بریده‌هایی از کتاب فکر نکن تنهایی

خلیل جَبران می‌گوید: من سکوت را از آدم‌های پُر حرف، گذشت را از آدم‌های بی‌گذشت، و مهربانی را از آدم‌های سنگ‌دل یاد گرفتم.

«چنان عاشق کلمات خواهی شد که برای تو کافی خواهند بود، و در عین حال چنان عاشق کلمات خواهی شد که بدون شک کافی نخواهند بود؛ (طنین روح شادت تا ابد به گوش او برسد). همیشه کنجکاو یک قدم فراتر خواهی بود، دامنت در کنار پرتگاه به پرواز در خواهد آمد، موهایت را باد نوازش خواهد کرد، خواهی لرزید و تکان خواهی خورد.»

«خواندن شکسپیر برای مغز مفید است.»

دوست داشتن، یعنی یک زبان جدید، زبانی مختصّ به دو نفر

سرزمین‌هایی که در آن‌ها دموکراسی وجود ندارد، سرزمین‌های غمگینی هستند.

اگر سؤال کنید: ازدواج‌ها چه زمان شروع به لنگیدن می‌کند؟ یا عشق چه زمانی سست می‌شود؟ جوابش این است که: هر زمان جفت‌ها به وضعی برسند که نتوانند با هم حرف بزنند. هر زمان که حرف‌زدن‌ها تمام می‌شود، سکوت در خانه و در بیرون طولانی می‌شود، هر زمان که ارتباط بینشان قطع می‌شود، هر کس فکر خود را برای خودش نگه می‌دارد، در این هنگام بینشان فاصله می‌افتد، باد سردی می‌وزد و قلب‌ها از هم جدا می‌شود.

می‌دانم که یکسان فرض کردن و همه را به یک چشم دیدن کار درستی نیست؛ زیرا از عمومیّت دادن‌ها اشتباهات بزرگ‌تری به وجود می‌آید.

به کتابخانه‌های در دار حساسیّت دارم. کتاب‌ها باید آزاد باشند. حتّی به کسی تعلّق نداشته باشند. دست به دست، و از زبان به زبان بچرخند. اثرهایی که می‌خوانیم در اتوبوس‌ها، در متروها، در کافه‌ها، در اتاق انتظار دندانپزشک‌ها، عمداً فراموش کنیم؛ که یک شخص دیگری پیدا کند، بَردارد و بخواند. بعد او هم در یک زمانی در یک جایی فراموش کند. از مالکیّت دور باشند. سرگردان باشند.

ما رَبُّ النّوع‌هایی هستیم روی کاغذها و لابه‌لای کتاب‌ها. زندگی‌ها طرح‌ریزی می‌کنیم، و کاراکتِرها خلق می‌کنیم؛

آیا به یاد آوردن گذشته بهتر است یا از بیخ پاک کردن و فراموش کردن آن؟