بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

نام تو از زبانم نمی‌افتد، نام تو نامی‌ترین نام جهان است.

اگر هم بلغزم، هرگز نمی‌ترسم ریسمان خدایم پوسیده نیست...

گوشه‌ی قلبت جای من، همیشه جای من است

من اما با مردم شهر مهربانم هنوز...

اگر هم بلغزم، هرگز نمی‌ترسم ریسمان خدایم پوسیده نیست...

برخیز، کوله‌ات را بگشا، سفره‌ای از نان عشقی که خدایت هرروز به درون کوله‌ات جا می‌دهد، گسترده کن و بخوان خدایت را به دل نجواکنان...

روزها زیر لب می‌خواندم: قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب... اما... قایقت مال خودت، خواهم ماند... و از این خاک غریب، بیشه‌ای خواهم ساخت... پر ز آوای هزار... تا نباشد قهرمانی در خواب... سهراب ببین، به گمانم شهر من از شهر تو ویران‌تر است، اما دل ز رفتن کنده‌ام، می‌مانم...

راستش را بخواهی هیچ نمی‌شناسمت... نشانی از خود بده... تمام تصویر مبهم امروزت دلش برای آنچه بودی تنگ است... نشانی، اثری از خودت جا بگذار...

دوستت دارم را از زبان خود دزدیده‌ام، نگه‌داشته‌ام برای روز مبادا...

حال بد، دروغ شاخ‌دار تاریخ است، باور نکنید... خدایا با تو ملالی نیست، "به‌جز"هم ندارد... وجودت را شکر...

مترسک! من هم گاهی مثل تو می‌شوم... سکون یک حجم توخالی با نگاهی گنگ که می‌تواند سالیان سال به نقطه‌ای نامعلوم گره بخورد... من هم گاهی دوست دارم مترسک باشم... دوام آوردن میان این آدم‌های دروغین که نقاب تو را بیشتر دوست می‌دارند، سخت است! خوش به حالت! من هم گاهی دوست دارم مترسک باشم... در نحسی قرن‌ها کلاغ هنوز بر جای ایستاده‌ای... ایستاده و پایدار... دشمن کلاغ‌ها اما بی‌آزار... هی مترسک! از چه شکوه می‌کنی؟ من دنیای آدم‌ها را خوب می‌شناسم! گاهی آن‌چنان بی حجم، خالی از آدمیت!...

گاهی ماندن بسیار اندوهناک‌تر از رفتن می‌شود، آنجا که آدم‌ها عوض می‌شوند... که می‌داند؟ رنجِ رفتن یا ماندن؟!...

تو همان باش که باید باشی... سیل اشکت را بریز، اندکی سبک شوی... گرچه شاید تو به مقصد نرسیدی اما، به همین شاخه‌ی سرسبز امید، این تو را بس که مسیرت پیداست...

شاید باید پاک‌کنی بعضی از این قلم نوشته‌های گوشه‌ی ذهنت را و از نو آغاز کنی...

اگر هم بلغزم، هرگز نمی‌ترسم ریسمان خدایم پوسیده نیست...

میان این مردم که هرروز کلاه بر سر هم می‌گذارند، هیچ‌وقت نخواستم کلاه بر سر کسی بگذارم، برای همین است که سر تمام (ا)‌های دفترم بی‌کلاه است... من با قانون خودم زندگی می‌کنم... خانم معلم هم همیشه هوایم را دارد... حالا شما هر چه می‌خواهید غلط بگیرید...

ای‌کاش یکی به این مردم بفهماند دیدن همیشه دلیل فهمیدن نیست...

و تو آیا دیده‌ای گاهی در خواب در تقلای فریاد زدنی اما صدایت به‌جایی نمی‌رسد؟

پروردگار من! پهنه‌ی هستی پر از رد پای توست... نمی‌دانم با کدامین مشعل نگریسته‌ام که جای پایم به بیراهه رفته است! تو که عمریست خورشید برافروخته‌ای... نمی‌دانم چگونه مهر ابدیت را نادیده گرفتم که گاهی ناامید شدم! به‌راستی من با کدامین مشعل نگریسته‌ام؟؟؟! تو که عمریست تاروپود عشق را از وفایت دوخته‌ای...

تو همان باش که باید باشی... تو به عشق خالقت عشق بورز... چه توقع داری از زمینی دل‌ها؟... تو همان باش که باید باشی... سیل اشکت را بریز، اندکی سبک شوی...