بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

گناهت مهربانی بیش‌ازحد توست!...

مرا از پشت عینک دودی‌ات چه رنگی می‌بینی؟

نکند گره‌زنی روح و دلت را به غمی بی‌انتها...

غصه را میگویم، غصه‌هایت یک دروغ محض‌اند و بدانی روزی می‌رسد می‌فهمی راز سربسته‌ی غم‌های دلت را...

وتو ای‌کاش می‌دانستی که فریبی بیش نیست قصه‌ی غصه‌ی دیرینه‌ی تو... و تمام رنج تو از هستی...

از دنیای آدم‌ها خسته‌ام

بروید! تا جای کینه عشق برویَد در دل...

دستانم را ببین! عطر می‌زنم بر تن پوسیده‌ی شهرمان، نمی‌گذارم تو را فراموش کنند...

من خالیُ شهر خالی... دل من تنگ، اما پر امید...

شهر خالیُ من خالیُ تو نیستی...

شاید یک روز از روزهای دلگیر پاییز برگردی... شاید آنگاه‌که صدایم می‌کنی تمام جهان شکوفه دهد و شاید توهمان موقع بفهمی خشکی سالیان درختان باغ از چیست!... شاید یک روز از روزهای دلگیر پاییز دستانم دیگر نلرزد و هیچ شبنمی از لبه‌ی خیس گلبرگ‌ها فرو نلغزد... شاید یک روز از روزهای پاییز دیگر پاییز نباشد و بهار از تو بشکفد...

شاید باید پاک‌کنی بعضی از این قلم نوشته‌های گوشه‌ی ذهنت را و از نو آغاز کنی...

پروردگار من! پهنه‌ی هستی پر از رد پای توست... نمی‌دانم با کدامین مشعل نگریسته‌ام که جای پایم به بیراهه رفته است! تو که عمریست خورشید برافروخته‌ای... نمی‌دانم چگونه مهر ابدیت را نادیده گرفتم که گاهی ناامید شدم! به‌راستی من با کدامین مشعل نگریسته‌ام؟؟؟! تو که عمریست تاروپود عشق را از وفایت دوخته‌ای...

بی‌خیال آنچه پشت سر گذاشته‌ای... بس کن!

رفتنت را باور نکرده‌ام... هنوز هم در خواب‌های من سایه‌هایمان با هم حرف می‌زنند...

من هستم، تو هستی، اما کنار من جای توخالی ست...

تمام الفبا را از برکرده‌ام، اما زبانم جز"تو" روی هیچ واژه‌ای نمی‌چرخد... من از تمام الفبا تنها همین دو حرف را برای دلم برداشته‌ام... همین دو حرف الفبا نمی‌دانی چه ساخته... یک" تو" با یک عالمه معنا...

چشم‌هایم را که روی‌هم می‌گذارم، خاطرات تو بیدار می‌شود! تو چی؟ چشم‌هایت را که می‌بندی چه می‌بینی؟...خواب؟! باشد! من هم هرازگاهی خواب می‌بینم و تمامش را در دفترچه‌ی یادداشت قدیمی‌ام می‌نویسم... تو نمی‌دانی چه لذتی دارد روی برگه‌های کاهی نوشتن! آخر خوب میدانم تو هنوز هم خواب‌هایت را از ترس تعبیرشان فراموش می‌کنی!

آدم‌برفی شالت را محکم‌تر بپیچ، این زمستان به تو هم رحم نمی‌کند... در شهر ما نمان! اینجا پر از آدم یخی‌هایی ست که به شهرمان خیلی وقت است زمستان آورده‌اند،

چه فایده وقتی کلاغ قصه‌هایش هیچ‌گاه به خانه نمی‌رسد؟!