بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

وقتی کسی بسیار جذاب باشد، احتمال احمق انگاشته‌شدنش زیاد است.

پیامدهای شرم در سراسر زندگی‌مان دیده می‌شود. اجازه نمی‌دهیم دیگران بیش‌ازحد به ما نزدیک شوند. می‌ترسیم اگر شخصیت حقیقی ما را بشناسند، تنها از ما متنفر شوند.

باید با این موضوع کنار بیاییم و به دیگران هم کمک کنیم بفهمند که گاهی رسیدن به بعضی چیزهایی که واقعاً می‌خواهیم چقدر می‌تواند سخت و اضطراب‌آور باشد.

درنهایت باید باور کنیم هرکس ما را به‌عمد آزار می‌دهد خودش باید به‌شدت آسیب‌دیده باشد. بنابراین نظرش ارزشی ندارد.

اولین قدم برای حل‌کردن مشکل‌مان با دشمن بیرونی درک این مطلب است که شخصیت ما طوری شکل گرفته که در مواجهه با مخالفت دچار مشکل می‌شویم. احتمالاً درک این موضوع برای‌مان سخت است، چون هیچ نقطهٔ منفی‌ای دراین‌باره وجود ندارد و ما در این حیطه، ازنظر ذهنی، کمی شکننده و آسیب‌پذیریم.

تحصیلات دانشگاهی دلالتی بر نخبه‌بودن ندارد. افراد مشهور ممکن است خسته‌کننده باشند و افراد ناشناس می‌توانند معرکه باشند.

برای افرادی که خلق‌وخوی کلاسیک دارند هم، ازدست‌دادن فرصت‌ها ترسناک است؛ ولی آن‌ها فهرست کاملاً متفاوتی دارند که از بی‌بهره‌ماندن از آن می‌ترسند: شناخت واقعی والدین، یادگرفتن کنارآمدن با تنهایی، درک قدرت آرامش‌بخش ابرها و درختان، فهمیدن اینکه آهنگ موردعلاقه‌شان واقعاً چه معنایی دارد، حرف‌زدن با بچه‌ای هفت‌ساله و... . همان‌طور که چنین افراد خردمندی از این موضوع آگاه‌اند، اگر کسی همیشه به‌دنبال تعقیب چیزهای جالب در جای دیگر باشد (با عجله وارد آن رستوران شیکی شود که آسانسور شیشه‌ای‌اش پر از مهم‌ترین افراد خلاق شهر است) به‌طور حتم چنین چیزهای واقعاً مهمی را از دست می‌دهد.

ما زشت نیستیم؛ فقط از افرادی که می‌توانند زیبایی ما را تشخیص دهند دوریم. درحالی‌که منتظر آمدن افراد مناسب هستیم (ولی مثل آن‌ها مهارت نداریم) فعلاً می‌توانیم مثل آن‌ها به ظاهرمان در آینه با گشاده‌رویی نگاه کنیم.

معمولاً افراد زیبا هنگام استراحت با خود فکر می‌کنند: «بقیه من رو به‌خاطر خودم می‌خوان یا زیبایی‌م؟» مسلماً دل‌شان می‌خواهد دیگران آن‌ها را برای همهٔ خصوصیت‌های‌شان دوست بدارند؛ ولی ظاهرشان آن‌قدر اثرگذار است که همه‌چیز را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. دیگران نمی‌توانند ظاهر آن‌ها را نادیده بگیرند.

برای اینکه بتوانیم از خودمان در برابر دشمن بیرونی دفاع کنیم، ابتدا باید طرف خودمان باشیم.

شادبودن به‌هیچ‌وجه آزمندانه و احمقانه نیست. توانایی بهره‌برداریِ مناسب از زمان مناسب برای رسیدن به رضایتمندیْ دستاورد روانی بزرگی محسوب می‌شود: خندیدن، بازی با بچه‌ها، لذت‌بردن از خوردن میوه یا آفتاب‌گرفتن، زود تمام‌کردن کار برای خوردن بستنی یا نگاه‌کردن به یک گل نشانهٔ جدیت است.

بدرفتاری به‌راحتی ما را جریحه دار و تخریب می‌کند برای همین داشتن چنین طرزفکری می‌تواند به ما قدرت بدهد. بدرفتاری ما را به شخصی حقیر و آسیب‌دیده تبدیل می‌کند. به‌این‌ترتیب بدون اینکه بخواهیم، کسی را که به ما زورگویی می‌کند توانا و اثرگذار تصور می‌کنیم. کینه‌جوییِ آن‌ها تحقیرآمیز است، ولی توضیح روان‌شناختی شرارتْ قدرت آن را به‌طرز چشمگیری معکوس می‌کند. این شمایید، کسی که نیازی نمی‌بیند دیگران را تحقیر کند. درحقیقت، شما بزرگ‌تر، قدرتمندتر و تواناتر از طرف مقابلید. قدرت همیشه در دست شمایی است که خود را بی‌دفاع می‌دانید.

پس رنجاندن دیگران مدرک بی‌چون‌وچرایی است که ثابت می‌کند آن‌ها هم تقاص پس می‌دهند. با دانستن این نکته، از قربانی‌بودن به تماشاچی‌ای تبدیل می‌شوید که شاهد اجرای عدالت به‌صورت ناملموس است. شاید آن‌ها از شما عذرخواهی نکنند، ولی این‌طور هم نیست که کارشان بی‌پاسخ مانده باشد. آن‌ها با رنج‌شان تقاص پس می‌دهند.

هروقت دیگران به ما نه می‌گویند دقیقاً همین تصویر از خودمان پیش چشم‌مان می‌آید و ما را درگیر می‌کند. ما «نه» نمی‌شنویم، که اگر این‌طور بود، مشکلی نداشتیم؛ چیزی که می‌شنویم این است: «تو فردی نفرت‌انگیز، مغرور، مضحک، تازه به دوران رسیده، متوهم، بی‌عرضه، و پستی.»

واقعیت این است که زیبایی همیشه متنوع‌تر از چیزی است که یک جامعه یا عصر خاص قدرت پذیرشش را دارد. زیبایی هم مثل شادی انواعی دارد: زیبایی کمرِ باریک، زیبایی کف پای صاف، زیبایی موجود در غم، زیبایی موجود در شیطنت، زیبایی کسانی که چانهٔ عقب‌رفته‌ای دارند و زیبایی آن‌ها که لپ دارند. بااین‌همه اصلاً «متوجه» این موارد نیستیم.

وقتی از تنهایی وحشت داریم، در هیچ رابطه‌ای توانایی مطرح‌کردن نیازهای‌مان را نداریم

زندگی، تصمیمات بسیار اشتباهی می‌گیرند. آن‌ها به‌ناچار هر موردی را مناسب می‌بینند. جرئت ندارند برای ورود افراد به زندگی‌شان معیارهای مناسبی وضع کنند و روی این تأکید کنند که فرد باید به‌جای صمیمیتِ صِرف، جالب هم باشد، به‌جای جذابیتِ محض، تعامل با او باید چالش‌برانگیز باشد، و به‌جای اعتمادبه‌نفسِ تنها، باید رفتار غیرپرخاشگرانه هم داشته باشد. آن‌ها آن‌قدرها تحمل ندارند که برای رسیدن به فرد مدنظرشان، به بیست یا حتی دویستمین مورد برسند. تنها افرادی که فرصت واقعیِ یافتن فرد لایق خود را دارند کسانی هستند که به‌درستی پذیرفته‌اند ممکن است همیشه تنها بمانند.

مسلماً بخشی از وجودمان با بی‌انصافی نادیده گرفته یا محکوم می‌شود، و اینکه احتمالاً زیبایی زیادی در ما وجود دارد، حتی اگر دنیا هنوز در موقعیتی نباشد که متوجهش باشد. هنوز منتظریم کسی از راه برسد و طرف‌دار تشخیص زیبایی منحصربه‌فردمان شود،

باید به یاد بیاوریم که خودمان اجازه می‌دهیم ما را براساس معیارهای کوته‌فکرانه بسنجند: ارزش‌های نسبتاً غیرحساب‌شده‌ای که در مکان و زمان خاصِ زندگی‌مان رواج دارند. برای این قضاوت، تعدادی غریبهٔ پرنفوذ را به‌طور تصادفی پذیرفته‌ایم، غریبه‌هایی که در نزدیکی ما زندگی می‌کنند

در حضور دائم همراهان، دیگر نمی‌توانیم آن‌طور که فرصتش را در خلوت داریم با ذهن خود آشنا شویم و احساسات و نظرات‌مان را بررسی کنیم. این باعث می‌شود نتوانیم هویت‌مان را پرورش دهیم، و به همین خاطر همه شبیه هم می‌شویم.