بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

اولین گناه کسانی که باعث شدند دچار حس شرمساری شویم کشف خطاهای‌مان نبود؛ فراموش‌کردن بدیِ خودشان بود و بعد، اینکه به خود جرئت دادند ما را به‌خاطر بدی‌مان سرزنش کنند.

پناه‌بردن به خرده‌نگرانی‌های روزمره جایگزینی است برای ضربه‌های روحی حل‌نشده، مانند شرم، تحقیر، احساس اهمیت‌نداشتن برای والدین، قصور، یا سوءاستفاده.

اینکه دیگران ما را نپذیرند مجبورمان می‌کند ویژگی‌های شخصیتیِ لازم برای جبران آن موقعیت را پرورش دهیم. این تقصیر افراد زیبا نیست که رفتار کلیشه‌ای دارند یا درنهایت، کمی لوس هستند.

اما اگر انتقاد آن‌ها بجا هم باشد، هیچ‌وقت نباید به‌خاطر کسی که نظرش آکنده از تنفر است از خودمان متنفر شویم. هیچ بهانه‌ای برای بی‌رحمی وجود ندارد. باید بین منتقد و دشمن تفاوت قائل شویم. منتقد برای ابعاد روانی ما حدودی قائل می‌شود و اگر بحث به آن حدود کشیده شود، دیگر ادامه نمی‌دهد. اما دشمن از یک اختلاف‌نظر کوچک هم بهانه‌ای می‌سازد برای زیرسؤال‌بردن کامل حق وجود ما!

اولین گناه کسانی که باعث شدند دچار حس شرمساری شویم کشف خطاهای‌مان نبود؛ فراموش‌کردن بدیِ خودشان بود و بعد، اینکه به خود جرئت دادند ما را به‌خاطر بدی‌مان سرزنش کنند.

احمق انگاشته‌شدن مردم صبر نمی‌کنند بفهمند موضوع چیست. برای آن‌ها سخت است که تصور کنند فردی بسیار زیبا نوشته‌ای از افلاطون یا وضع اقتصادیِ سوئد را بررسی می‌کند. آن‌ها مایل‌اند تصور کنند افراد زیبا موجودات بسیار خنگی هستند. مسلم است که آدم نمی‌تواند هم بسیار جذاب باشد و هم فیزیک اتمی را درک کند. این یعنی بخت زیادی به یک نفر رو کرده. درست است که شخصیت یک نفر ممکن است ابعاد زیادی داشته باشد، اما وقتی کسی بسیار جذاب باشد، احتمال احمق انگاشته‌شدنش زیاد است. خشونت

درنهایت باید باور کنیم هرکس ما را به‌عمد آزار می‌دهد خودش باید به‌شدت آسیب‌دیده باشد. بنابراین نظرش ارزشی ندارد.

به‌خصوص در عصر رسانه‌های اجتماعی (از منظر سلامت روان، احتمالاً این بدترین اختراع عصر کنونی است) هر روز احتمال دارد با دشمنان جدیدی روبه‌رو شویم: کسانی که با ما مخالف‌اند، کسانی که به ما می‌گویند «بد» هستیم، و کسانی که می‌گویند باید از خودمان شرمنده باشیم یا حتی از صحنهٔ روزگار محو شویم.

شاید از بودن‌مان آن‌قدر شگفت‌زده شویم که دیگر ناراحتِ نبودن‌مان نباشیم.

زیبایی را در جایی پیدا می‌کنیم که کسی در آنجا دنبال آن نمی‌گردد، چون با چشم‌هایی نو و تیزتر به آن‌ها نگاه می‌کنیم. و مهم‌تر از همه اینکه برای خود و دیگران احساس دلسوزی می‌کنیم، به‌خاطر این بی‌عدالتی ناخوشایند و شرکت ناخواسته در بخت‌آزمایی چهره‌ها.

شخصیت‌مان را به هیچ چهارچوب یا نتیجه‌گیری مشخصی محدود نمی‌کنیم. به خود آزادی عمل می‌دهیم. می‌دانیم تعداد بی‌شماری خلق‌وخو داریم که ترکیب عجیبی از مهربانی و خودخواهی، بی‌اخلاقی و خوبی، و گیجی و تیزبینی است. می‌دانیم که توانایی‌های بی‌شماری داریم؛ درعین‌حال هنرمند، کشاورز، حسابدار، بچه، رئیس، دیوانه، مرد، پسر، دختر، زن، دلفین، زرافهٔ گردن‌کوتاه، عروس دریایی، و ورزش‌کار هستیم. تقریباً هر موجودی که تابه‌حال از زمین سر برآورده و روی آن نفس کشیده در وجودمان جا دارد. بنابراین، بسیار عجیب و احمقانه است که با خودمان در آینه روبه‌رو شویم و یک چهرهٔ مشخص ببینیم: یک بینی عادی، دو تا گوش معمولی، و لب‌هایی کم‌تحرک.

تأمل‌کردن دربارهٔ بی‌اهمیت‌بودن پایان کارمان، به‌شکلی عجیب، ترس‌مان از زندگی را بیشتر نمی‌کند. هرقدر مرگ‌مان نامعقول‌تر باشد، ارزش زنده‌بودن در چشم ما بیشتر می‌شود. بودن فقط حالت ناگزیر اشیا نیست، بلکه فرصتی عجیب و ارزشمند است. شاید از بودن‌مان آن‌قدر شگفت‌زده شویم که دیگر ناراحتِ نبودن‌مان نباشیم.

درنهایت باید باور کنیم هرکس ما را به‌عمد آزار می‌دهد خودش باید به‌شدت آسیب‌دیده باشد. بنابراین نظرش ارزشی ندارد. نباید به این باور ادامه دهیم که چنین کسی باوجود سرخوردگی، باهوش هم هست. درست مثل این است که گمان کنیم معلمی باوجود ناراحتی و رفتار نه‌چندان خوشایند، دراصل داناست و فقط در پی حقیقت.

باید بین منتقد و دشمن تفاوت قائل شویم. منتقد برای ابعاد روانی ما حدودی قائل می‌شود و اگر بحث به آن حدود کشیده شود، دیگر ادامه نمی‌دهد. اما دشمن از یک اختلاف‌نظر کوچک هم بهانه‌ای می‌سازد برای زیرسؤال‌بردن کامل حق وجود ما!

این مراسمِ بسیار جالب و مفید می‌تواند به افراد ازخودراضیِ دنیای سکولار درس‌های زیادی بدهد.

باید از همان اول با کمال میل و آگاهی بپذیریم که سرنوشتْ بی‌برنامه و اتفاقی است و به اخلاق مرتبط نیست.

همیشه باید سعی کنیم ضعف افراد را بخشی جدانشدنی از همان مزیت‌هایی بدانیم که در گذشته جذب‌شان شده‌ایم، و در مواقع دیگر از آن سود برده‌ایم (حتی اگر درحال‌حاضر، هیچ‌کدام از آن منافع معلوم نباشند). به زبان ساده‌تر، چیزی که می‌بینیم تقصیر آن‌ها نیست، بلکه صرفاً عارضهٔ مواردی است که در آن مهارت دارند.

تنها راه ازبین‌بردن چرخهٔ باطل نفرت یافتن منشأ آن است که در رنج نهفته است. همان‌طور که از قدیم گفته‌اند، باید یاد بگیریم به دشمن‌مان با تأسف و ترحم بنگریم و اگر از دست‌مان ساخته است، با عشقی بخشش‌گونه.

آدم سالم نیازی به آزار دیگران ندارد. تا وقتی کسی از درون در عذاب نباشد، برای بی‌رحمی‌کردن در حق دیگران انگیزهٔ کافی ندارد.

حقیقت تخلف‌ناپذیری که واقعاً باید به آن فکر کنیم این است که بدرفتاری و خباثت دیگران از رنج‌شان ناشی می‌شود. آن‌ها ما را اذیت می‌کنند چون جایی در اعماق وجودشان خود را آزار می‌دهند. آن‌ها بدخلق، بدزبان و بی‌ادب‌اند چون حال‌شان خوب نیست.