بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

اصلاً جنس فاصله‌ات هم فرق می‌کند...  خدای مهربانم! همیشه از فاصله‌ای که بینمان انداختم، پلی ساختی از جنس وفا...

دوام آوردن میان این آدم‌های دروغین که نقاب تو را بیشتر دوست می‌دارند، سخت است!

دل من آرام باش، به هراندازه شکستی کافی است، دمی آرام باش...

ای غریبه کجای این سردرگمی جامانده‌ای؟؟؟ بیا خودت را بردار و ببر... جاده را بند آورده‌ای... خیلی وقت است خودت را جاگذاشته‌ای... باتوام!

گوش کن سکوت شب را... نگاه کن به آسمان... گوش کن به صدای سفینه‌های کوچکی که رد هیچ‌کدامشان به مقصد رویاهای تو نمی‌رسد... و ردای مشکی شب... که دنباله‌هایش را شب‌پره‌های کوچک هلهله‌کنان به دست گرفته‌اند، راه افتاده‌اند در شهر...

چشم‌ها را باید شست، جور دیگرباید دید... چشم خود را شستم... دل ز رفتن کندم... من و تو گر برویم، چه کسی می‌ماند؟ شهرمان را چه کسی می‌سازد؟ دست تنهاییِ این خاک غریب گر نگیریم، قصه‌مان قصه‌ی رفتن می‌شود... خواهم ماند، تا نگیرند دست شهر را دست دیوان...

گر غمی می‌رسدت از روزگار، یا که خود کردی خطا یا که حکمتی رواست... غم مخور، غم جهان می‌گذرد، غصه نساز...

دوستت دارم را آن‌قدر گفته‌ای که دوستت ندارم را به هزاران زبان باور نمی‌کنم!

ای مهربانِ گناهکار! گناهت مهربانی بیش‌ازحد توست!...

دل من غمگین ست

آدم‌برفی شالت را محکم‌تر بپیچ، این زمستان به تو هم رحم نمی‌کند... در شهر ما نمان! اینجا پر از آدم یخی‌هایی ست که به شهرمان خیلی وقت است زمستان آورده‌اند،

و قلم، تمام حرف‌های دلت را بالا می‌آورد... و تمامش می‌شود یک لکه‌ی جوهر بر سرشت یک کاغذ مچاله!... یا گاهی می‌شود سه‌نقطه بر تن سفید یک کاغذ!... بعضی حرف‌ها را... بعضی حس‌ها را... قلم تاب تحمل نمی‌آورد

من راز دلم را فاش میگویم تا دنیا خودش را جمع‌وجور کند، تا گوش دنیا پر شود از ذکر تو... آری من تو را فاش میگویم تا همه عالم بدانند وقتی میگویم تو، یک عالمه حرف زده‌ام... خدای مهربان من...

هرگز! اعتقاداتت را زیر پایشان جا مگذار...

آدم‌برفی آدم‌برفی شالت را محکم‌تر بپیچ، این زمستان به تو هم رحم نمی‌کند... در شهر ما نمان! اینجا پر از آدم یخی‌هایی ست که به شهرمان خیلی وقت است زمستان آورده‌اند، ازاینجا برو، این مردم از زمستان تنها یک آدم‌برفی می‌سازند با شال‌گردنی که یک پاییز برای او بافته‌اند!!!... لبخندت را باور نمی‌کنم، تو هم زمستان را باور نکن... از تو یک شال‌گردن می‌ماند برای سردی بهار، که همین آدم یخی‌ها به گردن می‌اندازند!!! درونشان یخ‌زده، قلبشان را نمی‌بینم... تو قلبت را نشانم بده، میان این‌همه سردی چگونه هنوز سفید مانده‌ای؟!

ای خدای مهربان من! ای پروردگار من! آرامم تمام ثانیه‌ها را دست در دستان بی‌نهایت تو... امشب از همان شب‌هایی ست که سر گذاشته‌ام بر شانه‌های مهربانیت... و باز هم تو می‌رویانی در دلِ هر ثانیه، غنچه‌ای از اطمینان...

بی‌خیال آنچه پشت سر گذاشته‌ای...

گر به پا سازند حریقی تا بسوزد آرزو یا بریزند جرعه‌جرعه از سرابی در سبو، خوبِ من! محکم بمان... نکند عوض شوی روزی تو را نشناسم... خوب من! خوب بمان...

تقصیر من نیست، همیشه یادم داده‌اند: تو نه، شما! اما صمیمانه در دل نگه می‌دارم تو را... و تو هیچ‌گاه نخواهی فهمید چند بار در دلم تو را با اسم کوچکت خواندم!

گاهی باید از چشم دیگران افتاد تا از جایی بلند سقوط نکرد...