بریده‌هایی از کتاب روباهی به نام پکس

داشتن کسی که بتوانی روی صداقتش حساب کنی، چیز با ارزشی است

مهم نیست رسماً چه دروغ‌هایی دربارهٔ یادگرفتن مهارت‌های جدید و توانایی‌هات به خوردت می‌دن. تو اونجا هستی برای اینکه آدم بکشی. بکشی یا کشته بشی... قانون جنگ همینه

جنگ را مثل یک بیماری می‌دانست

با خود فکر کرد، این بار دیگر اجازه نمی‌دهد کسی آن‌ها را از هم جدا کند. این درست‌ترین کار بود. او و پکس، هیچ‌وقت از هم جدا نمی‌شوند.

اما پکس هنوز از پرش او شگفت‌زده بود؛ پیش از آنکه پنجه‌های روباه کوچک به زمین برسد، شاید پنج برابر جهش یک روباه، پرواز کرده بود. پکس با خودش فکر کرد شاید روزی این حرکت را امتحان کند.

«پیاده. پدرت هم همون مدرسه می‌رفت و پیاده می‌رفت. باید خیابونش رو تا ته بری. بعد که به خیابون مدرسه رسیدی، بپیچی دست راست، این‌طوری خودت اون ساختمان بزرگ آجری رو می‌بینی. خیابون مدرسه... فهمیدی؟ ساعت هفت‌ونیم که راه بیفتی، کلی وقت داری.»

پیتر پرسید: «یعنی بیست سال زمان برای اینکه خودت رو پیدا کنی؟ منظورم اینه که، مگه این کار چقدر سخته؟» وُولا جواب داد: «خیلی سخته. حتی وقتی حقیقت جلوی روته، می‌تونه دیدنش خیلی سخت باشه. همین‌طور وقتی حقیقت دربارهٔ خودته، اگه نخوای بدونی، حاضری هر کاری بکنی که قایمش کنی.»

هنرمندها به هنرشون خدمت می‌کنن

دقیقاً جایی هستم که باید باشم و کاری رو انجام می‌دم که قراره انجام بدم... آرامش یعنی این!