بریده‌هایی از کتاب معجزه نوشتنِ صبحگاهی

صفحات صبحگاهی را به عنوان راهی برای افزایش کیفیت زندگی خود در نظر آورید. وقتی صفحات صبحگاهی خودم را شروع کردم، نمی‌دانستم صفحات مرا تا کجا خواهند برد. حالا می‌دانم و می‌توانم موفقیت تمرینی را تصدیق کنم که با کتاب «راه هنرمند» بذرش کاشته شد و بسیاری از مردم در سراسر جهان روزانه در آن شرکت می‌جویند.

ـ می‌نویسم تا به خودم کمک کنم تا مثبت‌اندیش‌تر شوم. ـ می‌نویسم تا از افکار منفی رهایی یابم. ـ می‌نویسم تا جنبهٔ خلاقیتم را شکوفا کنم. ـ می‌نویسم تا احساساتم را بیان کنم.

نگرش متواضعانه به معنای انتظار کمتر است و بنابراین به لحاظ ذهنی، دربارهٔ هر چیز خوبی که در زندگی‌تان اتفاق می‌افتد شادترید.

اغلب می‌گویند که شاعران بهترین اثرشان را زمانی می‌نویسند که افسرده باشند؛ اما مطمئن نیستم این سخن چقدر درست باشد. معتقدم که شاعران بهترین اثرشان را زمانی می‌سرایند که در بالاترین سطح آگاهی از خود و جهان اطرافشان قرار داشته باشند؛ خواه این آگاهی در زندگیشان دردآور یا شادی‌آور باشد.

لحظه‌ای به این فکر کنید که چطور گاهی خودتان را جلوی تلویزیون می‌یابید و در واقع آنچه در صفحهٔ تلویزیون است را نگاه نمی‌کنید. این تا حدی شبیه وقتی است که اجازه می‌دهید انگشتانتان سخن‌گفتن را کاملاً در دست بگیرند. شما تا حد مشخصی بین خودتان و آن فاصله ایجاد می‌کنید و این فاصله است که به شما کمک می‌کند

افراد متعددی وجود دارند که به شیوایی به اول‌شخص می‌نویسند، اما شاید اشتباه باشد. اگر به دنبال راهی برای بیان کردن هستید چرا با سوم‌شخص بیان نکنید تا کمتر شخصی باشد؟

اگر قصد دارید اول‌شخص را به کار گیرید از خودتان سؤال کنید که آیا می‌خواهید قربانی ماجرا باشید و آیا این قرار است که بر شما به عنوان یک شخص متمرکز باشد یا خیر. اگر پاسختان آری است پس این شیوه را رها کرده و سوم‌شخص را برگزینید؛ زیرا شما را قادر می‌سازد مشکلاتتان را از یک فاصلهٔ مطمئن ببینید به‌جای اینکه مرکز ننه‌غریبم‌بازی خودتان قرار بگیرید.

چیزی که پیش از اکنون روی داده است اهمیتی ندارد و چیزی که قرار است اتفاق بیفتد تا زمانی که اتفاق نیفتاده است ابداً اهمیتی ندارد.

گذشته در پسِ ماست و آینده هنوز روی نداده است؛ بنابراین فقط همین لحظه‌ای که در آن قرار داریم اهمیت دارد. از این کمال، استفاده کرده تا در هوای تازهٔ صبحگاهی نفس بکشید.

هر انسانی هر زمانی که بخواهد می‌تواند دست به بازآفرینی خویش بزند. پروسهٔ نوشتن، برای این امر حیاتی است. نوشتن می‌تواند ادراک شما از جهان را ازنو شکل دهد.

این عمل قرار است عادت روزانه‌تان شود و برای اینکه تثبیت شود نیاز است که در ابتدا قدرت اراده‌تان را برای انجام آنچه می‌خواهید تبدیل به عادت شود، به کار گیرید.

هنگامی که شما جنبهٔ خلاقانهٔ ذهنتان را می‌گشایید، شروع به دیدن امور به‌صورت متفاوتی می‌کنید. فرصت‌های بیشتری ظاهر خواهد شد.

مکانی مطمئن و راحت را برای نوشتن انتخاب کنید که در آن اضطراب نداشته باشید. در این فضایی که برای نوشتن انتخاب کرده‌اید، هدف این است تا احساسی همچون مراقبه به شما دست دهد، که هر چیزی در آن شدنی باشد. اشعار بداهه، افکار بداهه و حتی کلماتی که در حال حاضر هیچ معنای برای شما ندارد، همهٔ این‌ها کمک می‌کنند تا به خود درونی‌تان دسترسی پیدا کنید. تعداد زیادی از مردم این شکل از راه خروجی را در زندگی‌شان دارا نیستند. صفحات صبحگاهی روزانه به شما آزادی بیان شگرفی را عرضه می‌دارد. شاید شما اندوهی را فروخورده‌اید. شاید بخواهید در زندگی واقعی حرف‌هایی را بزنید که نمی‌توانید بزنید. شاید تفکراتی را در سر می‌پرورانید که آرزو می‌کنید کاش اینچنین نبود. تمامی این‌ها دلایل محکمی‌اند از اینکه چرا صفحات روزمرهٔ صبحگاهی می‌تواند شما را یاری کند.

درست همان‌طور که حرف زدن به مردم کمک می‌کند، وقتی که افکارمان آن‌قدر شخصی باشند که نتوان درباره‌شان صحبت کرد، ما آن‌ها را در دل نگه می‌داریم و این افکار می‌توانند زیان‌آور باشند. صفحات صبحگاهی روزانه، شما را قادر می‌سازد تا آن بخش از ذهنتان را که آرزوی بیان‌شدن دارد، بگشایید. بایستی مَثل قدیمی «درد دل غصه را کم می‌کند» را شنیده باشید؛ اما این چیزی فراتر از بیان سادهٔ چیزهایی که در ذهن دارید است. گاهی می‌بایست عمیق‌تر غور کنید. و به خاطر داشته باشید قضاوت و تحلیل نکنید. حتی بازنگشته و آنچه را خوانده‌اید دوباره نخوانید. اگر بصیرتی کسب کرده باشید، آن را به یاد خواهید سپرد.

شاید این هدف نویسندهٔ بهتری شدن، کاهش استرس یا دست‌یافتن به ایده‌های جدید باشد. برای اینکه بنشینید و بنویسید، هر آنچه نیاز است به خودتان بگویید.

شاعران بهترین اثرشان را زمانی می‌سرایند که در بالاترین سطح آگاهی از خود و جهان اطرافشان قرار داشته باشند؛ خواه این آگاهی در زندگیشان دردآور یا شادی‌آور باشد.

ـ می‌نویسم تا به خودم کمک کنم تا مثبت‌اندیش‌تر شوم. ـ می‌نویسم تا از افکار منفی رهایی یابم. ـ می‌نویسم تا جنبهٔ خلاقیتم را شکوفا کنم. ـ می‌نویسم تا احساساتم را بیان کنم.

شاید در زندگی‌تان خیلی خوشحال نباشید و صفحات صبحگاهی خود را به‌عنوان فرار از واقعیت خود در نظر بگیرید، در حالی که در حقیقت مقصود صفحات صبحگاهی این نیست. صفحات صبحگاهی خروجی‌ای برای احساسات و افکارتان است و یکی از خلاق‌ترین‌ها در این زمینه است. بگذارید انگشت‌هایتان روی کلیدها گام بردارند و ببینید وقتی که خودجوش عمل می‌کنید چه پیش می‌آید. جادویی است که انتظار می‌رود اتفاق بیفتد.

سبک نوشته‌ای که به کار می‌گیرید تا حد زیادی توسط افکاری که از ذهنتان به انگشتانتان جاری می‌شود تعیین می‌گردد؛ اما اگر به فکر منفی‌ای که در ذهن داشتید توجه کردید، می‌توانید قبل از شروع به نوشتن، با گفتن این جملات به خودتان «این راجع به من نیست. راجع به احساسات است» آن را بیان کنید. سبک شما همیشه متفاوت از سبک دیگران خواهد بود و صفحات صبحگاهی به شما عرصه‌ای برای عرضِ‌اندام می‌دهد. این فرصتی است برای شما که خودتان را نشان دهید یا آن افکار مأیوس‌کننده را از ذهنتان بیرون اندازید.

نکته این است که دو ذهن یک موقعیت یا تجربه را از زوایای متفاوتی می‌بینند و بیشتر آسیب‌هایی که در زندگی‌تان می‌بینید نتیجهٔ مستقیمی از چنین برداشت‌هایی است. نگرش متواضعانه به معنای انتظار کمتر است و بنابراین به لحاظ ذهنی، دربارهٔ هر چیز خوبی که در زندگی‌تان اتفاق می‌افتد شادترید. همچنین مانع این می‌شود تا زیادی منفی نباشید. اگر قصد دارید اول‌شخص را به کار گیرید از خودتان سؤال کنید که آیا می‌خواهید قربانی ماجرا باشید و آیا این قرار است که بر شما به عنوان یک شخص متمرکز باشد یا خیر. اگر پاسختان آری است پس این شیوه را رها کرده و سوم‌شخص را برگزینید؛ زیرا شما را قادر می‌سازد مشکلاتتان را از یک فاصلهٔ مطمئن ببینید به‌جای اینکه مرکز ننه‌غریبم‌بازی خودتان قرار بگیرید. این استفادهٔ مطلوبی از صفحات صبحگاهی نیست.