بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

گر غمی می‌رسدت از روزگار، یا که خود کردی خطا یا که حکمتی رواست...

خدایا با تو ملالی نیست، "به‌جز"هم ندارد... وجودت را شکر...

اصلاً به آن‌ها چه! بیا با پاک‌کن شعر بنویسیم، اگر خوشمان نیامد بامداد خط‌خطی کنیم... یا ظرف‌ها را در آب استخر بشوریم، خسته که شدیم سینک ظرف‌شویی را پر از آب کنیم و سرمان را فروکنیم داخلش... بیا لباس‌های چروک را در مایکروفر بگذاریم و غذایمان را با اتو گرم‌کنیم... در استکان چایمان یخ بیندازیم و در آب‌پرتقال تگریمان آب جوش... روی آفتاب اسکی کنیم و زیر برف با شلوارک قدم بزنیم، گوشمان هم که یخ کرد، جوراب تنش کنیم... چه می‌شود مگر؟!..

چشم‌هایم را که روی‌هم می‌گذارم، خاطرات تو بیدار می‌شود! تو چی؟ چشم‌هایت را که می‌بندی چه می‌بینی؟...خواب؟!

بیا خورشید را صورتی کنیم، آن‌وقت زیاد که زیرش بایستیم، خسته هم که شویم، فوقش گوشه‌ی لپ‌هایمان بنفش می‌شود... یا رنگین‌کمان را فقط و فقط نارنجی! شاید بعضی‌ها دست از هفت‌خط بودنشان بردارند! اما دست به گل‌های مینا نزنیم، مینا همیشه همان‌طور که هست خوبست...

شاید شعرها قرص‌های سفید کاغذی باشند برای تسکین درد دلها...

دل‌مرده که شدی، همه‌چیزتمام می‌شود...

اصلاً جنس فاصله‌ات هم فرق می‌کند...  خدای مهربانم! همیشه از فاصله‌ای که بینمان انداختم، پلی ساختی از جنس وفا...

من هم گاهی دوست دارم مترسک باشم... دوام آوردن میان این آدم‌های دروغین که نقاب تو را بیشتر دوست می‌دارند، سخت است!

و من باور دارم قدرت یک آه را... که از طوفانی که در دل‌ها به پا کرده‌اید کوبنده‌تر است...

سهراب سلام شعرت از برکردم، حتی قایقی ساخته‌ام... چند صباحی ست میل رفتن دارم

ای‌کاش تو می‌فهمیدی احترامم به تو به خاطر محترم بودن تو نیست!...

آ بدون کلاه میان این مردم که هرروز کلاه بر سر هم می‌گذارند، هیچ‌وقت نخواستم کلاه بر سر کسی بگذارم، برای همین است که سر تمام (ا)‌های دفترم بی‌کلاه است... من با قانون خودم زندگی می‌کنم... خانم معلم هم همیشه هوایم را دارد... حالا شما هر چه می‌خواهید غلط بگیرید...

و تو هیچ‌گاه نخواهی فهمید چند بار در دلم تو را با اسم کوچکت خواندم!

من هستم، تو هستی، اما کنار من جای توخالی ست...

دوست دارم تمام دنیا دفتر شود و من قلم... تا به‌اندازه‌ی تمام هستی جا برای نوشتن نامت داشته باشم... به‌راستی‌که نام تو سرزمین قلبم را با خشت خشت عشقت وسعت می‌دهد...

چشم بر هم می‌گذارم... دیشب را نخوابیده‌ام...

تو همان باش که باید باشی...

خوبِ من! محکم بمان... نکند عوض شوی روزی تو را نشناسم... خوب من! خوب بمان...

آدم‌ها تو را به‌جایی می‌رسانند که همیشه با لبخند تلخی بگویی: انتظارش را داشتم!...