بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

«آزادی» هم واژه‌ای است که آن را مثل «عشق» به لجن کشیده‌اند.

یک زن فقط با احترام گذاشتن به خود می‌تواند احترام دیگران را به دست آورد. اگر خودش را باور داشته باشد، دیگران هم او را باور خواهند کرد.

همه شما مردها همین‌طورید. می‌ترسید و ما را تنها می‌گذارید و بعد به اسم پدر بودن بر می‌گردید. برای پدر بودن چه بهایی می‌پردازید؟ یک شکم بزرگ و مسخره؟ پدر بودن مثل سوپ آماده یا پیراهن اتو شده به شما تقدیم می‌شود. شما هیچ کاری نباید انجام دهید، فقط نام خانوادگی‌تان را روی بچه می‌گذارید، آن هم اگر ازدواجی در کار باشد و از زیرش در نروید.

من نخواسته بودم به دنیا بیایم، مادر. هیچ‌کس نمی‌خواهد. در نیستی، اختیاری نیست. انتخابی نیست. فقط نیستی است

زندگی یعنی تلاش بی‌پایان، فرزند. زندگی جنگی است که هر روز از نو آغاز می‌شود و لحظات شادش آن‌قدر اندک‌اند که ناچاری بهایی گزاف بابتش بپردازی

یک زن فقط با احترام گذاشتن به خود می‌تواند احترام دیگران را به دست آورد. اگر خودش را باور داشته باشد، دیگران هم او را باور خواهند کرد

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند.

اگر زندگی رنج و عذاب است، فایده‌اش چیست؟ هرگز به من نگفتی چرا یک نفر به دنیا می‌آید. آن‌قدرصادق بودی که برایم از آن افسانه‌هایی نگویی که دیگران برای تسلی خاطر خود می‌بافند، فقط گفتی که تو هم به دنیا آمده‌ای، همانطور که مادرت و مادرش و... و این زنجیره آن‌قدر ادامه دارد که درگذشته محو می‌شود. یکی زاده می‌شود؛ چون همه زاده می‌شوند؛ چون اگر اینطور نبود، نسل بشر منقرض می‌شد.

حتی زمانی که به‌واسطه ناکامی‌ها و رنج‌هایم گریه می‌کنم، اطمینان دارم رنج‌کشیدن بهتر از نیستی است

باید می‌جنگیدی و پیروز می‌شدی. خیلی زود تسلیم شدی. تو برای زندگی ساخته نشده بودی. چطور با دو داستان و چند هشدار ترسیدی و جا زدی؟

چندان طول نمی‌کشد تا با این حقیقت آشنا شوی: با دنیایی روبه‌رو می‌شوی که پر از اندوه و زاری است. اولین کاری که قادر به انجام آنی، گریستن است. همه‌چیز تو را به گریه وا می‌دارد: گرسنگی، خشم. هفته‌ها و ماه‌ها باید بگذرد تا لبت به خنده باز شود

دنیای ما را مردان و برای مردان ساخته‌اند.

اشتباه می‌کردی که من زندگی را باور ندارم. زندگی را باور دارم. با همه رسوایی‌هایش آن را دوست دارم و به هر قیمتی شده، زندگی می‌کنم.

من از درد نمی‌ترسم. ما با درد به دنیا می‌آییم. درد با ما رشد می‌کند، به آن عادت می‌کنیم، همانطور که به داشتن دست و پاهایمان عادت کرده‌ایم.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند. گریه‌کردن آسان است و خندیدن دشوار.

هرگز نفهمیدم چگونه می‌تواند آنطور بخندد؛ اما شاید به این دلیل باشد که او بسیار گریه کرده است. فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی و زیبایی‌های آن را می‌دانند و می‌توانند این‌طور دلنشین خنده سر دهند. گریه‌کردن آسان است و خندیدن دشوار.