بریده‌هایی از کتاب مبانی فیلمنامه‌نویسی: راهنمای گام به گام از فکر تا فیلمنامه

دشوارترین قسمت نوشتن این است که بفهمید چه بنویسید.

وظیفۀ نویسنده این است که فیلمنامه بنویسد و کاری کند که خواننده صفحات فیلمنامه را ورق بزند، نه اینکه معلوم کند چگونه صحنه یا سکانسی را باید فیلمبرداری کرد. شما نباید به کارگردان و فیلمبردار و تدوینگر فیلم بگویید کارشان را چگونه انجام دهند. وظیفۀ شما نوشتن فیلمنامه و دادن اطلاعات تصویری کافی به آن‌ها است؛ آن‌چنان‌که بتوانند به واژه‌های نوشته‌شده برروی صفحه‌ها جان دهند، در «اوج و سلامت» کامل، که ماجرای نمایشی و تصویری قوی، همراه با وضوح، بینش و هیجان ارائه شود.

بافت، فضایی خالی است که محتوا را در مکان نگه می‌دارد. با این واحد از ماجرای نمایشی، داستان شروع می‌شود، موقعیت و روابط بین شخصیت‌های داستانی برقرار می‌شود، و اطلاعات ضروری گنجانده می‌شود، تا خواننده بداند چه اتفاقی می‌افتد و امکان گره‌گشایی داستان به‌شکلی روشن فراهم آید.

افرادی از تمامی طبقات جامعه را می‌دیدم که اشتیاقی باورنکردنی به نوشتن فیلمنامه داشتند. صدها نفر به کلاس فیلمنامه‌نویسی‌ام سرازیر ‌شدند؛ و طولی نکشید که معلوم شد همه داستانی برای گفتن داشتند، فقط نمی‌دانستند چطور آن را نقل کنند.

همۀ فیلمنامه‌ها، موضوعی دارند؛ و موضوع فیلمنامه را عبارت می‌دانند از ماجرا (آنچه اتفاق می‌افتد) و شخصیت داستانی (اینکه ماجرا بر چه کسی واقع می‌شود). دو نوع ماجرا وجود دارد: فیزیکی و عاطفی (یک تعقیب و گریز با اتومبیل؛ و یک بوسه). دربارۀ شخصیت داستانی برحسب نیازنمایشی بحث کردیم؛ و مفهوم شخصیت داستانی را به دو جزء تقسیم کردیم: درونی و بیرونی (زندگی شخصیت داستانی از تولد تا پایان فیلم). دربارۀ ایجاد شخصیت داستانی و خلق شخصیت‌پردازی و طرح ایدۀ بافت و محتوا نیز بحث کردیم.

اینجا یکی هس که چشم براته، بچه.

هدفم در این کتاب این است که این توانایی را در شما ایجاد کنم که بنشینید و با انتخاب، اعتمادبه‌نفس و اطمینان از اینکه می‌دانید چه‌ می‌‌‌کنید، فیلمنامه بنویسید. چنان که پیش‌تر هم عنوان کردم،

فیلمنامه چیست؟ راهنمای فیلم است یا خلاصۀ فیلم؟ طرح کلی است یا نمودار؟ یا شاید مجموعه‌ای از تصاویر، صحنه‌ها، و فصل‌ها که با گفت‌وگو و توصیف به رشته درآمده‌اند، مثل مروارید‌هایی که رشته شده‌اند؟ و یا شاید فقط نمایی از یک رؤیا؟ خوب؛ یک نکته مسلم است و آن اینکه فیلمنامه رمان نیست و یا مسلم‌تر از آن، نمایشنامه نیست. اگر به رمانی نگاه کنید و روی ماهیت اصلی آن دقیق شوید، خواهید فهمید که رویداد نمایشی و خط داستان آن در فکر شخصیت اصلی داستان اتفاق می‌افتد. و ما می‌بینیم که خط داستان از نگاه شخصیت داستان و از نظرگاه او گره‌گشایی می‌شود؛ و ما از منظر او، از افکار، احساسات، عواطف، گفتار، اعمال، خاطرات، رؤیاها، امیدها، خواسته‌ها، عقاید و مسائل دیگر شخصیت داستان باخبر می‌شویم. شخصیت داستان و خواننده با هم وارد رویداد می‌شوند و در ماجرا و مسائل عاطفی آن شرکت می‌کنند. و ما می‌فهمیم آن‌ها چگونه عمل می‌کنند،

فیلمنامه، داستانی است که با تصاویر، گفت‌وگو و توصیف روایت می‌شود؛ و در متن ساختار نمایشی قرار می‌گیرد.

رؤیاها و واقعیت‌ها را از هم تفکیک کنید؛ چرا که دو دنیای متفاوت و متمایز هستند.