.

چنین است رسم سرای درشت گهی پشت برزین، گهی زین به پشت.

سر شب سر قتل و تاراج داشت سحرگه نه تن سر، نه سر نه تاج داشت به یک گردش چرخ نیلوفری نه نادر به جا ماند و نه نادری بنازم من این چرخ پیروز را پریروز و دیروز و امروز را

ناپلئون می‌گفت: «یک قشون با معده خود حرکت می‌کند.»

علاوه بر دعا جد و جهد هم ضرورت دارد و بدون سعی نمی‌توان به مقصود رسید.

در حکومت استبدادی یگانه موتور حکومت، ایجاد وحشت در دل‌ها است و هر حکومت استبدادی در هر نقطه از دنیا که به وجود آمد با تولید وحشت حکومت کرد و تا دنیا باقی است وسیلهٔ بنای یک حکومت استبدادی ایجاد رعب می‌باشد تا مردم از فرط بیم، پیوسته مطیع باشند و سر بلند نکنند.

نظم و انضباط و پشتکار آقامحمدخان قاجار، پدیده‌ای بود خارق‌العاده و آن مرد از روزی که به تهران منتقل شد تا روزی که کریم‌خان زند زندگی را بدرود گفت یک روز، برنامهٔ زندگی خود را تعطیل نکرد، و هر روز از طلوع فجر تا هنگامی که برای خوابیدن وارد بستر می‌شد برنامه‌ای که برای خود تعیین کرده بود، جزء به جزء، به موقع اجرا می‌کرد.