بریده‌هایی از کتاب هنر محق بودن

همان طور که در مورد فرد مقدس مشاهده شد، عقل و هوش، بی‌درنگ به اراده می‌پیوندد؛ یا در مورد هنرمند، اراده به حالت سرکش باقی می‌ماند. به این ترتیب، فرد نابغه همیشه تا اندازه‌ای ویژگیهایی مشابه فرد مقدس دارد، زیرا او نیز انسانی دارای معلومات و صفات مشابه است؛ و برعکس، فرد مقدس نیز همیشه تا اندازه‌ای ویژگیهایی مشابه فرد نابغه دارد.

نیروی اراده در سلسله مراتب نظام طبیعی، توسط رشدی متقابل در تواناییهای هوشی ظاهر می‌شود. میزان بالای آگاهی، همانند آنچه در فرد نابغه وجود دارد، وجود اراده‌ای قوی را الزامی می‌سازد، هرچند همزمان، باید اراده‌ای تابع عقل و هوش، همراه آن باشد. به عبارت دیگر، نر دو پدیده عقل و هوش و اراده، توانایی دارند، ولی توانایی عقل و هوش، بیشتر است.

. آگاهی در مورد فرد مقدس، تنها وسیله‌ای برای رسیدن به هدف است؛ در حالی که فرد نابغه، در صحنه آگاهی باقی می‌ماند، از آن لذت می‌برد، و آن را با ارائه کردن آنچه در مورد هنر خود می‌داند، آشکار می‌کند.

فضیلت، به طور دقیق، ضعفی مثبت در اراده نیست؛ بلکه نوعی خویشتنداری احساسی اعمال شده توسط آگاهی درونی از آن و تجلی یافته در جهان است. این نوع آگاهی از جهان، یعنی همان وجود درونی که تنها در انگاره‌ها می‌تواند ابلاغ شود را، هم در فرد نابغه و هم در فرد مقدس، می‌توان یافت. تفاوت میان این دو را باید چنین دانست که نابغه، این آگاهی را با ارائه کردن آن در قالبی برگزیده توسط خود، آشکار می‌کند که محصول آن، هنر است؛ ولی فرد مقدس در این زمینه، هیچ اختیار مستقیمی ندارد؛ او کاربرد بی‌واسطه‌ای را از آگاهی، با اراده خود می‌سازد و بنابراین، به نتیجه‌ای جز انکار دنیا دست نمی‌یابد.

انسانهای فاقد خرد و نبوغ، هرگز به انگاره‌ای که توسط یک مفهوم یا هدف توصیف شده باشد، علاقه‌ای نشان نمی‌دهند، بلکه تنها بر روابطی که آن مفهوم با سایر مفاهیم دارد، و در نهایت آنچه مربوط به خود آنها می‌شود، تمرکز دارند. با این حساب، آنها هرگز تسلیم تفکری نمی‌شوند، یا خیلی زود چنان با آن خو می‌گیرند که به ندرت به اهداف دیگر با دقت و تأمل می‌نگرند. در نتیجه نگاه آنها هرگز نشانه‌ای از نبوغ نخواهد داشت. آنچه تا اینجا مورد اشاره قرار گرفت، به اندازه کافی تعارض میان نبوغ و شرارت را نشان می‌دهد. در عین حال، ممکن است چنین القا شود که نبوغ، اغلب اوقات، باید همراه اراده و خواسته‌ای قوی باشد و افراد بسیار اندکی که به رذالت شهرت دارند، می‌توانند مقدسینی کامل نیز تلقی شوند.

نبوغ نیز نوعی دانش و آگاهی از انگاره‌ها به شمار می‌رود. این دانش و آگاهی، با هیچ اصلی از علیت، ارتباط و سازگاری ندارد. انسانی که وقف آگاهی و دانشی از این نوع باشد، در خدمت خواسته و اراده درنمی‌آید. هر انسانی که وقف تفکر صرف عینی جهان باشد، دیگر به‌طور کامل خواسته و اراده و اهداف آن را در نظر نمی‌گیرد و هیچ توجهی به علایق خویشتن نشان نمی‌دهد، در عوض، دارای آگاهی و دانشی بدون وابستگی به هر ترکیب و جنبه‌ای از خواسته و اراده می‌شود.

شرارت، تکانه اراده است. در نتیجه، خشونت موجود در آن ایجاب می‌کند که حیات خود را از طریق نادیده انگاشتن حیات سایرین، متجلی سازد. تنها دانشی که برای اراده و خواسته مفید به نظر می‌رسد، آن است که بتواند تأثیر مورد نظر ایجاد شده توسط علتی معین را بگذارد

از سوی دیگر، شخصیت انسان خردمند یا نابغه به گونه‌ای است که از موضوعات لایزالی که می‌داند، بیشتر از موضوعات محدودی که می‌خواهد یا اراده می‌کند، تأثیر می‌پذیرد. در واقع دانش او، توسط اراده و خواسته‌های او، اسیر و گرفتار نمی‌شود، بلکه فراتر از آن، فرزندی آزاد، و نه در بند مادری مقید به حساب می‌آید. در واقع در زندگی او، نه تنها اخلاق، که تمایل نظری نیز متجلی است و می‌توان اظهار داشت که تا اندازه زیادی، ورای اخلاقیات قرار می‌گیرد. مختصر اینکه، زندگی را نوعی بازی می‌داند و ژرفای درون آن را می‌بیند.

افراد فاقد نبوغ، ضمن اینکه نمی‌توانند انزوا را تحمل کنند، هیچ لذتی نیز از طبیعت و دنیا نمی‌برند. این امر از این واقعیت نشأت می‌گیرد که آنها خواسته و اراده خود را از نظر دور نگه‌نمی‌دارند و در نتیجه، موضوعات دنیا را نمی‌بینند و تنها سنگینی بار آنها را بر اراده خویش احساس می‌کنند. بنابراین، همه چشم‌انداز مقابل آنها، جنبه‌ای سرد، تیره، غریب، و خصومت‌آمیز دارد. به ندرت مشاهده می‌شود که انسان فاقد خرد و هوشمندی، از وضعیت و موقعیت خود به درستی استفاده کند، مگر اینکه فردی خردمند و هوشیار، در این زمینه از خارج بر او تأثیر بگذارد.

انسانهای نابغه و خردمند، و همه افرادی که ویژگیهای عقلی و نظری آنها پیشرفته‌تر از ویژگیهای معنوی و عملی است، و به عبارت دیگر، عقلی فراتر از شخصیت دارند، اغلب اوقات نه تنها در موضوعات مربوط به زندگی روزمره، همچون اشاره ارسطو در جمهوریت، کتاب هفتم، یا گوته در دیوان شعر، نظرات ابلهانه و مضحک دارند، بلکه از نظر معنوی و اخلاقی، موجوداتی ضعیف و محقر به شمار می‌روند و می‌توان آنها را در زمره انسانهای بد قرار داد

عقل و هوش، در همه جا، موجب تقسیم رویدادهای واقعی به دو مقوله عینی و ذهنی می‌شود

انسان تنها به شرطی خردمند است که در دنیایی پر از ابله زندگی کند.

زندگی ما به اندازه‌ای فقیر است که هیچ گنجینه‌ای در دنیا نمی‌تواند آن را غنی سازد؛ زیرا منابع لذت، کافی نیست و امید داشتن به پر بودن همیشگی این منابع، امری بیهوده است. با این حساب، اگر فردی ثروتمند باشیم، تنها از دو راه می‌توانیم آن ثروت را به کار ببریم: یا با خودنمایی خرج کنیم و غرق در لذت ناشی از احترام بی‌ارزش انسانهای احمق شویم؛ یا از هزینه‌های اضافی و غیرمفید بپرهیزیم و اجازه بدهیم بر میزان ثروت ما افزوده شود؛ به این ترتیب می‌توان دارای قدرت کافی و احترام واقعی روزانه شد.

تنها تفوق واقعی، برتری ذهنی و شخصیتی است. سایر امتیازات را باید از نوع توهم، تصنعی، و نادرست به حساب آورد. این امر هنگامی به اثبات می‌رسد که افرادی می‌کوشند پیش از دستیابی به موقعیت ممتاز و برتر، وانمود کنند چنین امتیازی دارند.

چرا همیشه باید با حماقت مشتاق برخورداری از حد اکثر لذت از لحظاتی بود که به ما تعلق دارند؟ همه زندگی ما، بیشتر از یک زمان حال اغراق‌آمیز که آن نیز ناپایدار است، نیست.

در همه جای این دنیا، و تحت همه شرایط، هر کاری به اجبار انجام می‌شود؛ ولی و قدرت، معمولا در دستان انسانهای بد قرار دارد، زیرا در همه جای دنیا، اکثریت با افراد ترسو است.

اگر همه ما به گونه‌ای مبالغه‌آمیز و افراطی به خود علاقه‌مند نبودیم، زندگی به اندازه‌ای فاقد نشاط و شادی می‌شد که هیچکس نمی‌توانست آن را تحمل کند.

«شخصیت، بزرگترین عنصر خوشبختی است!» به دلیل اینکه درد و رنج، دو دشمن خوشبختی انسان به حساب می‌آیند، طبیعت، شخصیت ما را در هر دو زمینه، مورد حمایت قرار می‌دهد. ما می‌توانیم درد و رنج را که اغلب اوقات، بیشتر از جسمی بودن، ذهنی است، با پناه بردن به خوشحالی و رضایتمندی، و خستگی و بیحوصلگی را با توسل به عقل و هوش، از خود برانیم؛ ولی هیچیک از آنها، به دیگری وابسته نیست. در واقع حتی نمی‌توان آنها را با هم مقایسه کرد. ارسطو اشاره می‌کند که نبوغ را باید متحد مالیخولیا دانست؛ و افراد دارای سرشت شاد، تنها ظاهر نوابغ را دارند. در نتیجه، بهتر است که هر فردی در برابر هریک از این دشمنان جسمانی و روانی، مسلح و آماده مبارزه باشد که البته سلاح چنین مبارزه‌ای را طبیعت در اختیار انسان قرار داده است.

فردی که در شرایط ضعف قرار دارد و اعتماد به نفس کافی نیز برای اقدام به ماجراجویی ندارد، حتی ممکن است دانش و آگاهی هم به اندازه لازم برای استفاده از همان اندک نداشته باشد. همچنین در شرایط دارا بودن آگاهی و دانش لازم، ممکن است نتواند تلاش کافی برای نیل به هدف انجام دهد. تحمل این وضعیت، همیشه دشوار به نظر می‌رسد؛ ولی باز هم باید در نظر داشت که انسان بدون تحمل درد و رنج و دشواری، قادر به دستیابی به هدف مورد نظر نیست.

ما باید منتظر بمانیم تا احتیاج و محرومیت، حضور خود را اعلام کنند، نه اینکه نظاره‌گر حضور آنها باشیم